Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / «Το ευ ζην»
31/05/2023, 9:17 πμ

«Το ευ ζην»

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου // *

 

 

 

Συνέβη πρόσφατα και ήταν δυσάρεστο. Σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως απ’ όλη την Ελλάδα: Η ταινία που επέλεξε η εκπαιδευτικός να δει με τους ανήλικους μαθητές, της τετάρτης δημοτικού.

Επιλογή κάκιστη. Γονείς σε απόγνωση. Μηνύσεις, εξώδικες διαμαρτυρίες, πειθαρχικά παραπτώματα, ποινικές προεκτάσεις. Μαθητές σε σύγχυση… μυαλά μπερδεμένα που παρακολουθούν την ταινία, μην ξέροντας πως να διαχειριστούν την αμηχανία τους.

Αυτή η εικόνα δεν συνάδει με τη δική μου άποψη για το σχολείο.

Έχοντας έρθει σε επαφή, ως εργαζόμενη σε δημοτικό σχολείο και έχοντας μέλη της οικογένειάς μου σε γυμνάσιο και λύκειο, δικαιούμαι να έχω άποψη και θα την πω. Άλλωστε είμαστε δημοκρατική χώρα.

Αρνούμαι ότι δεν υπάρχει παιδεία. Αρνούμαι ότι όλοι οι καθηγητές μπαίνουν στο ίδιο “τσουβάλι”. Αρνούμαι ότι οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, το προσωπικό ενός σχολείου, δεν αποτελούν μέρος της καθημερινότητας των παιδιών.

Οι νηπιαγωγοί αρχίζουν το δύσκολο έργο τους με υπομονή, ν’ ανταποκριθούν σ’ ένα τσούρμο φωνές που μόλις βγήκαν από την αγκαλιά των γονιών τους.

Έπειτα αναλαμβάνει ο δάσκαλος να μάθει σ’ αυτά τα παιδιά να κρατούν το μολύβι. Έχει ξεχάσει κανένας τον πρώτο δάσκαλο ή δασκάλα του παιδιού του; Πιστεύω πως όχι. Από τα χέρια του δασκάλου περνούν τα πρώτα γράμματα της αλφαβήτα στο μυαλό ενός εξάχρονου παιδιού. Κατόπιν, μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν τα μικρά “δεντράκια” μας και γίνονται πολύτιμα και χρήσιμα. Συνεχίζουν τη δική τους πορεία στο ταξίδι της γνώσης και της ζωής.
Στιγμές που οι ίδιοι δεν αντέχουμε τη ζωηρή συμπεριφορά των παιδιών μας στο σπίτι, κατηγορούμε αυτούς που παλεύουν με δεκάδες “θηριάκια”.

Έπειτα ανοίγει η πόρτα του γυμνασίου, με έφηβους που δύσκολα κατανοούν το καθετί χωρίς να φέρουν αντίρρηση. Όχι δεν το κατανοούν. Η αμφισβήτηση  προ των πυλών. Τότε είναι που έρχεσαι αντιμέτωπος με μεγάλες αλήθειες. Τότε ως καθηγητής δίνεις το χέρι σου στο μαθητή για το σωστό δρόμο. Μεταφέρεις τις γνώσεις στο νεαρό και στην νεαρή μαθήτρια, παλεύεις να οξύνεις στο πνεύμα τους, να φωτίσεις το νου τους, με κόπο και δυσκολία.

Λύκειο… ο μαθητής αδυνατεί να κατανοήσει το δικό του ρόλο.
Τα δικά του άγχη αυτόματα γίνονται άγχος του σχολείου.
Είναι ο καθηγητής αυτός που θα παλέψει να  πείσει το παιδί  σου για τις γνώσεις του. Με την υπομονή του θα δείξει το φωτεινό δρόμο για την επαγγελματική  καταξίωση στο βλαστάρι που ανθίζει.
Είναι ο καθηγητής αυτός που πιστεύει στη  άξια του μαθητή.
Και ας αμφισβητείται. Και όσο μαθαίνει ο μαθητής την αξία της ζωής, τα ιδανικά και τον αγώνα που πρέπει να δώσει,  χαρίζονται γνώσεις με κατανόηση με αγάπη.

