Αρραγές, αδιάσπαστο έργο
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *
Ελένη Γκίκα, «Ο τελευταίος Άλυπος», αστυνομικό μυθιστόρημα, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα Φεβρουάριος 2023, σελ. 376
Η Ελένη Γκίκα είναι αφιερωμένη ψυχή τε και σώματι στην Τέχνη τής ευποιίας/ευπορίας για τους άλλους, πρωτεργάτις μιάς εποποιίας που θα εκτιμηθεί εν καιρώ ευδιακρίτως, συναινούντος τού Χρόνου, τού μέλλοντος συμμαχούντος.
Σαν τους βυζαντινούς μοναχούς αφοσιωμένη στο έργο της, εμβολιάζει τα κείμενά της με τα αποστάγματα τής σοφίας των άλλων εργατών/εργατριών μελισσών μετατρέποντας την απλή γύρη σε νέκταρ ακριβό, ψυχοβαλσαμικόν αμιγώς ανωθρώσκον.
Την θαυμάζω για την γενναιότητα να αφιερώνεται στους άλλους ως εάν κάθε ανθρώπινη οντότητα ναός ήτο μονάκριβος.
Μοναχοκόρη η ίδια μητρός ευκλεούς για το θάρρος της να αναθρέψει ένα λαμπρό πνεύμα ως παιδί τής γειτονιάς, μιας γειτονιάς που ζωντανεύει στο πόνημα αυτό (εμμέσως πλην σαφώς). Μνήμες ποδοβασίας στο χώμα το ευλογημένο μιας πατρίδας τόσο εξιδανικευμένης που αποπνευματοποιείται τελείως.
Η πραγματική πατρίδα όμως είναι τα σύννεφα τα κατοικημένα από τα κείμενα των άλλων υψιπετών.
Αυτή η διακειμενικότητα είναι διαφορετική από το έργο των άλλων. Πέρα μακριά από το campus novel, με την ανεπιτήδευτη μεγαλειότητα όλων των αυθεντικών, ακομπλεξάριστων, χορτασμένων από τα γεννοφάσκια τους ανθρώπων, ξέρει να δίνει την αγάπη ισομερώς και τη στοργή αδιακρίτως [χωρίς διάκριση, εννοώ] κατανοώντας την βαθύτερη κωμική διάσταση τής ανθρώπινης τραγωδίας, που θα απαλυνόταν αμέσως με την ελάχιστη αύξηση τού κοινωνικού (ή έστω λογοτεχνικού) δείκτη αλληλεγγύης.
Όμως χάρη στη συνάφεια με ό,τι Καλό κ’ Αγαθό η ανθρώπινη φύσις διαθέτει, μοιάζει να μένει αλώβητη από την διαγκωνιστική μανία των φθονερών τού σιναφιού (εσναφίου) των γραφόντων.
Δια της επιλεκτικής ενσωματώσεως των γραφομένων στο δικό της υψηλό, πανύψηλο δέντρο Σοφίας, Γνώσεως τε Ζωής αλαθήτου, επιτυγχάνει να εξευμενίσει το Κακό και να αδρανοποιήσει το εχθρικό τής αρνητικότητας που ενυπάρχει σε όλα τα ένυλα όντα…
Το κατά πόσον είναι «αστυνομικό» το μυθιστόρημα αυτό τίθεται επί τάπητος προς συζήτησιν.
Εγώ θα το χαρακτήριζα «λογοτεχνικό μυθιστόρημα», όσο κι αν καλώς γνωρίζω πως δεν υφίσταται μέχρι τώρα η ειδολογική αυτή κατηγορία.
Υπερισχύει το αλλοπνευματικό μπόλιασμα τόσο πολύ, πού η δράση έρχεται σε δεύτερη μοίρα και η πλοκή καθίσταται υπόστρωμα μίας ανοδικής (σταθερής) πορείας προς το Φως, όπου κάθε πληφοροριακή ψηφίδα τείνει.
Η πείρα της από το ηλεκτρονικό περιοδικό που διευθύνει με τόση γνώση και μεράκι (fractal.gr) την καθιστά αρχιέρεια μίας αρχετυπικής αργαλειοτεχνικής δεξιοτεχνίας, που μεταφέρεται επαγωγικά δια τής αδιοράτου ηλεκτρομαγνητικής μυήσεως που προσφέρει η συνδημιουργική αναγνωστική χαλάρωση.
«Ηθική και Αισθητική» είναι ένα και το αυτό, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.
Η Ελένη Γκίκα και το αρραγές, αδιάσπαστο έργο της είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα και επαρκής ένδειξις [αν όχι ΚΑΙ απόδειξη]…
Αυτό το μυθιστόρημα είναι το μοναδικό που διαβάζεται ΚΑΙ αποσπασματικά και ανάκατα, γιατί κάθε ψηφίδα τού καινοφανούς αυτού αφηγηματικού μωσαϊκού λάμπει αφ’ εαυτής ως αυτοτελές, αυτοδύναμο και αυτάρκες έργο Τέχνης.
Εξηγούμαι: η ιστορία είναι απλώς το δόλωμα στο γερό μυθοπλαστικό αγκίστρι που ντύνεται με τόσα έξωθεν προερχόμενα μαγικά πέπλα ώστε δημιουργείται μία πολλαπλή, πολυεπίπεδη «πραγματικότητα» ανάλογη με τα επτά μυθικά πέπλα τής Ίσιδος / Σαλώμης. Είναι κι αυτός ένας απόλυτα αποτελεσματικός (στην πράξη) και νόμιμος (μετανεωτερικός) τρόπος να συνθέσεις μία ευτοπία, όπου η ψυχή αγάλλεται και ανα-ψύχεται, δροσίζεται στο ευεργετικό αεράκι διαστάσεως άλλης.
