Fractal

Διήγημα: “Έλα Μούσα και σπάσε του Ιανού το ρόδι”

Του Σωκράτη Μεργιανού //

 

 

 

 

Έλα Μούσα και σπάσε του Ιανού το ρόδι

 

‘Ένα ρόδι κυλά να φέρει καρπούς στο χρόνο που σπασμένο το θέλεις για να μη λυπάσαι.

Οξύμωρο πως την πρώτη ημέρα της μετάβασης στο έτερο πρόσωπο του Ιανού σπας φύση για να εξευμενίσεις οιωνούς ζωής.

Είναι μέρες που το δέον μπερδεύεται με επιγραφές νέον. Στιγμές επιστράτευσης χαράς άνευ συνθηκών. Είναι το βάπτισμα της αρχής και όχι η αναγνώριση της συνέχειας. Τότε που συνειδητοποιείς για λίγο πως στα όνειρα δεν πρέπει να υπάρχει ανέχεια.

Όταν φεύγει η αστερόσκονη, και παύουν οι εορταστικοί κρότοι νεύμα σε πολυθρόνα σου κάνει η καθημερινότητα και σε κυνηγάει η νιότη. Στόχους βάζεις σε μια λίστα, αναρτάς τσιτάτα και πείθεις εαυτόν πως περνάς γαμάτα.

Πράγματι αισθάνεσαι καλά όταν κοινωνείς την έτοιμη χαρά.

Όταν όμως δημιουργείς συναισθήματα και συναναστρέφεσαι με Μούσες η ζωή επίπονα ενδιαφέρουσα γίνεται και τα απλά γίνονται μυθικά.

Και πού βρίσκεται η απαιτητική ευτυχία να βλέπεις όσα οι άλλοι αγνοούν, να συνομιλείς με ομορφιά σαν έναν έκπτωτο Δον της Λογικής;

Βρίσκεται στο παιδικό βλέμμα μια γυναίκας, στην γλυκιά αμηχανία ενός μπερδέματος, στη θολότητα των προστατών των αντανακλάσεων της ψυχής της, στην προσδοκία να μιλάς με κώδικα ακατανόητο για τους τρίτους σαν το τέλος ενός Αστακού.

Στο πέρασμα του χρόνου παίρνω μέσο γραφής, μια καρδιακή ανάσα και συνθέτω σε χαρτί όσα ελπίζω και αν δεν βγουν δεν σιχτιρίζω. Είναι ωραίο να διατηρείς σε κάθε νέο το παλιό και να εύχεσαι το κάθε βήμα σου να είναι αληθινό.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top