Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / H Λίνα Βαλετοπούλου στο εργαστήρι του συγγραφέα
23/04/2024, 9:53 μμ

H Λίνα Βαλετοπούλου στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

 

 

 

«Κλουαζονέ», εκδ. Βακχικόν

 

Όταν έγραφα το Κλουαζονέ είχα στο μυαλό μου τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου αναγνώσματος όχι τόσο όσον αφορά στο περιεχόμενο αλλά κυρίως στην τεχνική. Αφορμή στάθηκε η τεχνοτροπία κατασκευής των βάζων Κλουαζονέ. Πρόκειται για σπάνια κατασκευάσματα που έχουν μία φιλοσοφία ζωής.

 

Το βάζο ήταν η ζωή της. Οι ρωγμές στην επιφάνεια του βάζου διαχώριζαν την κάθε στιγμή και της επέτρεπαν να τη δουλέψει ως αυτόνομο τμήμα. Η επισμάλτωση στο τέλος ένωνε τα κομμάτια σε ένα ενιαίο αντικείμενο. Διάβασα στην εγκυκλοπαίδεια που είχαμε στο σπίτι, ότι μια ιαπωνική μέθοδος επανασυνδέει κάθε πορσελάνινο κομμάτι με χρυσό. Ακόμη και ένα σπασμένο βάζο γίνεται πολυτιμότερο από πριν, ως μία ηχηρή άρνηση στη φθορά.

 

Έτσι συγκόλλησα κι εγώ τα επεισόδια από τις διηγήσεις της ηρωίδας μου. Με εξαίρεση το πρώτο και τελευταίο κεφάλαιο τα ενδιάμεσα μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά χωρίς να αλλοιωθεί η ιστορίαή να χαθεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

 

Είχα επιλέξει σαν πιο αγαπημένα τα κλουαζονέ του σπιτιού μου γιατί είχαν μέσα τους περίκλειστο τον αέρα της αθωότητας των παιδικών μου χρόνων, της δεκαετίας του ’80. Εκείνος ο αέρας περιείχε την ανεμελιά, τις δυσκολίες, τους περιορισμούς, αλλά και πολλές ευτυχισμένες στιγμές της εφηβείας, μέχρι την ενηλικίωσή μου.

 

Η επιστροφή της ηρωίδας στα χρόνια του σχολείου με την προστασία της οικογένειας, μου έδωσε ανάσες αισιοδοξίας ότι πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι πλέον παιδί. Η φιλία, οι παιδικοί ανώριμοι έρωτες, η επαρχία, τα ήθη της εποχής του ’80, οι διακρίσεις, η επιθυμία για το απαγορευμένο, η ακατανίκητη νεανική ορμή, είναι κάποια από τα θέματα που με απασχόλησαν κατά τη διάρκεια της συγγραφής του μυθιστορήματος Κλουαζονέ που κράτησε περίπου τρία χρόνια.

 

Ροκ κύματα έσειαν το κορμί μου. Δεν επανέλαβα καμία σελίδα από το μάθημα της ιστορίας, δεν έλυσα τις ασκήσεις των αρχαίων και τις μεταφράσεις των λατινικών ούτε που θέλησα να τις δω. Άνοιξα τη ντουλάπα μου. Το τζιν παντελόνι δεν κούμπωνε και ήταν κοντό, γιατί το είχα από το Γυμνάσιο και δεν βρήκα ούτε ένα μπλουζάκι μακό με ροκ τύπωμα, για την ακρίβεια ούτε ένα μακό για δείγμα.

«Μαμά, πού έβαλες τα μακό;»

«Είναι μαζεμένα μαζί με τα καλοκαιρινά, στο πατάρι» μου φώναξε από το καθιστικό. «Τι τα θες;»

Δεν απάντησα. Έπεσα με φόρα στο κρεβάτι. Έμεινα έτσι ακίνητη, μέχρι που έδυσε ο ήλιος.

 

Κάθε αναγνώστης καθώς διαβάζει είναι αναγνώστης του ίδιου του του εαυτού, είπε ο Προυστ. Έτσι και εγώ όταν παίρνω στα χέρια μου του Κλουαζονέ είναι σαν να μεταφέρομαι στον χρόνο και ξαναζώ εκείνα τα χρόνια. Συμπάσχω με την ηρωίδα, εκνευρίζομαι με την παθητικότητά της, χαίρομαι με την επανάσταση που πετυχαίνει.Η Χάρις ζει την κάθε δυσκολία με στωικότητα, αντιμετωπίζει σοβαρά και ώριμα τα προβλήματα που εκ των υστέρων, στα χρόνια της ενηλικίωσης, φαντάζουν μικρά και παιδιάστικα, γυρίζουν στην πραγματική τους διάσταση.

 

Φαντάστηκα εμένα και τον «Παγκανίνι» ανάμεσα στους τάφους- τριανταφυλλιές να τρέχουμε όπως τότε που ήμαστε παιδιά στο σπίτι- ωδείο του Σακελλαρίδη. Εκείνος με το βιολί στον ώμο να παίζει Μότσαρτ, εγώ, χωρίς «πι» φυσικά, να μυρίζω τα τριαντάφυλλα και να μεθάω με το άρωμά τους, ένα ποτήρι ντεμίσεκ και τη μουσική, ο δάσκαλος Σακελλαρίδης να φωνάζει να γυρίσουμε στην πρόβα και η πιανίστα κυρία Μαίρη να κουνάει με αποδοκιμασία το κεφάλι της για την ελαφρότητά μας.

 

Οι δύσκολες στιγμές στη ζωή μου χρειάζονται φωτεινούς σηματοδότες να τις φωτίσουν και να μου επιτρέψουν να περάσω απέναντι. Η αποσυμπίεση και η απόδραση από τη ζοφερή πραγματικότητα μου επιτρέπει να πάρω τις αποστάσεις μου και να σκεφτώ πιο καθαρά.

 

Ζέστη διαπερνούσε κατά κύματα το σώμα μου μέσα από τις φλέβες και μια γλυκιά μέθη με γύρισε αρκετές φορές πίσω στον χρόνο. Έκανα βουτιά στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, όπως τα έζησα στο οικογενειακό περιβάλλον της επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα. Ίσως να είχα ανάγκη μια προστατευτική αγκαλιά εκείνη τη στιγμή, όπως είναι αυτή της δεμένης οικογένειας.

Αυτό συνέβη με το Κλουαζονέ. Μπόρεσα από το σκοτάδι να περάσω στο φως. Εύχομαι και οι αναγνώστες που θα το πάρουν στα χέρια τους να οδηγηθούν σε φωτεινότερα μονοπάτια.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top