Αφήγημα: “Ταξιδεύοντας”
Της Μπέττυς Δρακάκη //
Ταξιδεύοντας
Ήσυχο πρωινό Κυριακής. Αμήχανο το κλειδί καθώς ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και μπαίνω μέσα για τελευταία φορά αφού δόθηκε αντιπαροχή και θα κατεδαφιστεί. Σε παλιές Κυριακές, όταν ερχόμουν, ο ήχος από το ραδιόφωνο που μετέδιδε την Θεία Λειτουργία έφθανε μέχρι έξω στον δρόμο. Ακόμα με ξαφνιάζει η σιωπή στα άδεια δωμάτια, αφού η θεία Χρυσάνθη η μοναδική ένοικος του σπιτιού, πλήρης ημερών, έχει αναχωρήσει, προ πολλού, για το μεγάλο ταξίδι. Το βλέμμα μου αγγίζει τα παλιά ίχνη στους τοίχους από τα κάδρα και τις οικογενειακές φωτογραφίες της που λείπουν. Και η φαντασία μου τα ανακαλεί και τα τοποθετεί ξανά στη θέση τους. Με τρομάζει το κενό! Αξεθώριαστο το χρώμα του τοίχου σε όλα τα καλυμμένα σημεία. Κάποιες φωτογραφίες τις έχω σπίτι μου να μου τη θυμίζουν. Όπως και πολλά από τα αντικείμενα της. Και κάποια από τα ρούχα της.
Ξεχώριζε! Απ’ όλες τις θείες. Με την ομορφιά της, το γεμάτο σιγουριά περπάτημα της, το ωραίο της ντύσιμο. Η πρώτη μνήμη μου από εκείνη είναι να μπαίνει στον κήπο μας με το μαύρο σκυλάκι της, τον Φαρούκ, και να μοιάζει με βασίλισσα! Πάντα μόνη της τη θυμάμαι! Δεν την είδα ποτέ με έναν άντρα στο πλευρό της παρά μόνο σε φθαρμένες φωτογραφίες. Νόμιζα ότι δεν την ενοχλούσε η μοναξιά. Νόμιζα ότι την αγαπούσε.
Σαν παιδί δεν την έζησα πολύ τη θεία μου. Η δουλειά της και τα ταξίδια της δεν της άφηναν πολύ χρόνο για επισκέψεις.
Όταν όμως βγήκε στην σύνταξη οι εκατέρωθεν επισκέψεις έγιναν συχνές.
Περισσότερο μου άρεσε να πηγαίνω εγώ στο σπίτι της. Ήταν τόσο ξεχωριστό.
Γεμάτο από διακοσμητικά ενθύμια από τα ταξίδια της. Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοθαυμάσω. Όλα προστατευμένα μέσα σε βιτρίνες. Στο σαλόνι της καθόμαστε συνήθως. Όλα ήταν με καλύμματα πάνω τους. Η πολυθρόνα της ντυμένη κι αυτή με κλαρωτό ύφασμα για να μην φθείρεται από την χρήση. Μα και η ίδια φορούσε πολύχρωμες λουλουδάτες ρόμπες πάνω από τα ρούχα της για να μην τα χαλάει.
Καθόμασταν αναπαυτικά και άρχιζε τις αφηγήσεις. Όπως όλοι οι άνθρωποι που ζουν μόνοι μιλούσε πολύ. Σαν καπετάνιος της ζωής της, με ταξίδευε στα δρομολόγια της, από τα καλλιστεία του 1929 για την μις Μακρυγιάννη όπου πήρε το στέμμα, στον μεγάλο της έρωτα με έναν Εγγλέζο αξιωματικό που για χάρη του ντυνόταν στρατιώτης για να συναντιόνται τον καιρό του πολέμου και μετά στους καλλιτέχνες φοιτητές που γνώριζε δουλεύοντας στη γραμματεία της φιλοσοφικής σχολής. Μου έλεγε για τον αρραβωνιαστικό της που τόσο αγαπούσε και για την απόφαση που πήρε όταν εκείνος της είπε να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνον και τις φίλες της. Κανέναν δεν άφηνε να κυριαρχήσει στη ζωή της. Μου διηγιόταν τις εμπειρίες της από τα ταξίδια της στην Αίγυπτο μετά στην Κίνα και από εκεί στην Αμερική, αργότερα στην Ιαπωνία και την Ρωσία. Στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία στην Ισπανία στην Ιταλία. Στην Γαλλία και στο Μονακό. Στην Ελβετία και στην Τουρκία. Στην Κύπρο. Και εγώ να κοιτώ στις βιτρίνες για να βρίσκω το ανάλογο ενθύμιο από το κάθε ταξίδι. Σαν παιχνίδι!
Όταν δεν μπορούσε πια να ταξιδεύει έγινε λάτρης της τηλεόρασης περνώντας αμέτρητες ώρες μπροστά της. Δίπλα της είχε μια στοίβα από περιοδικά της ‘Ραδιοτηλεόρασης’ τα οποία ενίοτε γίνονταν και μέρος για να κρύβει την σύνταξη της. Για τον φόβο των κλεφτών. Μόνον όταν τελείωνε το πρόγραμμα και άκουγε τον Εθνικό Ύμνο σηκωνόταν από την πολυθρόνα της και πήγαινε για ύπνο.
