Η Τάνια Τρύπη και ο ρόλος «κλειδί» που κρατά στην παράσταση «Οι Καμπάνες του Edelweiss»
Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καράλη //
Η Τάνια Τρύπη είναι μία σημαντική δύναμη στο μουσικό θέατρο και το θέατρο εν γένει. Καλλιτέχνης που προτιμά να μιλά μέσα από τη δουλειά της, υποδύεται την Κλάρα, στη ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα, “Οι Καμπάνες του Edelweiss”, παραγωγή που παρουσιάζεται στο θέατρο “Πάνθεον”, με πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση. Ο ρόλος της, ρόλος-κλειδί στην υπόθεση του έργου, αλλά και ερμηνευτικά δύσκολος, με απαιτήσεις δραματικής σοπράνο… “ έχει πολλή συγκίνηση. Πρέπει να φανούν όλα τα συναισθήματα, υποκριτικά αλλά και φωνητικά”. Τα τελευταία χρόνια η Τάνια Τρύπη εμφανίζεται σε παραστάσεις μιούζικαλ. “Λατρεύω το μουσικό θέατρο, είναι γεγονός. Αλλά δεν θα έλεγα όχι και σε μία πρόζα. Αγαπώ το θέατρο σε όλες του τις εκδοχές”.
Σε ποιους απευθύνονται οι “Οι Καμπάνες του Edelweiss” μια και, λόγω του θέματός τους, δεν μπορούν να τις παρακολουθήσουν παιδιά;
Είναι σκληρό έργο, με πολλή ευαισθησία στον πυρήνα του. Και μία συναισθηματική παράσταση, με πολλή συγκίνηση. Ακόμα και στα πιο ακραία που διαδραματίζονται στη σκηνή, υπάρχουν συναισθήματα που θα αγγίξουν τους θεατές. Απευθύνεται σε ανθρώπους που αγαπάνε την καλή μουσική. Πιστεύω πολύ στη μουσική του Νίκου Καρβέλα. Όταν την πρωτοάκουσα έκλαιγα από την αρχή έως το τέλος. Αλλά είναι και μία άρτια παραγωγή, σε έναν υπέροχο χώρο, φιλόξενο, με άριστη υποδομή, κατάλληλο για το είδος, φτιαγμένο για μεγάλα θεάματα.
Έχουμε ανάγκη τα μεγάλα θεάματα σήμερα;
Εποχές όπως η σημερινή, ο κόσμος επιλέγει την ψυχαγωγία. Τα μεγάλα θεάματα προσφέρουν ψυχαγωγία. Γιατί τον βάζουν σε έναν άλλο κόσμο, περνάει καλά με ολόκληρη την οικογένειά του και φεύγει ευχαριστημένος, αφήνοντας πίσω του λογαριασμούς, στενοχώριες και μία γκρίζα καθημερινότητα.
Σας ανησυχεί η πολιτική συγκυρία; Το τι θα γίνει; Εάν θα τα καταφέρουμε;
Δεν ανησυχώ πια όσο ανησυχούσα. Νιώθω ότι κάτι καλό γίνεται ή πάει να γίνει. Έχει κόπο σίγουρα, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Αλλά ήλθαν νέοι άνθρωποι στο πολιτικό προσκήνιο, καινούρια πρόσωπα, με θέληση, που σου μιλάνε και σε κοιτάνε στα μάτια. Μέχρι τώρα, δεν είχα δει έναν πολιτικό να έχει λίγη αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο. Κατηγορούσαν κι έβριζαν ο ένας τον άλλο και κανένας δεν έλεγε ποιο ήταν ουσιαστικά το πρόβλημα.
Τώρα έχει αλλάξει το τοπίο;
Ναι. Τώρα στη νέα κατάσταση βλέπω αγάπη για τον τόπο. Όρεξη φαίνεται να υπάρχει. Μακάρι να τα πάνε καλά οι κυβερνώντες, γιατί όλοι ελπίζουμε σε αυτούς. Να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας, αν μη τι άλλο…. Γιατί μας πήραν την αξιοπρέπειά μας. Είναι θλιβερό. Τους νέους τους απογοήτευσαν. Δεν ήξεραν πού πατάνε και πού βρίσκονται. Τους μεγάλους τους εξευτέλισαν. Δούλευαν μία ζωή για μία σύνταξη και τους τα πήραν όλα. Σα να δούλευαν όλη τη ζωή τους για το τίποτα. Έχω πίκρα για όλα αυτά… . Πιστεύω ότι η καινούρια κυβέρνηση θα είναι καλύτερη. Δεν υπάρχουν περιθώρια για να μην είναι. Ο κόσμος ξύπνησε και το είδαμε. Καιρός ήταν.
