Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ανοίγοντας το τραύμα
05/02/2020, 12:07 πμ

Ανοίγοντας το τραύμα

Γράφει η Ζωή Καραμήτρου //

 

Ηλίας Μαγκλίνης «Είμαι όσα έχω ξεχάσει», Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

248 σελίδες. Να ανοίξει το τραύμα, να το καθαρίσει, να το περιποιηθεί, να το επουλώσει, να το αγαπήσει, να μάθει να ζει μαζί του. Το τραύμα είναι ο πατέρας. Είναι κι ο πατέρας του πατέρα. Είναι οι σιωπές και το σκυμμένο κεφάλι, τα σταυρόλεξα και η ακοίμητη, η άυπνη φιγούρα, ο αεροπόρος που δεν πετά πια, η αποστρατεία και ο παππούς νεκρός φερμένος πάνω στην πόρτα. Φτάνουν αυτές οι σελίδες να λογαριαστείς με το γονιό σου; Και με σένα τον ίδιον;

Ο Ηλίας Μαγκλίνης αποφασίζει μ’ αυτό το βιβλίο να τιθασεύσει την επιμονή της μνήμης. Κι έτσι θυμάται επίμονα, εμμονικά, συντηρώντας μνήμες, αυγαταίνοντάς τες με τις διηγήσεις της θείας, της αδερφής του πατέρα του, με τα αρχεία που ψάχνει, με τα στοιχεία που μαζεύει όπως μπορεί, με την άκαιρη πια επίσκεψη στο Αγρίνιο, με τον εντοπισμό του λάθος τελικά πατρικού σπιτιού, με όσους υπήρξαν και δεν υπάρχουν πια, παρά μονάχα μέσα του. Γυρεύει τον πατέρα που έχασε χωρίς να του έχει πει όσα ήθελε, χωρίς να τον έχει ζήσει όπως ήθελε, χωρίς να τον έχει καταλάβει, χωρίς ν’ αφήσει κι ο ίδιος να τον καταλάβει, να τον πλησιάσει ο γονιός του.

Πάθη εμφυλίου, πόλεμος, δωσίλογοι και δολοφόνοι, οικογένειες που ραγίζουν και δεν σπάνε, αισθήματα που πνίγονται και πνίγουν, θυμός και λύπη και έκπληξη και γεγονότα απίστευτα μέσα στη βιαιότητά τους, η αληθινή ανθρωποφαγία των ταραγμένων μας παλαιών καιρών.

Κι όμως ο Μαγκλίνης στέκει ψύχραιμος. Και γράφει για όλα τούτα. Να είναι που τα πάλεψε για χρόνια και τώρα πια έχουν κατακαθίσει ο θυμός, η έκπληξη, η απορία, η θλίψη και η απογοήτευση; Ή να είναι τ’ αστέρια που τον μαγεύουν, τον κάνουν να στρέφει ψηλά παρηγορημένος και ήσυχος;

Όσο διάβαζα τούτο το βιβλίο, μην αφήνοντάς το κι απ’ τα χέρια από ένα σημείο κι έπειτα, σκεφτόμουν ποιά δύναμη στηρίζει έναν άνθρωπο σ’ αυτή την οδυνηρή περιπέτεια, να αποτυπώσει στο χαρτί ό,τι πονάει, σημαδεύει, ορίζει την ύπαρξη. Ποιός δαίμονας επιβάλει κι αυτή τη  φοβερή απογύμνωση της ψυχής. Είναι ο ίδιος, αυτός ο ίδιος που σου επιτρέπει να ζεις μ’ όλα αυτά μέσα σου, που σου τριβελίζουν το μυαλό και ζητούν να καούν στο φως. Ίσως λοιπόν κι ο Μαγκλίνης αυτό να τους έδωσε, το φως που τα έκαψε, αφού στα σκοτάδια ζουν, τα αγαπημένα του αστέρια συντηρούν όλα τα δύσκολα, μνήμες κι απογοητεύσεις, μοναξιά κι απορίες.

Συντηρούν κι ένα χέρι που φαντάζει να έρχεται απειλητικό μέσα στη νύχτα, για ν’ αρπάξει, να λεηλατήσει, να καταστρέψει. Ένα χέρι, που στο τέλος του βιβλίου μονάχα, γίνεται πια χάδι. Που ημέρεψε όσα φανερώθηκαν και το μυαλό εκείνου που τα ’γραψε. Όσους λογαριασμούς κι αν κλείσουμε μ’ αυτούς που αγαπάμε, πάντα θα μένουν ανοιχτοί, ζητώντας αντί για λέξεις ένα χάδι.

 

Ηλίας Μαγκλίνης

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top