Fractal

«Σκουριά – Υστερόγραφα»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

 

 

 

Ηλίας Φραγκάκης, «Σκουριά – Υστερόγραφα», εκδόσεις ενύπνιο, Αθήνα Δεκέμβριος 2023, σελ. 66

 

Και τώρα, πώς γράφεις / συνθέτεις κριτική δίδυμου-πολύπτυχου βιβλίου (με δύο τίτλους και ΔΥΟ ΕΞΩΦΥΛΛΑ – στο εμπροσθόφυλλο και στο οπισθόφυλλο);

«Μονό δεν μας έφτανε, διπλό μας φτάνει και μας περισσεύει», όπως λέει η λαϊκή παροιμία.

Όταν όμως έχεις να κάνεις με έναν ευφάνταστο θεατράνθρωπο που είναι πάντα μια φράση πριν από την ερώτησή σου, τότε τα πράγματα μπερδεύονται, συμπλέκονται, εμπλουτίζονται με το σπαθί εκείνο που έκοψε τον Γόρδιο Δεσμό τής φαντασίας.

Από τη Σκουριά επιλέγουμε την ταιριαστή της «Διάβρωση» (σελ. 26):

 

Έχει μνήμη το νερό

Δεν είναι άβουλο

Έχει σχέδιο δικό.

Το νερό

θα φάει την πέτρα

Όπως η σκουριά το σίδερο

Κι ο αέρας θα σκορπίσει τα απομεινάρια

Στην λησμονιά

Και δε μένει πια τίποτα

παρά μόνο

Νερό, Αέρας, Σκουριά

που είναι το ίδιο τίποτα

όπως τα πάντα

 

Η συνωμοσία των στοιχείων

 

Η επιλεκτική χρήση τής τελείας έχει να κάνει με τον ρυθμό, με την ανάσα, με τον εκφερόμενο ποιητικό λόγο και λειτουργεί ως σκηνοθετική υπόδειξη για τον επίδοξο ερμηνευτή. Το ίδιο ισχύει και για την εναλλαγή κεφαλαίων και πεζών στο πρώτο γράμμα κάθε στίχου. Ο τελευταίος στίχος λειτουργεί ως περιληπτική συμπερασματική «κεντρική ιδέα».

 

Από την «ανάποδη» (με ανάποδα τυπογραφικά στοιχεία) συλλογή Υστερόγραφα διαλέγω δύο διαδοχικά ποιήματα (στις σελίδες 16 και 17):

 

Εδώ, μετά

 

Το είδωλό μου στον καθρέφτη αποσυντίθεται

Σαν αργιλώδεις ψηφίδες,

τις παίρνει ο αέρας

Ο ίδιος παραμένω εδώ, κάτι ανεξόφλητο

Κάτι ανεπίδοτο, κάτι, δεν είδα, δεν οίδα ακόμα

Χωρίς είδωλο πλέον

Και ο καθρέφτης εδώ

 

Περιμένει κάποιον άλλο

 

Να κάνει τη δουλειά του

 

*

 

Υστερόγραφο

 

Ξεθώριασαν οι γραμμές

Χάλασαν τα φανάρια

Αναβοσβήνουν

Ακυβέρνητα, ωραία, πορτοκαλί

Αφύλακτες διαβάσεις, αυτεξούσιες

Βροχή που πέφτει σαν σιωπή

Απόλυτη, περήφανη, μόνη

Φιλαράκο, να ξέρεις,

Άλλο να λες βροχή κι άλλο να βρέχεσαι

 

Εδώ μαζί με την απεύθυνση αυξάνεται και η δραματικότητα. Πλην αυτών των δύο, εκτενέστερα αφηγηματικά ποιήματα, πεζολογικών αξιώσεων και μονολογικών εκφάνσεων και σκηνικές πραγματώσεις πολλαπλών υπό-κειμενικών διαστρωματώσεων.

 

Ηλίας Φραγκάκης

 

Στο πρώτο, αμέσως πιο πάνω ποίημα «Εδώ, μετά» ο δεύτερος και ο τρίτος «στίχος» λειτουργούν ως ημιστίχια ενός και του αυτού στίχου (εξ ου και η επιλογή πεζού στοιχείου στο αρχικό γράμμα τής λέξεως «τις»):

 

Το είδωλό μου στον καθρέφτη αποσυντίθεται

Σαν αργιλώδεις ψηφίδες,

τις παίρνει ο αέρας…

 

Ταχυδράματα, σύντομα σενάρια, στιγμιότυπα από αιθερικές καταβυθίσεις στο αχανώς Άχρονο.

 

Σκέφτομαι συχνά πως ετούτος ο διανοητής σημειώνει τις σκηνοθεσίες που δεν έκανε (ακόμη).

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top