Αργήσαμε να αφυπνιστούμε;
Ναι. Γιατί ο Έλληνας έχει μια τάση να βολεύεται… Υπήρχε και φόβος… Αλλά κάποια στιγμή δεν έπρεπε να ρισκάρουμε; Μεγαλύτερο ρίσκο από αυτό που ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, που καθόμασταν και ταλαιπωρούμασταν και μας πάταγαν στο λαιμό, υπήρχε; Πόσο χειρότερα πια να γίνουν τα πράγματα;
Τι κερδίσαμε με την κρίση;
Έχουμε έλθει λίγο πιο κοντά ο ένας με τον άλλο και βλέπουμε την ουσία των πραγμάτων. Πέρασε η εποχή της “μεγαλομανίας” και του καταναλωτισμού. Βοηθάμε περισσότερο τον διπλανό μας, νοιαζόμαστε, κατανοούμε. Η κοινωνική μας συνείδηση έχει ξυπνήσει. Αυτό με κάνει να είμαι αισιόδοξη.
Είστε αισιόδοξη, γενικά, στη ζωή σας; Ρισκάρετε;
Αισιόδοξη είμαι. Και βλέπω θετικά τα πράγματα. Δε θα δω το κακό….Όταν έχεις οικογένεια, πρέπει να βλέπεις μπροστά, γιατί έχεις να στηρίξεις κι άλλους… Ρισκάρω, ναι, αλλά ακολουθώ το ένστικτό μου και μόνο. Όποτε δεν το έχω ακολουθήσει, το έχω μετανιώσει.
Γίνατε μητέρα σε μικρή ηλικία. Νιώσατε ότι, εξαιτίας αυτού, στερηθήκατε κάτι, ότι μπήκατε μικρή στα βάσανα;
Δεν ήταν βάσανα. Σε καμία περίπτωση. Δεν έχω μετανιώσει καθόλου γι’ αυτό. Τα παιδιά μου τα ήθελα πάρα πολύ… Τα έπαιρνα μαζί μου στο θέατρο. Ούτε αυτά με έχουν στερηθεί, ούτε εγώ αυτά, ούτε τη δουλειά μου στερήθηκα… Τα παιδιά σε κρατάνε σε μία ισορροπία. Ζεις μία κανονικότητα.
Τι συμβουλεύετε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να γίνει ηθοποιός σήμερα;
Πρέπει να το αγαπά πάρα πολύ. Το θέατρο δεν είναι εξώφυλλα και συνεντεύξεις. Είναι πόνος, κόπος, πολλή δουλειά, πολλή αγάπη και το ρίσκο ότι θα πεινάσεις κάποια στιγμή. Ωστόσο, σε αυτή την εποχή που ζούμε που υπάρχει ανεργία, είναι το μόνο επάγγελμα που είναι εξοικειωμένο με αυτή τη συνθήκη, γιατί κάθε τρεις μήνες ψάχνεις για δουλειά. Καλύτερα, λοιπόν, να απασχολείσαι και να προσπαθείς σε ένα επάγγελμα που αγαπάς και που μπορεί να είσαι άνεργος κατά καιρούς, παρά σε ένα επάγγελμα που δεν αγαπάς και που μπορεί πάλι να είσαι άνεργος κατά καιρούς.
Με το χρόνο τι σχέση έχετε;
Άριστη. Είναι το πιο δυνατό πράγμα που υπάρχει. Θέλει σεβασμό. Τον σέβεσαι; Σε σέβεται. ‘Όταν δεν τον σέβεσαι, κάποια στιγμή σου θυμώνει.
Η ταυτότητα της παράστασης
«Οι Καμπάνες του Edelweiss». Μουσική – Λιμπρέτο: Νίκος Καρβέλας .Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας.
Ενορχηστρώσεις, Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης.
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη. Σχεδιασμός Φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας. Σχεδιασμός Ήχου/Ηχολήπτης: Άρης Κουντούρης.