Γονείς και καθηγητές δίνουν το δικό τους αγώνα. Προσπαθούν να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και τις δικές τους έγνοιες.
Ας μην υποκρινόμαστε! Όλοι μεταφέρουμε τις δικές μας εντάσεις στον εργασιακό χώρο. Γιατί κουνάμε το δάχτυλο σε όποιον μας συμφέρει;
Αρνούμαι να παραμείνω σε ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Θα παραμείνω πιστή στις αντιλήψεις μου. Πάντοτε θα υπάρχουν σωστοί, έντιμοι, ηθικοί, ιδεαλιστές,  εργατικοί εκπαιδευτικοί, οι άνθρωποι που κρατούν το χέρι του κάθε παιδιού από τα τέσσερα του χρόνια ενώ στα δεκαοχτώ.

Αρνούμαι  ν’ ακούσω ακόμα και ένα παράπονο απ’ τον δικό μου μαθητή,  όπως “ο καθηγητής  δεν με συμπαθεί”. Αρνούμαι να δεχτώ ότι υπάρχει χυδαιότητα παντού.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι πίσω από κάθε πρόβλημα, όλα τα δάχτυλα είναι ίδια. Άλλωστε η δημοκρατία θα το λύσει κι αυτό.

Πίστη στον εκπαιδευτικό, όχι στο κράτος δικαίου. Μην τα μπερδεύετε. Είναι δύο διαφορετικά θέματα. Να σας θυμίσω μόνο πως ο εκπαιδευτικός είναι αυτός που θα ανεχθεί την προσβολή από το γονιό, από τον προϊστάμενο, από τον μαθητή.

Είναι επίσης αυτός που ως αναπληρωτής, δυο μέρες πριν μάθει που στην Ελλάδα θα εργαστεί, θα ψάχνει πόσο θα του κοστίσει ένα σπίτι, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.

Είναι αυτός που θα κατηγορηθεί για τα ιδιαίτερα  μαθήματα, γιατί η Δημοκρατία έχει φροντίσει ακόμα και γι’ αυτό. Κατηγορείται πάντοτε  για το κάτι παραπάνω.

Είναι αυτός που έχει δικαίωμα να φορτίσει τις μπαταρίες του κάθε καλοκαίρι ώστε να χαμογελάει κάθε πρώτη Σεπτέμβρη.

Είναι αυτός που δεν δαιμονοποιεί τυφλά την αξιολόγηση ως δαμόκλειο σπάθη που αποζητά κεφαλές για τη μείωση των δαπανών.

Είναι αυτός που την επιζητά, ουσιαστική, αξιοκρατική και με επιμορφωτικά κριτήρια.

Είναι αυτός που χρόνια τώρα αντιδρά σ’ ένα σχολείο ως στυγνό χωνευτήρι προετοιμασίας εξετάσεων για κάθε μαθητική γενιά.

Είναι αυτός που πρώτος ονειρεύεται ένα σχολειό, εργαστήρι οξύνοιας, προβληματισμού και κρητικής σκέψης για τους μαθητές του.

Είναι αυτός που πρώτος καμαρώνει για τις επιτυχίες και την καταξίωση και το ευ ζην των “δικών του παιδιών”…

«Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην»
– Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ. –

 

 

* Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συντάκτρια της ομογένειας Αμερικής στο anamniseis.net, συντάκτρια στο Kefaloniastatus.gr, συντάκτρια στο Kalavryta news, συντάκτρια στο Λογοτεχνικό περιοδικό Θρυαλλίδας, ποιήτρια, συγγραφέας

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top