Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Για τα κενά που μας ορίζουν και μας στοιχειώνουν, για τα κενά που μας πλανεύουν και μας ωθούν να προχωράμε μπροστά»
10/10/2023, 8:35 μμ

«Για τα κενά που μας ορίζουν και μας στοιχειώνουν, για τα κενά που μας πλανεύουν και μας ωθούν να προχωράμε μπροστά»

Γράφει η Τζούλια Γκανάσου //

 

 

 

Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη: «Το κενό», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

 

Αυτό που προσδοκούμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κείμενο ενός νέου λογοτέχνη, πέρα από τα βασικά ζητούμενα της τέχνης της πεζογραφίας όπως η άρτια χρήση της γλώσσας, η εκφραστική δεινότητα, η επιτυχημένη απόδοση των χαρακτήρων, η εμβάθυνση σε καίρια θέματα της ζωής, είναι η ιδιαιτερότητα στην αφήγηση, η ορμή και η κριτική ματιά στην σκιαγράφηση του κόσμου και μέσω αυτών, η ανανέωση του είδους. Σε αυτό το πλαίσιο, τολμώ να πω, με ένα είδος σπάνιας βεβαιότητας, ότι η γραφή της Γεωργίας Τσουκαλοχωρίτη παρουσιάζει ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες οι οποίες διαμορφώνουν και ύφος και μια ευδιάκριτη λογοτεχνική φωνή.

Με γλώσσα ρέουσα και ενδελεχώς μελετημένη, ιστορίες και ιδέες καθαρές και εύστοχα επιλεγμένες, η πεζογράφος συνθέτει ένα σύμπαν από δεκαοχτώ διηγήματα που συνομιλούν υπογείως μεταξύ τους διαμορφώνοντας μια ολότητα. Η γραφή είναι δυνατή, κυνική, κοφτή. Συχνά, υπάρχουν – μεσολαβούν φράσεις χωρίς ρήμα οι οποίες αφήνουν μετέωρες σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς που ηχούν σαν καμπάνα. Έτσι, μένει διαρκώς κάτι «ανοιχτό» και φλέγον αλλά σε εκκρεμότητα που επιβιώνει μετά το πέρας της ανάγνωσης ως αποτύπωμα ή ως σπόρος. Υπάρχει, πράγματι, ως αναμένεται από τον τίτλο του βιβλίου, μια αίσθηση κενού σε όλους τους ήρωες και σε όλες τις αφηγήσεις, κάτι λείπει, κάτι υπολείπεται, κάτι αδιόρατο ή πιο συγκεκριμένο που βασανίζει, προβληματίζει, παρακινεί.

«Το κενό βιώνεται πότε ως έλλειψη και πότε ως κάθαρση» σημειώνεται στο οπισθόφυλλο της συλλογής. Και πράγματι, οι χαρακτήρες κινούνται ανάμεσα σε αντίθετους, αντιφατικούς άξονες όπως άλλωστε, συμβαίνει στη ζωή: οι κοινωνικοπολιτικές ανισότητες, η έμφυλη και κάθε είδους βία, οι ψυχικές ασθένειες, η μοναξιά, η φθορά και ο θάνατος συμπορεύονται αρμονικά στο βιβλίο με τη δύναμη της φιλίας, της οικογένειας και του έρωτα, με την υπέρμετρη ανάγκη για σύμπραξη, αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, με την τεράστια σημασία της επανάστασης και του οράματος για μια καλύτερη ζωή. Η Τσουκαλοχωρίτη πλαγιοκοπεί πολύ έξυπνα τα πιο μεγάλα θέματα χωρίς ίχνος διδακτισμού ή σοβαροφάνειας αλλά με μια καθαρτική ειλικρίνεια, με απολαυστικό χιούμορ και εντιμότητα μέσω των οποίων η συγγραφέας καταφέρνει να εμπερικλύει και να εμπλέκει τους πάντες και τα πάντα ισότιμα, δίκαια, δημοκρατικά, με μια υπέροχη αμοιβαιότητα που αφοπλίζει.

Εν κατακλείδι, «Το Κενό» διαθέτει έξυπνους, ζωντανούς διαλόγους, ήπιες ανατροπές που ξαφνιάζουν απρόσμενα αλλά ευχάριστα χωρίς να ξενίζουν και τεράστιας δυναμικής «κλεισίματα», τέλη των διηγημάτων. Ως εκ τούτου, η Τσουκαλοχωρίτη μας παραδίδει ένα ευφάνταστο, καλοδουλεμένο έργο για τα κενά που μας ορίζουν και μας στοιχειώνουν, για τα κενά που μας εκθέτουν και μας πεισμώνουν, για τα κενά που μας πλανεύουν και μας ωθούν να προχωράμε μπροστά, μόνο μπροστά, πάντα.

 

Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top