Μουσική Διδασκαλία: Λία Βίσση, Άννα Βίσση, Γιάννης Σιαμσιάρης, Θανάσης Αλευράς, Αιμιλιανός Σταματάκης και η Τάνια Τρύπη. Συμπρωταγωνιστούν οι: Nικόλαος Καραγκιαούρης, Ελένη Αλεξανδρή, Ιβάν Σβιτάιλο, Αρης Πλασκασοβίτης, Νικόλας Ραπτάκης. Μαζί τους οι (με αλφαβητική σειρά): Χριστίνα Αναγνωστοπούλου, Αντώνης Βλάχος, Δήμητρα Βλάχου, Γιώργος Γαζής, Σταυριάνα Γαρνάβου, Λούης Γεωργίου, Μαρία Θεοδώρου, Έλενα Κέκκου, Edgen Lame, Ευγενία Λιάκου, Αθηνά Μαντζώρου, Απόστολος Μπούρας, Carlos Eleuterio Perez, Μάριος Πετκίδης, Γιώργος Πουλιάσης. Θέατρο «Πάνθεον» (Πειραιώς 166, τηλ. 210.3471111).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΘΕΜΑΤΑ
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Η ενδιαφέρουσα γραφή της Αρετής Πάνου
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Αρετή Πάνου, «Ζήλος», εκδόσεις Πνοή Πώς θα περιέγραφε άραγε το τοπίο ο πατέρας του αν μπορούσε να του μιλήσει; Τι θα έλεγε για τα νησιά; Τόποι εξορίας, άνυδροι κι αφιλόξενοι, κρανίου τόποι, εκτρώματα κι
Περισσότερα -
✩ Πέθανε ο συνθέτης Ένιο Μορικόνε: αντίο Μαέστρο!
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Χωρίς τη μουσική του δεν θα ήταν εκείνο που υπήρξαν τα Γουέστερν. Το πρώτο που έφτασε στ’ αυτιά μου, με το που διάβασα για τον θάνατό του, ήταν οι μουσικές. Κάτι σαν
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η παρτίδα”
Της Θεοδώρας Τσακιρίδη // Η παρτίδα Προσπαθούσε να ξεφύγει από τη μοίρα του. Μάταια. Είπε πως θα έφτιαχνε τη ζωή του, πως θα ξέφευγε από αυτόν τον λαβύρινθο που η έξοδός του ήταν απλώς στην ευθεία.
Περισσότερα -
Η ανάμνηση της Ιστορίας
της Αργυρώς Μουντάκη // «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι» του Κώστα Ακρίβου, Εκδ. «Μεταίχμιο», σελ. 440 Με έναν ευφυή τίτλο κι ένα εξώφυλλο που θέτει προβληματισμούς έρχεται σε πρώτη επαφή με το τελευταίο έργο του Κώστα Ακρίβου ο αναγνώστης. Βιβλίο
Περισσότερα -
Η εκ βαθέων εξομολόγηση μιας συμβατικής ζωής
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Georges Simenon, «Γράμμα στον δικαστή μου». Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ. Εκδόσεις Άγρα. Αθήνα, 2021 Ο Ζωρζ Σιμενόν ήταν ένας απίστευτα παραγωγικός συγγραφέας αφού κατάφερνε και έγραφε τουλάχιστον ένα μυθιστόρημα τον μήνα,
Περισσότερα -
Οι γυναίκες του Γκυ ντε Μωπασάν
Γράφει ο Απόστολος Σπυράκης // Γκυ Ντε Μωπασάν: «Ιστορίες της μέρας και της νύχτας», Εκδόσεις Gema Οι γυναίκες πρωταγωνιστούν στις περισσότερες ιστορίες του Γκυ ντε Μωπασάν, γυναίκες νεαρές που ξεχειλίζουν από ερωτισμό ή ηλικιωμένες που έχουν θαφτεί στη
Περισσότερα -
Διήγημα: «Ωραίοι άνθρωποι… αλλά…»
Γράφει η Τζένη Μανάκη // «Όταν τελειώσαμε ένιωθα έναν καινούριο κόσμο να έχει κάνει απόβαση μέσα στην ψυχή μου, όχι πολύ αλλιώτικο από εκείνον που ήξερα, απλά μιλούσε άλλη γλώσσα». Οι δάσκαλοι στη Σχολή με διαβεβαίωναν
Περισσότερα