Αφιερωμένος στην παραδείσια Εδέμ ο τόμος αυτός, γοητεύει τον/τη/το αναγνώστη με την αμεσότητα των παραμυθάδων τής Ανατολής που αναβίωσαν μέσα από τις πάλαι ποτέ γιαγιάδες γύρω από το τζάκι.
Ελένη Γκίκα
Επανέρχομαι στο αδιαχώριστο λαϊκό στοιχείο που συνέχει ως γλου(Τ)όνιο/γλοι(Τ)όνιο/γλι(Τ)ώνιο την λογοτεχνική ύλη ετούτου του συγγραφικού επιτεύγματος από τα ελάχιστα (αν όχι και μοναδικό) ενός είδους τόσο ελάχιστα εξ-υπηρετούμενου που φαντάζει υπό εξαφάνισιν και χρήζει προστασίας, ειδικής κριτικής αξιολογήσεως κι επανατοποθετήσεως σε περίοπτη θέση τής περιρρέουσας ατμόσφαιρας…
Η μοντερνιστική και μετανεωτερική σκοτεινιά υπερβαίνεται χάρη στο «κβαντικό» άλμα μιάς ειδήμονος που ξέρει πώς να συνυφαίνει απλά υλικά στο πλέον περίπλοκο θαύμα.
Κι ας είναι αυτό ένα πρώτο συμπέρασμα.
Θα επανέλθω γιατί παρόμοια ρεκόρ δεν εξαντλούνται με σημειώματα.
Είναι – θαρρώ – καιρός να ασχοληθούμε επιστημονικά και συστηματικά με την Ελένη Γκίκα και το έργο της.
Η γραφή της αναδίδει όλες τις ευωδίες και τα χρώματα, τους ήχους και τις αφές τής ελληνικής Γης.
Γένοιτο!!!
Η ονοματοθεσία τού τίτλου εντείνει την πολλαπλή (αισιόδοξη) συμβολική του.
Τέχνης άθλα…
* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίημα: ”Μόνη”
Της Κατερίνα Λέκα // Μόνη Ζυμώνει, ζυμώνει, ζυμώνει. Από το πρωί ως το βράδυ. Ζυμώνει, ζυμώνει, ζυμώνει. Από το βράδυ ως το πρωί. Ζυμώνει, ζυμώνει, ζυμώνει, και τα νύχια της μπήγονται μωρέ, στην μάλλινη
Περισσότερα -
“Το κόκκινο μπουφάν” – Διήγημα της Εύας Στάμου
Άνοιξε την πόρτα του ταξί και με το σακίδιο στον ώμο προχώρησε στην εντυπωσιακή είσοδο του Alexandra Hotel, αφήνοντας τον Γκράχαμ να πληρώσει τον νεαρό οδηγό που τους έφερε από τον Πειραιά, με τα λεφτά που του είχε
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ποια αλήθεια”
Γράφει η Κατερίνα Μέτσιου // ΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ Μεταμορφώνεσαι αργά σε λάθος επιφώνημα. Η όχθη η αντίπερα πυρώνεται, μορφάζει. Βότσαλα βαμμένα και ανάργυρα μονοπάτια. Έτσι είναι μου λες το σωστό. Μεταμορφώνεσαι ξανά. Κρυστάλλινα τραγούδια με νανουρίζουν. Ετοιμάζουν μια
Περισσότερα -
Η αντηλιά του κόσμου, νοτιοανατολικά
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Γιώργος Παγώνης, «Νοτιοανατολικά». Εκδόσεις ΑΩ. Καλύβια Αττικής, 2022 Είναι παρήγορο το γεγονός ότι έστω και τόσο αργά, από ηλικιακής φυσικά άποψης, ο πρωτοεμφανιζόμενος εκδοτικά ποιητής Γιώργος Παγώνης (γεν. 1960), έκανε
Περισσότερα -
Κατανοώντας τον ρόλο του ψεύδους στην πολιτική
Γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης // “Γιατί οι πολιτικοί λένε ψέματα”, John J. Mearsheimer, Μτφρ. Νίνα Μπουρή, Πατάκης 2012, Σελ. 222 “Σύγχρονοι ελληνικοί μύθοι”, Περικλής Γκόγκας, Κριτική 2018, Σελ. 280 Ορισμένοι τον έχουν χαρακτηρίσει σύγχρονο Machiavelli,
Περισσότερα -
✩ Καρδιαγγειακές παθήσεις η «μόνιμη πανδημία»
Γράφει η Ρίτα Βελώνη // Μπορεί, χάρη στις νέες τεχνολογίες να έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη θεραπεία των καρδιαγγειακών νόσων, όμως στον αντίποδα δυστυχώς, το έμφραγμα του μυοκαρδίου και άλλες καρδιόπαθειες να αποτελούν σήμερα την 1η αιτία θανάτου
Περισσότερα -
Ένας εικαστικός διάλογος ζωγραφικής και ποίησης στο Ιταλικό Ινστιτούτο
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μούσσας // Τα τρία πρώτα ποιήματα σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μούσσα, που θα συνοδεύουν αντίστοιχα ζωγραφικά έργα στην μεγάλη έκθεση που διοργανώνουμε με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών και την Ιταλική Πρεσβεία για τον Μάρτιο (εγκαίνια
Περισσότερα
