Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Τα Υμενόπτερα και ο Διασώστης”
20/07/2022, 12:23 πμ

Διήγημα: “Τα Υμενόπτερα και ο Διασώστης”

Γράφει η Ελένη Ε.Νανοπούλου //

 

 

 

 

Τα Υμενόπτερα και ο Διασώστης

 

Μονάχα αυτό ήταν σε θέση να κάνει. Όχι ο Διασώστης ούτε η Βοηθός του. Η μέλισσα, εννοώ. Μια μέλισσα που παρά τα φαινόμενα, δεν κολυμπάει στη θάλασσα αλλά αγωνίζεται φτεροκοπώντας να πετάξει πάλι.

Υποθέτουμε ότι πριν πετούσε ζωηρά και χαρούμενα γιατί αυτό μπορούσε τι άλλο από το να πετάει; Κι όμως σε μια άτυχη στιγμή της βρέθηκε ύπτια στην επιφάνεια της θάλασσας δίπλα σε λουόμενους. Κανείς, βεβαίως, δε δίνει σημασία σε αυτά τα υποψήφια, ελάχιστα πτώματα, εκείνη όμως -χωρίς να το υποψιάζεται- αγωνιζόταν ανέλπιδα ζητώντας κατά κάποιον τρόπο βοήθεια. Γνωρίζουμε ότι η ελπίδα αρνείται να πεθάνει και όταν αυτό συντελείται, εκείνη – η ελπίδα- δεν είναι πλέον σε θέση να το συνειδητοποιήσει. Ούτε και η μέλισσα.

Επίσης υποθέτουμε ότι η απώλεια προσανατολισμού ή μία αιφνίδια παράλυση ως αιτία ανικανότητας πτήσης ή ατροφικά φτερά που δεν αντέχουν πλέον ή μία τρομώδης κίνηση λόγω CBPV είτε μία ποιητική απόφαση για την υπέρβαση των ορίων τους, είναι οι βασικοί λόγοι που ωθούν τα έντομα του καλοκαιριού-δηλαδή μέλισσες, σφήκες, τζιτζίκια, πεταλούδες να πετάξουν πάνω από τη θάλασσα, έχοντας απομακρυνθεί από την ξηρά ανεπιστρεπτί. Είτε – οι μέλισσες εν προκειμένω- απλώς αναζητώντας νερό, υπερβαίνουν την ακτίνα δράσης τους και μη όντας δεινές κολυμβήτριες, πριν το συνειδητοποιήσουν, βρίσκονται να επιπλέουν ύπτιες.

(Kαι δεν τολμάμε ούτε αστειευόμενοι να υποθέσουμε ότι αποφάσισαν να μεταναστεύσουν καθώς έμαθαν για τα στέγαστρα των στάσεων λεωφορείων living roofs στην Αγγλία όπου το σέδο και τα αγριολούλουδα προσφέρουν ένα ειδυλλιακό καταφύγιο προς δυσμάς. Ούτε ότι τόλμησαν να αναζητήσουν προς ανατολάς τα ιρανικά υψίπεδα Αλμπόρζ όπου ο μελισσοκόμος αγκαλιάζει και ασπάζεται τις κερήθρες κάτω από τη σκιά του Ιερού του Όρους.)

Ο Διασώστης, εκείνο το πρωινό, βρέθηκε δίπλα της με την Βοηθό του, την όχι και τόσο πρόθυμη -ειρήσθω εν παρόδω- διότι θα έχανε πάλι χρόνο από την μία ώρα που είχε στη διάθεσή της για κολύμπι. O διακαής πόθος του Δ. για την σωτηρία των επιπλεόντων εντόμων και κυρίως των μελισσών δεν είχε κατορθώσει να εισχωρήσει και στην δική της καρδιά, εκεί όπου υπάρχει χώρος για τους ανθρώπινους πόθους, κυρίως τους ανεκπλήρωτους. Ναι, μεν, η Β. ενεργούσε διευκολύνοντας την διαδικασία καθώς χρειάζονταν ο Δ. και άλλη χείρα βοηθείας επί πλέον των δικών του, στιβαρών και τρυφερών συνάμα, αλλά απείχε τα μάλα από την συμμετοχή που θα εθεωρείτο ολόψυχη. Απλώς αισθανόταν ότι συμμετείχε επικουρικά εις την προώθηση και ολοκλήρωση της αγαθής πράξης του Δ.

Όπως μπορούμε επίσης να υποθέσουμε, δεν είχε πάντα ευτυχές τέλος η επιχείρηση διάσωσης. Καθώς ισχύει το αριστοτελικό: από τις άπειρες δυνατότητες που υπάρχουν, μόνο μία μπορεί να πραγματοποιηθεί την κάθε χρονική στιγμή οι υπόλοιπες δυνατότητες ακυρώνονται αυτοστιγμεί.

Και η διάσωση απαιτούσε και ακολουθούσε άλλη διαδικασία εφόσον ήταν άλλου είδους το έντομο. Διαφορές λεπτών αποχρώσεων, βεβαίως, όσο τα λεπτά φτερά των υμενόπτερων επιτρέπουν να εικάσουμε. Με λογισμό και με όνειρο ξεκινούσε πάντως ο Δ. και το όνειρό του το εννοούμε, τον λογισμό πώς να τον ανακαλύψουμε έτσι κρυμμένον στα μύχια του νου του; Για τον ψυχρό παρατηρητή η διαδικασία του Δ. προσαρμοζόταν στην εκάστοτε περί-πτωση, όπως αυτή εμφανιζόταν εμπρός του με κριτήριο τις δυνάμεις, αντοχές ή αδυναμίες και ευαισθησίες του εντόμου.

