Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: ”Tα φουστάνια δεν είναι γιορτινά παρά μόνο τωρινά”
15/12/2020, 10:13 μμ

Διήγημα: ”Tα φουστάνια δεν είναι γιορτινά παρά μόνο τωρινά”

Γράφει η Χριστίνα Σδούκου // *

 

 

 

 

Tα φουστάνια δεν είναι γιορτινά παρά μόνο τωρινά

 

Μέσα στους αμέτρητους ήχους της καθημερινής ζωής, άλλος ένας φωτεινός φαινομενικά αδιάφορος, ίδιος, ανούσιος, βαρετός, αποσπασματικός, ανέραστος και άψυχος ήχος στο κινητό σου, να σου θυμίζει με ένα κλίνγκ ότι είσαι ακόμη ζωντανός και υπαρκτός στη σκέψη εκείνου ή εκείνων που θέλουν να φωτίσουν ή να σκοτεινιάσουν τα δόλια σου βήματα στης ζωής τη στράτα.

Εκείνος ή εκείνη, ο καλός σου, ο αγαπητικός σου, ο άγνωστος-γνωστός σου, ο φίλος ή αδερφός σου που επιθυμεί να σε δει, να σου μιλήσει, να σε συναντήσει, να επικοινωνήσει τώρα όσο ποτέ άλλοτε στην εποχή της ψηφιακής απομόνωσης όπου τα σύμβολα από το πουθενά βγάλανε τάχα μου μιλιά, για όλα εκείνα τα αμίλητα βαθιά νερά που πνίγουν τις σκέψεις και τις λέξεις των ανθρώπων στο σήμερα και τον βυθίζουν σε ένα άνοστο γλυκανάλατο ποτάμι, χωρίς καμία βαθιά και φωτισμένη επαφή και επικοινωνία.

Και όμως εκείνο το κρύο μεσημέρι του Δεκέμβρη, ο πολυπόθητος εκείνος εμφανίστηκε σθεναρά και συγκεκριμένα στο δικό της τώρα για να το γεμίσει με τις δυνητικές ελπίδες μιας πιθανής συνάντησής τους μετά από μήνες στο εδώ και τώρα της ζωής.

Το φύλαγε εκείνο το φουστάνι στην ντουλάπα πόσες μέρες, πόσους μήνες για εκείνη την μικρή ή μεγάλη πιθανότητα μιας αμοιβαίας συνάντησης. Το κοιτούσε και το ξανακοιτούσε ενδελεχώς, απομάκρυνε τις γύρω κρεμάστρες με ευλάβεια από φόβο μην τσαλακωθεί μια μελλοντική ντυμένη ομορφιά, μια πιθανή κολακεία, μια γιορτινή φιλαυτία στον καθρέφτη ανήμερα Χριστουγέννων, μια επερχόμενη συνάντηση σαν τη σημερινή με εκείνον τον γοητευτικό, τρυφερό άνθρωπο που ήθελε να μοιραστεί περισσότερα από τα συμβολικά και δυσνόητα υπονοούμενα που κρύβονται πλέον στις επιφανειακές σχέσεις των ανθρώπων σε κάτι άψυχες, σκοτεινές, ψηφιακές γωνιές του διαδικτύου.

’’Απόψε στις εννιά θα ήθελα πολύ να σε δω και να τα πούμε’’, της είπε. Απλά, ήσυχα, όμορφα, δηλωτικά, συγκεκριμένα. Έριξε αμήχανα μια αγωνιώδη ματιά στο φουστάνι που αποφάσισε αυθόρμητα να φορέσει απόψε το βράδυ. Ούτε γιορτή, ούτε γενέθλια, ούτε κάποιο επίσημο δείπνο ή μια τυπική επισημότητα δεν ήταν ικανή πλέον να οριοθετήσει το πως και τα γιατί στο είναι και το φαίνεσθαι μιας πιθανής μελλοντικής συνάντησης όπως της αποψινής. Εκείνο το φουστάνι το είχε μελετήσει πολύ, σαν να ήταν μια κάποια σοβαρή εργασία που έχεις να κάνεις αρχικά πρoτού την παραδόσεις στην ιερά εξέταση προς τέρψη των οφθαλμών. Εκείνο το πράσινο μακρύ φόρεμα σαν αέρινο ξωτικό στη χώρα του ποτέ, με λάμψεις γκρι και μαύρων κρυστάλλων που διακριτικά έλουζαν τους ώμους της ήταν η δική της επιλογή για να ομορφύνει τον κόσμο τους λίγο ακόμη εκείνο το βράδυ.

Καθώς ετοιμαζόταν θυμήθηκε τα λόγια του ποιητή Μαγιακόφσκι: ‘’Γιορταστική η σημερινή ημερομηνία. Που γέννησε μια μαγεία παρόμοια με τη Σταύρωση του Κυρίου. Έλα. Πάμε -Εγώ -Αναλαμβάνω Να σου βγάλω διαβατήριο!

Ποιος αναλαμβάνει να βγάλει πραγματικά τα διαβατήρια; Μήπως το τυχαίο, το μοιραίο, το απρόσμενο; Μήπως είναι εκείνα τα πιθανά για τα οποία ο αγαπημένος της δεν θα εμφανιζόταν ποτέ αφού η ανάσα του κόπηκε στα δυο στο δρόμο μιας χειμωνιάτικης ασφάλτου;

Στον πηγαιμό για το ωραίο, το αληθινό και το ντυμένο στα κόκκινα θέλω σου, φρόντισε να θυμάσαι πως τα φουστάνια και τα κοστούμια της ζωής δεν είναι γιορτινά, παρά μόνο τωρινά.

Τι θα φορέσεις απόψε λοιπόν;

 

 

 

 

* Η Χριστίνα Σδούκου είναι απόφοιτη Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τελείωσε το Master στην Υπολογιστική Γλωσσολογία στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Deree College. Aγαπά τα ταξίδια, τη μουσική, το γράψιμο αυτά τα απλά δηλαδή που την κάνουν να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top