Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Εμείς στην πόλη
09/04/2019, 11:09 μμ

Εμείς στην πόλη

Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος //

 

Ζέτα Κουντούρη “Λίγο πριν βρέξει” Διηγήματα, Εκδόσεις Κέδρος

 

Διαβάζοντας τα διηγήματα της Ζέτας Κουντούρη, διαφαίνεται μια ευγενική ειρωνεία για τα συμβάντα από τις πράξεις των ανθρώπων -των ηρώων της- μαζί με μια γλυκόπικρη γεύση καθώς η απώλεια και οι σχέσεις είναι το ουσιαστικό στοιχείο των διηγημάτων.

Το βιβλίο Λίγο πριν βρέξει, έχει ως βασικό κορμό το σήμερα… τη σύγχρονη πόλη και τους ανθρώπους της.

Ήρωες που πρωταγωνιστούν, κινούνται με μια φυσικότητα, σχεδόν σε όλα τα αφηγήματα, που ενώ κρατάς στα χέρια σου έναν πλούτο μυθοπλασίας, εμφανίζονται τόσο ζωντανοί που ταυτίζεσαι μαζί τους, συμπλέεις στα βιώματα τους και πάσχεις για μια λύση στα προβλήματα και τις δυσκολίες τους.

Προσωπικά έγινα κοινωνός  ως προς την υπαρξιακή τους ταυτότητα. Όπως για παράδειγμα στο διήγημα, το κενό ή το βροχή με χώμα, αλλά και όλα τ’ άλλα με έκανε η Ζέτα με τη γραφή της να ακολουθήσω τα στόρυ με αφυπνισμένη περιέργεια.

Κάθε ήρωας βιώνει στιγμές από την αληθινή ζωή, που μέσα από τη γραφή της Κουντούρη, σαν εικόνες παγώνουν το χρόνο στη μνήμη.

Μέσα στα κείμενα βρήκα όλα εκείνα τα συστατικά που υπάρχουν στη πραγματική ζωή και ταλανίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις με τις κάθε λογής αλληλεξαρτήσεις.

Αμφιβολίες, ψέματα, ανασφάλειες, υποψίες, φόβοι, έρωτες, αγωνίες στα παιχνίδια ανταγωνισμού και κυριαρχίας. Και ποια είναι η λύση στο τέλος κάθε διηγήματος; Ίσως η αναζήτηση του να βρουν οι ήρωες της Κουντούρη την πηγαία και αυθόρμητη ηθική τους που θα προσφέρει τον έλεγχο της ισότιμης συμπεριφοράς απέναντι στον Άλλον.

Την ειλικρίνεια με τον εσωτερικό εαυτό τους, που συνιστά πως το άτομο πρέπει να γίνει κύριος του εαυτού του για να μπορεί να μοιράζεται και να μην βλάπτει, συνειδητά καμία άλλη ύπαρξη.

Η Κουντούρη δημιουργεί στα πλαίσια του μύθου έναν αληθινό κόσμο κρατώντας ως συγγραφέας μια αντικειμενική στάση απέναντι σε όλους τους ήρωες της, αλλά ως άνθρωπος φαίνεται να δείχνει πως την επηρεάζουν εκείνες οι συμπεριφορές που τα βάθη τους δεν έχουν ακόμη φωτιστεί από τις ανθρώπινες αρετές της ευγένειας και της ευγνωμοσύνης.

 

Ζέτα Κουντούρη

 

Διαβάζοντας με προσοχή τις δέκα  καλογραμμένες ιστορίες -διηγήματα- είναι φανερό πως ενδημούν βιωματικά στοιχεία και εμπειρίες της συγγραφέως από τον περίγυρο μακρινό ή κοντινό, γνωστό ή άγνωστο, όμως απόλυτα ικανό να κεντρίσουν το πνεύμα της σε τέτοιο βαθμό όπου η δημιουργικότητα της να αγγίζει την τελειότητα της προσωπικής της απόδοσης και τη δύναμη μιας τεχνικής ύφους που δεν αφήνει το παραμικρό κενό ή ασάφεια στην τύχη τους.

Η εντελέχεια είναι το πρώτο θετικό που θα εισπράξει ο αναγνώστης μέσα από τα κείμενα σε τέτοιον άρτιο βαθμό που όλα τα διηγήματα χαρίζουν την αναγνωστική τέρψη… ρουφάς στην κυριολεξία την κάθε ιστορία… σε βάζει η συγγραφέας μέσα στην πλοκή, κάθε ήρωας της σου τονώνει το ενδιαφέρον να είσαι κοντά του για να δεις την τύχη που έχει φτάνοντας στον επίλογο. Μα αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το τέλος κάθε διηγήματος Εκεί που θεωρείς στην τελευταία παράγραφο του επιλόγου ότι θα επέλθει η λύση, είτε ο ήρωας πετυχαίνει ή αποτυχαίνει το σκοπό του δίνοντας και το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, η συγγραφέας με αριστοτεχνικό τρόπο παίρνει αποστάσεις αφήνοντας την πλοκή να μοιάζει πως αιωρείται αναζητώντας μια συνέχεια, βάζοντας εντέχνως τον αναγνώστη στο παιχνίδι του μύθου να δώσει τη δική του προοπτική.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top