Διήγημα: “Θαυμαστός καινούργιος κύκλος”
Της Σοφίας Χατζηιωαννίδου //
Θαυμαστός καινούργιος κύκλος
«Πόσα καλά πλάσματα υπάρχουν εδώ! Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα! / Ω θαυμαστέ καινούργιε κόσμε»
Shakespeare, Τρικυμία (The Tempest), ~1610
«Υπάρχει μόνο ένα σημείο στο σύμπαν που μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να βελτιώσεις και αυτό είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.»
Aldous Huxley, Θαυμαστός καινούργιος κόσμος (Brave New World), 1932
Στην αίθουσα οι μαθητές και οι μαθήτριες τραβούν παράλληλες και καθέτους ευθείες γραμμές και σχηματίζουν εγγεγραμμένους κύκλους. Μέσα στον κύκλο είναι οι εαυτοί τους. Φυλακισμένοι. Οι γραμμές είναι η διέξοδός τους. Θα πάρουν μία απ’ αυτές και θα βγουν στο άπειρο. Θα δραπετεύσουν. Η γερουνδιακή έλξη και τα μονοξείδια του αζώτου τώρα τους φρουρούν. Πόσο μακριά να ονειρευτείς με ένα μονοξείδιο του αζώτου να σε διαφεντεύει;
Εγώ θα περάσω.
Εσύ θα περάσεις.
Εμείς θα περάσουμε.
Από τις χαραμάδες του φθαρμένου τζιν τους ξεμυτούν όλοι τους οι φόβοι. Θα ντροπιαστώ. Θα απογοητεύσω τους δικούς μου. Θα περάσει το αγόρι/ το κορίτσι μου κι εγώ θα μείνω πίσω.
Είναι πιο λευκοί κι απ’ το χαρτί. Είναι πιο λευκοί κι από το χιόνι. Είναι εδώ το δέρμα, μα όχι και το αίμα τους. Το αίμα τους είναι ήδη σε μια εκδρομή. Έξω από το παράθυρο μιας οικονομικής θέσης τρένου με φοιτητικό εισιτήριο χαζεύουν την παρέλαση των δέντρων των λόφων των σπιτιών ενός ξένου τοπίου που θα επιχειρήσουν να το κάνουν δικό τους. Το αίμα τους πάλλεται ζεστό και κατακόκκινο σε μια συναυλία, στο συνωστισμό ενός πάρτι, αναμεμιγμένο με αλκοόλ, στη δροσερή αγκαλιά του θαλασσινού νερού, αναμεμιγμένο με αλμύρα και γεύση φιλιού.
Τώρα το χέρι τους γράφει. Το πόδι τους χτυπάει ρυθμικά το δάπεδο στο ρυθμό του πνευματικού μόχθου, της μνημονικής ανάσυρσης, της ενορχήστρωσης ενός στρατού ατάκτων γνώσεων που πρέπει τώρα να οργανωθούν και να συνταχθούν καταλλήλως. Αύριο θα τις αμολήσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σαν προσφορά. Σαν κληρονομιά για τους επόμενους. Γενική εκκαθάριση. Alt+Ctrl+Delete. Και θα ανοίξει ένας “θαυμαστός καινούργιος” κύκλος.
Σοφία Χατζηιωαννίδου
Θεσσαλονίκη, Μάιος 2022
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ώντρεϋ Χέπμπορν
Ώντρεϋ Χέπμπορν: “Για ωραία μάτια, βλέπε το καλό στους άλλους. Για ωραία χείλη, να λες λόγια ευγενικά. Και για το παράστημα… να περπατάς σαν να μην είσαι ποτέ μόνη.” Στη φωτό η Αγγλίδα ηθοποιός (αριστερά με το
Περισσότερα -
✓ Χίλντα Παπαδημητρίου: «Αλλά πάντοτε ξεκινάω από μια εικόνα που με στοιχειώνει: τη σκηνή του φόνου»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Πρέπει να έχει χιούμορ και μουσική, να διαδραματίζεται σε μια μεγαλούπολη με σκοτεινές γωνιές και όμορφες γειτονιές, μια ιστορία που θα γίνει το σταυροδρόμι όπου θα συναντηθούν οι πιο διαφορετικοί και αταίριαστοι άνθρωποι.
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Της Γεωργίας Λαλιώτη // ΑΝΑΣΑ Ποτέ δεν τα φύλαγα… Τα ρούχα μου, λέω, ποτέ δεν τα φύλαξα… Κι έτσι έμεινα γυμνή. Δική μου ευθύνη, Δεν κατηγορώ κανέναν. Με γδύσανε από αμέλειά μου… Μόνο να παρακαλέσω
Περισσότερα -
Προσωπικά και οικουμενικά
Γράφει η Κατερίνα Λιβιτσάνου- Ντάνου // Για άλλη μια φορά δύο βιβλία από τις εκδόσεις Πόλις με συγκίνησαν , με ξεκούρασαν και μου κράτησαν όμορφη συντροφιά. Τα προτίμησα για το μικρό αριθμό σελίδων και την απλότητα γραφής και
Περισσότερα -
H Έλενα Καρανάτση στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Οι ιδέες στους ανθρώπους που αρέσκονται να επικοινωνούν μέσω της γραφής συνήθως έρχονται απρόσκλητες αλλά οφείλεις να τις καλωσορίσεις. Κι αν στο παρελθόν επέλεξες να κλείσεις σε κιτάπια κάποια άλλα κείμενα που δεν είδαν ποτέ το φως, ίσως μπορέσεις
Περισσότερα -
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος: «Το στοίχημα είναι στο τέλος να επιτευχθεί η σύζευξη με τον αναγνώστη»
Συνέντευξη στην Πωλίνα Γουρδέα // Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος είναι ένας νέος συγγραφέας που έχει προκαλέσει μεγάλη αίσθηση στο συγγραφικό σύμπαν αυτού του τόπου. Βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα για το 2013 ακροβατεί ισορροπώντας μεταξύ πεζογραφίας
Περισσότερα -
Επίτευγμα από τα λίγα: να δώσεις στο ανύπαρκτο υπόσταση, αν όχι «σάρκα και οστά»
Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // * Νίκος Δαββέτας, «Ο ζωγράφος τού Μπελογιάννη». Μια ιστορία τού Ψυχρού Πολέμου, εκδόσεις Πατάκη, νέα, αναθεωρημένη έκδοση, Αθήνα 2022, σελ. 205 Βιβλίο αυτοαναφορικό, με ένα υπόγειο, υποδόριο τρόπο. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών τού πετυχημένου πεζογράφου
Περισσότερα
