Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Αν είχες δυο γραμμές να πεις τι θα έλεγες;
09/04/2019, 11:08 μμ

Αν είχες δυο γραμμές να πεις τι θα έλεγες;

Γράφει ο Γεώργιος Δένδιας // *

 

 

 

Για τις «Συντμήσεις» του Κωνσταντίνου Ι. Κορίδη, εκδόσεις Ιωλκός

 

Ανάμεσα σε μια  μέρα και μια νύχτα διάβασα το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ι. Κορίδη, δεύτερό του, του αυτού  τρόπου με το πρώτο. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η ολιγολογία. Όχι η οικονομία. Όχι, δηλαδή, η κυρίαρχη στην εποχή μας έγνοια για την αβεβαιότητα του μέλλοντος που οδηγεί σε μια ηθική του περιορισμού. Ούτε, όμως, η οικονομία με στόχο το κέρδος, την αποθήκευση, δηλαδή, νοήματος με υποθήκευση της ζωής.

Η ολιγολογία του Κορίδη έχει στόχο την καθαρότητα. Είναι η προσπάθεια να πεις αυτό που μένει μετά από την υπερχείλιση της στιγμής της μεθόδου και της  αίσθησης.  Ο Κορίδης είναι εκδότης ποίησης, μεταξύ άλλων, διαβάζει, δηλαδή, ποταμούς λέξεων και τους χαρτογραφεί στο ανάγλυφο της δημόσιας παρουσίας.

Το δικό του βιβλίο είναι συντμήσεις, το απόβαρο του κόπου  του/των/μας που ρευστοποιείται σε απόλαυση. Την  απόλαυση μιας μικρής κεφαλαίωσης του διαπροσωπικού, που παίρνει  ξανά τη θέση του στην προσωπική θέαση του κόσμου. Έτσι, λοιπόν, ο Κορίδης γράφει λίγα για να πει εξίσου λίγα, αλλά εντελώς κεκαθαρμένα. Κόβει περιγραφές, κόβει στολίδια, κόβει όγκους και εκτάσεις για να αφήσει σύνταξη, άρθρωση, αντίληψη, ουσία.

 

Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης

 

Εξηγώ, απευθυνόμενος στον αναγνώστη, για να διαυγάσω κάπως αυτό το ποιητικό ιδίωμα –γιατί για ποίηση πρόκειται– την πηγή του και την τέχνη του. Τα ποιήματα του Κορίδη μοιάζουν με απαντήσεις σε ερωτήματα από τον εαυτό ή τον κόσμο. Αν είχες δυο γραμμές να πεις τι θα έλεγες; Αν είχες μία ανάσα να μιλήσεις; Αν ζήταγες το νόημα της μέρας σου; Πώς θα έλεγες την άκρη του θυμού σου, την αγάπη σου στο κέντρο της  ζωής σου; Πώς θα έγραφες τα ονόματα των φίλων στη γιορτή του κόσμου; Πώς θα απαντούσες σε ερωτήσεις βασικές, σε τίτλους, σε ειδήσεις; Αν έκοβες σε δυο γραμμές φιλιά, φόνους, φτωχέματα και φώτα, τι θα ξεστόμιζες; Τι θα έλεγες για σένα, τη γυναίκα, το παιδί, το γείτονα, το φίλο, τον εχθρό, τον άγνωστο και το νεκρό, στο τηλεγράφημα σου; Πώς θα περιέγραφες τη ζέστη του καιρού σου, το μετέωρο  άγχος σου, το μηδέν του ερωτήματος σου; Αν  ήταν να έγραφες μια συμβουλή στην άκρη μιας αρχής; Σε τέτοια ερωτήματα μοιάζει να  απαντά ο Κορίδης με τα ποιήματα του ακινητοποιώντας τις εμπειρίες και τις λέξεις. Δεν εξηγεί, αλλά δείχνει, σχεδόν απορρητικά αφήνει τις λεπτομέρειες, τις πολύπλοκες συνυποδηλώσεις, τις  αριθμητικές συντεταγμένες των γεγονότων, για να φανούν τα ίδια τα πράγματα. Τελεία και κόμμα ίσον  ερώτημα.  Άσχημες ατομικές  μνήμες γίνονται όμορφο συλλογικό μέλλον. Επιτυχημένες καριέρες κενού ξεπληρώνονται αναλόγως.  Όνειρα που συνεχίζονται σε φιλιά. Λάθη που δικαιώνονται  από τη ριζικότητά τους.

Η λησμονιά  έφυγε κι άφησε  σημείωμα. Ο Κορίδης το διαβάζει από μνήμης και μας το λέει. Μέσα από την ατέλειωτη φλυαρία  των καιρών σκάβει και βρίσκει λίγα χιλιοστά κάτω από το δέρμα της γλώσσας, στικτά ανάλεκτα, συντήξεις στοιχείων, σπαράγματα σοφίας, συντροφιές σημασιών, συντμήσεις ζωής.

 

 

* Ο Γιώργος Δένδιας είναι Ιατρός-Νευρολόγος, ποιητής

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top