Κάθε τι που δυνάμει υπάρχει, εκ φύσεως περιέχει την εντελέχειά του και το χέρι του Δ.- όργανο οργάνων- ακολουθούσε μάλλον το πεπρωμένο, κάθε φορά διαφορετικό ή μήπως ένα και το αυτό;

Ούτε καν η Βοηθός του γνώριζε ποια διαδικασία ακολουθούσε κάθε φορά. Και αν δεν ήταν τόσο βαθύς σαν το βάθος της θάλασσας ο έρωτάς της για τον Δ. ίσως να αναγνώριζε επιπολής του κύματος εκείνες τις «διαφορές λεπτών αποχρώσεων» και να ήταν προετοιμασμένη αρκούντως. Αν δεν ήταν τόσο υψηλός ο έρωτάς της θα είχε αντικρίσει επί της γης τα σημεία εκείνα που απέκλειαν την δική της διάσωση. Αλλά επίσης εικάζουμε ότι αν δεν ήταν κινητήριος ο τυφλός έρωτας, εκείνη δεν θα ακολουθούσε τα βήματά του κολυμπώντας και επιπλέοντας εκεί δίπλα του.

Η προσπάθεια της εν λόγω μέλισσας παράξενα συγκινητική, συν-κίνησε την χείρα βοηθείας και των δύο ατόμων καθώς στέκονταν δίπλα της. Η σταγόνα ζωής που εγκλωβιζόταν στην αγωνιώδη κίνηση των φτερών της ήταν γνήσια καθρεφτιζόταν στην επιφάνεια του νερού ως έξοχη διαμαρτυρία κατά του πρόωρου ή αναίτιου θανάτου.

Ο Δ. έβγαλε το υφασμάτινο καπέλο του στυλ τζόκει και το έδωσε στην Β. οδηγώντας την να το βυθίσει προσεκτικά κάτω από το σώμα της μέλισσας μέχρι εκείνος να βεβαιωθεί ότι ζωντανή θα σταθεί μέσα στο καπέλο καθώς θα το σηκώσει ψηλά ώστε να στραγγίσουν τα νερά. Δεν δοκίμαζε ποτέ με το χέρι του να την γυρίσει όχι από φόβο αλλά σεβόμενος το εύθραυστο του σώματος. Και αφού στέφθηκε με επιτυχία το πρώτο μέρος της διαδικασίας, εκείνος κολύμπησε με το ένα χέρι έξω από τη θάλασσα, κρατώντας ψηλά το καπέλο με την διασωθείσα. Βγήκε στην αμμουδιά και περίμενε μέχρι την διεκπεραίωση δηλαδή ωσότου το έντομο φτεροκοπήσει και φύγει σώο με κατεύθυνση πλέον προς την ξηρά.

Με τις σφήκες είναι περισσότερο προσεκτικός προς αποφυγήν τσιμπήματος η ανάμνηση ενός σοβαρού περιστατικού της παιδικής του ηλικίας τον συγκρατούσε. Τα τζιτζίκια θεωρεί ως την ευκολότερη περίπτωση. Με τις πεταλούδες επίσης προσεκτικός πολύ και άδοντας το παλαιό εκείνο: στάσου να σε τσακώσω-δε θα σου τσαλακώσω-καθόλου τα φτερά. Γνωρίζουμε, βεβαίως, ότι και οι μέλισσες μπορούν να τσιμπήσουν – ακόμα και λογοτεχνικούς ήρωες όπως τον κ. Μπλούμ εκείνη τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, τον Μάιο του 1904. Αλλά αδιευκρίνιστο γιατί ο Δ. δεν φοβάται της μέλισσας το δήγμα.

Ατυχίες συμβαίνουν ενίοτε όπως σε όλες τις λεπτεπίλεπτες υποθέσεις. Είναι οι στιγμές όταν ο Δ. πλησιάζοντας το επιπλέον έντομο, διαπιστώνει προς λύπην του ότι δεν κινείται. Περιμένει λίγο μήπως είναι αναστρέψιμη η κατάσταση ώστε να φωνάξει τη Β. κοντά του και εφόσον δεν είναι, παραιτείται συνεχίζοντας το κολύμπι του. Εγκαταλείπει τα ελαφρά αυτά σώματα- πτώματα να λικνίζονται στο κύμα.

Έχει συμβεί να παρακολουθήσει και τις τελευταίες στιγμές μιας μέλισσας χωρίς να προλάβει την διάσωση. Έχει δει την εξάντληση, το τρέμουλο στα ισχνά πόδια, την γιγάντια -για τούτο το δέμας- προσπάθεια- πλην ανέλπιδη. Έχει παρατηρήσει την αντίσταση του αδύναμου εντόμου προς την κραταιά δύναμη του αναπόδραστου. Και έχει θαυμάσει στην τελική παραίτηση: την αξιοπρέπεια με την οποία το αδύναμο πλάσμα παραδέχεται την παντοδυναμία του θανάτου.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top