Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Κάψουλα χωροχρόνου
28/01/2020, 10:09 μμ

Κάψουλα χωροχρόνου

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Λουκία Δέρβη «Θέα Ακρόπολη», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 216

 

«Εκεί ήταν η Ακρόπολη έλεγαν, δεν φεύγει, μέχρι που έφυγαν αυτοί για πάντα». «Εγώ πάντως γι’ αυτούς τους πίνακες δουλεύω εδώ και για την θέα στην Ακρόπολη». Κοινή ή προσωπική η διαπίστωση, ένα είναι το σίγουρο στο μυθιστόρημα της Λουκίας Δέρβη: η κοινή θέα. Πληρωμένη από κάποιους, δωρεά μετά του μισθού τους για άλλους.

Το υπερπολυτελές ξενοδοχείο Athens Excelsion, που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας με «Θέα Ακρόπολη», μοιάζει σαν κάψουλα χωροχρόνου. Όλα συμβαίνουν το καλοκαίρι του 1992 αρχίζοντας με τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν από ρουκέτα της 17Ν και τελειώνουν στη νέα σεζόν που θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβρη.

Στο μικρόκοσμο του ξενοδοχείου, κυριολεκτικά, δυο κόσμοι. Οι πελάτες, τακτικοί ή πρόσκαιροι και περαστικοί: ο Λουκάς Πριβάλοφ, ο έμπορος όπλων, η χήρα εφοπλιστή Ανδρονίκου, η Ρούλα Κάλφα που ξαφνικά «φεύγει», αεροσυνοδοί της Ντέλτα, ταξιδιωτικοί πράκτορες, η κυρία Ραμίρεζ με τις τεράστιες φυτείες μπανάνας. Και οι εργαζόμενοι: ο Μάκης, υπεύθυνος της ρεσεψιόν που σέρνει ανεπαίσθητα το αριστερό πόδι, η Θέκλα, η ωραία καμαριέρα που την αγαπά ο Μάκης κι αγαπά τον Παρμενίωνα, ο Παρμενίων, πρώην κολλητός του Μάκη, ο Στέλιος, ο πορτιέρης με τα λευκά γάντια και το πηλίκιο, ο Τριπόδης της ασφάλειας, ο Μισέλ Πετί, ο Λάμπρος ο σεφ, οι ατίθασες ρεσεψιονίστ Έμιλι και Ναντίν,  η διευθύντρια υπηρεσίας Σμαρώ, η Χαρούλα, που έτσι έφτασε χρεοκοπημένη κι αποφασισμένη.

Ο καθένας, ένας ολόκληρος κόσμος και η μικροϊστορία του, χρεοκοπημένοι έρωτες και γάμοι, μητέρες και χρεοκοπημένοι πατεράδες. Για κάποιο διάστημα οι ζωές τους διασταυρώνονται, ερωτεύονται, παντρεύονται, χωρίζουν ή ελπίζουν ματαίως, εισβάλει η ζωή του ενός στη ζωή του άλλου για ελάχιστο χρόνο όσο κρατά ένα ποδόλουτρο ή μια ερωτική επαφή σε νοικιασμένη σουίτα, αγωνίζονται, ελπίζουν, αμφιβάλλουν.

Η Θέκλα επαναστατεί κιόλας αλλάζοντας θέση στους πίνακες: «Έμπαινε στα άδεια δωμάτια του ορόφου και άλλαζε τους πίνακες. Το έκανε αυτό έτσι, σαν επανάσταση, σαν να όριζε μ’ αυτόν τον τρόπο την κυριαρχία της, σαν ο όροφος να ήταν δικός της. Όταν της ερχόταν αυτή η παρόρμηση, οι πίνακες άλλαζαν δωμάτια, κυκλοφορούσαν σαν να διάλεγαν οι ίδιοι τους πελάτες. Στη θέση του ελαιώνα η Θέκλα έβαζε τη θαλασσογραφία και τούμπαλιν. Άλλαζε τις νεκρές φύσεις με τους καταπράσινους βασιλικούς και τα έλατα. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι… Σ’ ένα πίνακα, ωστόσο, δεν τολμούσε να αλλάξει θέση, ήταν “Η προσμονή” του Νικηφόρου Λύτρα από το νησί της.» Υποτασσόμενη, όμως, μια ζωή στην Παρμενίωνα, ο οποίος άλλο δεν ήξερε παρά να αγαπά και να χτυπάει, διότι «αυτή ήταν η μοίρα του Παρμενίωνα- Να βαράει για να μην πονάει».

 

Λουκία Δέρβη

 

Η συγγραφέας, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τον μικρόκοσμο των ξενοδοχείων (έχει σπουδάσει Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις στην Ελβετία), ενορχηστρώνει έναν ολόκληρο κόσμο που είναι σαν το έμβολο σε κίνηση: από τη σιγουριά και θέα του ξενοδοχείου προς την αρένα της ζωής και του κόσμου. Σκιαγραφώντας χαρακτήρες με σάρκα και οστά, αναγνωρίσιμους, ενώνοντας προσδοκίες και πάθη και παθήματα που θα καθορίσουν τις ζωές τους κι εκτός ξενοδοχείου. Όλα υπάρχουν: ψυχολογία, κοινωνιολογία, ακόμα και ταξική ή ποδοσφαιρική αντιπαλότητα και πάλη. Με επισημάνσεις που σε βασανίζουν και όταν τελειώσει η ιστορία:

«Μεγάλο πράγμα οι ατέλειες, σχολιάζει. Αυτές ξεχωρίζουν τους ανθρώπους, από αυτές τους θυμόμαστε». «Ήταν κι αυτό ένας προσωπικός της θρίαμβος, να ακυρώνει τον ρόλο όποιου αντιπαθούσε».«Κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Ούτε καν οι ζωγράφοι». «Η μαγεία των αντανακλαστικών κινήσεων». «Όλοι έχουν ένα σλόγκαν, είτε το ξέρουν είτε, όχι, έναν αυτοπροσδιορισμό».«Γιατί μόνο μαζί σου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου», «Γιατί στα μάτια του έβλεπε την ομορφιά της». «Πως τα χρήματα έρχονται και φεύγουν, το ίδιο και η δόξα». «Ας έπαιρνε λοιπόν κι αυτή μια γνώση της άλλης πλευράς στη ζωή, της δικής της πλευράς». «Η δική της Ακρόπολη».

Να υπενθυμίσουμε ότι η  Λουκία Δέρβη που από το 2004 και τη συλλογή διηγημάτων «Κακός χαρακτήρας» (εκδ. Μελάνι) μέχρι σήμερα, έχει εκδώσει άλλη μια συλλογή διηγημάτων, μια νουβέλα και το μυθιστόρημα «Group Therapy» (εκδ. Μελάνι), διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, σουηδικά, πολωνικά και ρουμανικά, με αυτό το μυθιστόρημά της ζωντανεύει κι ενορχηστρώνει μοναδικά έναν ολόκληρο κόσμο. Ο οποίος, ακόμα κι αν δεν είμαστε εντός του, με άπειρους τρόπους μας περιλαμβάνει.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top