Μέχρι πού όλα σβήστηκαν από του χρόνου την άμπωτη. Στην ίδια θέση με τα χέρια αφημένα πάνω στο σώμα της κοιτούσε αφηρημένα την τηλεόραση να παίζει χωρίς να ακουμπά πια στα μπράτσα της πολυθρόνας, τα καλυμμένα με τα χειροποίητα από εκείνη πλεκτά για να προστατεύει ακόμα και το κάλυμμα από τη φθορά. Δεν μιλούσε πια για τη ζωή της αλλά αναζητούσε τους γονείς της. Τότε νόμιζε ότι εγώ ήμουν η ξαδέλφη της και με αποκαλούσε με το όνομα της γιαγιάς μου. Κάποιο παιδικό τραγουδάκι σιγοψυθίριζε συχνά. Και μετά η απουσία.
Όταν ήρθε ο καιρός να αδειάσω το σπίτι σαν καινούρια έμοιαζε η πολυθρόνα όπως και τα άλλα έπιπλα όταν σήκωσα τα καλύμματα. Αμέσως τα πήραν όταν τα έβγαλα στον δρόμο. Από όσα μου έλεγε η θεία Χρυσάνθη αυτό που έμεινε πιο έντονα μέσα μου ήταν η συμβουλή της να παντρευτώ για να μην μείνω μόνη μου σαν εκείνη. Τελικά δεν αγαπούσε τη μοναξιά!
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Το παράδοξο του Ίταλο Σβέβο
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ίταλο Σβέβο «Η συνείδηση του Ζήνωνα», Μετάφραση: Έφη Καλλιφατίδη, Επίμετρο: Τζέιμς Γουντ, εκδ. Αντίποδες, σελ. 604 «Η συνείδηση του Ζήνωνα» δεν θα υπήρχε εάν ο πρωταγωνιστής της ιστορίας Ζήνων Κοζίνι δεν είχε δαιμονίσει
Περισσότερα -
Η υπέρβαση στον Έλιοτ
Γράφει η Ειρήνη Αναστασίου // «Τέσσερα Κουαρτέτα», T.S.Eliot, Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Πατάκη Το βιβλίο Four Quartets είναι ένα αριστούργημα της ποίησης του μοντερνισμού του 20ου αιώνα, από έναν από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές τον T.S Eliot(
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ο ξένος”
Γράφει η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα // * Ο ξένος Απ’ το υπόγειο του βλέμματος τον κόσμο αφουγκράζεται∙ άντρες, γυναίκες και παιδιά, γέρους και ταλαιπωρημένους. Μαθαίνει συναισθήματα που δεν μπορεί ο ίδιος να τα ζήσει. Αναγνωρίζει
Περισσότερα -
Δοκίμιο: «Σχετικά με τη δομή του χιουμοριστικού λόγου»
Γράφει ο Γεράσιμος Μοσχόπουλος // * Σε αυτό το δοκίμιο θα παραθέσω τις απόψεις μου σχετικά με την παραγωγή αστείων σε ένα πεζογράφημα ή ακόμη και στον προφορικό λόγο. Πρόκειται για κάποιους μηχανισμούς που έχω εντοπίσει από τα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Σ χ ά ο (χάος)”
Γράφει η Μαρία Δαλαμήτρου // * Κουκκίδα, ψίχουλο, νιφάδα, σκόνη, φακίδα, άμμος, φλούδα, τελεία, τρίμμα, κόκκος, σημείο, άτομο. “Έτσι θα φύγουμε” του ανακοίνωσε. Την κοιτούσε έντρομος. Δεν είχε υπολογίσει πως θα μπορούσε μόνη της
Περισσότερα -
Σε συνεχή κίνηση // Μια συζήτηση για τη δημιουργία, τη συγγραφή, την τέχνη με την Αγγελίνα Ρωμανού
Συνέντευξη: Αγγελική Λάλου // -Θέατρο, παραμύθια, ποίηση, διηγήματα, μυθιστόρημα. Με ποιο είδος ασχοληθήκατε πρώτα; Έπλεκα στίχους απ’ τα γυμνασιακά μου χρόνια. Απόπειρες να καταγράψω τα συναισθήματά μου με λίγες λέξεις που έβγαζαν μελαγχολία. Ούσα εσωστρεφής, ένιωθα πως έτσι,
Περισσότερα -
«Ζητήματα ταυτότητας κι ετερότητας στο Νούμερο 31328 του Ηλία Βενέζη»
Γράφει η Κλεοπάτρα Ζαχαροπούλου // * «Νούμερο 31328», Ηλίας Βενέζης, εκδ. Το βιβλιοπωλείον της Εστίας Στην ελληνική πεζογραφία ο ατομικισμός αναχαιτίστηκε σε τρία μέτωπα: στο εθνικό, στο ιστορικό και στο ιδεολογικό. Το ιστορικό αφορά την
Περισσότερα
