Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / ☆ «Ράβδος» εκδικητική κι ανταποδοτική στο πάντα νοσταλγικό «Αμφί-θέατρο»
22/03/2023, 12:21 πμ

☆ «Ράβδος» εκδικητική κι ανταποδοτική στο πάντα νοσταλγικό «Αμφί-θέατρο»

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα //

 

 

«Ράβδος» εκδικητική κι ανταποδοτική στο πάντα νοσταλγικό «Αμφί-θέατρο» τής οδού Αδριανού 111, είσοδος από Α. Χατζημιχάλη 15.

 

Φαίνεται πως η αρχετυπική Μεγάλη Μητέρα Θεά επέστρεψε για τα καλά και τα πατριαρχικά ανομήματα, η φασιστική αυθαιρεσία, η αναιτιολόγητη βία, η παρορμητική επιθετικότητα, η κατάχρηση εξουσίας, η παράβαση (ανθρωπίνου) καθήκοντος, οι παντοειδείς βιασμοί, όχι μόνον δεν είναι πλέον ανεκτά αλλά τιμωρούνται πάραυτα λες και το instant karma είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό τής μεταβατικής εποχής μας.

Κάθε κβαντική θεραπεία προϋποθέτει τον εξαγνισμό και το καλύτερο φωτεινό λουτρό είναι δια της Αληθείας, τής ανακρίσεως, της εξομολογήσεως, της αναζητήσεως κάθε σχετικής πληροφορίας, της καταζητήσεως παντός και πάσης ενόχου…

 

 

Σε αυτό το ιδιαίτερα σκληρό έργο, που προκαλεί αριστοτελικόν «έλεον και φόβον» γεφυρώνοντας πρωτοτύπως την τραγωδία με το αστικό δράμα, κάθε προσπάθεια συγχωρήσεως και μετανοίας είναι υπονομευμένη ευθύς εξαρχής από τον καταστατικό (αν όχι και χαρακτηρολογικό) άκαμπτο αυταρχισμό των ηρώων που αρνούνται να υποχωρήσουν έστω και κατ’ ελάχιστον από τα κεκτημένα «φεουδαρχικά» τους δικαιώματα.

Η εκπαίδευση ως φέουδο, κατάλοιπο των μεσαιωνικών θρησκευτικών κολεγίων.

Οι δύσκαμπτοι δεινόσαυροι τής πατριαρχίας που αρνούνται να πεθάνουν. Ακόμα κι η όποια ενδεχόμενη συνταξιοδότησή τους προσκρούει στον άκρατο αυταρχισμό στον οποίο είναι εθισμένοι, έχει γίνει δεύτερη και Τρίτη φύση τους κι αδυνατούν να ξεχωρίσουν, να ξεκορμίσουν, να ξεκόψουν από το παγιωμένο πατριαρχικό ιδεολόγημα τής δήθεν ανωτερότητας κάθε αρσενικού έναντι οιουδήποτε θηλυκού.

Τώρα το εκκρεμές γύρισε ανάποδα, η κλεψύδρα (επιτέλους) αναστράφηκε και οι ένοχοι θα πληρώσουν. Θα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Στο συγκεκριμένο δραματουργικό σύμπαν «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος»…

Σκληρή και αδέκαστη η κακοποιημένη κόρη, παρασύρει εν μέρει την επίσης κακοποιημένη μητέρα και σύζυγο, στο τέλος προκαλεί τον ίδιο της τον πατέρα-αφέντη, που αδυνατώντας να ελέγξει τα εδραιωμένα και εξασκημένα ανακλαστικά του παραδίδεται στη μανία τού έξαλλου πλήθους που θα τον λυντσάρει, θα τον ανασκολοπίσει, θα τον διαμελίσει, ως αποδιοπομπαίο φαρμακό, αίροντα όλας τας αμαρτίας ενός παλαιομοδίτικου εκπαιδευτικού συστήματος, που δεν το δημιούργησε μεν ο ίδιος, το υπηρέτησε με αυτοθυσία μη διστάζοντας να θυσιάσει και την ίδια την οικογένειά του, την ίδια του την κόρη, ως άλλη Ιφιγένεια.

Εκείνη τώρα είναι με την άλλη πλευρά. Με ένα τέχνασμα δήθεν βοήθειας μπαίνει στο πολιορκημένο οχυρό, δέχεται το τίμημα τού χτυπήματος από την αιμοσταγή ράβδο (σύμβολο εξουσίας, ως σκήπτρο) και σπάει την αμπαρωμένη πόρτα από μέσα επιδεικνύοντας τις πληγές της στο εξαγριωμένο πλήθος.

Δεν πρόκειται όμως για την απλή αμυχή που τής προκάλεσε η παραστρατημένη ράβδος στα χέρια τού αγύμναστου πλέον και εκτός φόρμας φορέα τής εκδικητικής πατριαρχικής επίδειξης εξουσίας, αλλά τις άλλες πληγές, εκείνες τις αόρατες, που συνιστούν την χειρότερη ψυχολογική κακοποίηση απ’ όλες.

Κάθε ένας και κάθε μία που υπέστη παρόμοια τραύματα είναι με το μέρος τής Κόρης, τάσσεται – ως ένορκος στο σιωπηλό δικαστήριο τού κοινού – υπέρ τής καταδίκης (εις θάνατον) του φταίχτη…

Έτσι επιτυγχάνεται η λύτρωσις κι ως εκ τούτου η συνεπαγομένη αισθητική ηδονή.

Για τους θύτες δεν ξέρω πώς νιώθουν…

Μάς αφορούν ΚΑΙ αυτοί; Ο θύτης είναι πάντα γένους ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ.

Καθηλωτική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείες. Το διαστρεβλωμένο τρίγωνο αποτυγχάνει να καταστεί ισοσκελές. Την κορυφή κατακτά η Κόρη, ενώ προηγουμένως το είχε ο Πατέρας, με την ανοχή-συνενοχή τής καταπιεσμένης, θυματοποιημένης μητέρας.

Από τα πιο σκληρά ψυχολογικά θρίλερ που παίζονται τώρα στις αθηναϊκές σκηνές!!!

Αν είστε θαυμαστές τού είδους, μην το χάσετε!!!

 

 

«Η Ράβδος»  στο «Αμφιθέατρο», από τις 24 Φεβρουάριου και μόνο για 15 παραστάσεις, με ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό καστ. Ο Πολιτιστικός Οργανισμός «Λυκόφως» παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σπουδαίο έργο του επιδραστικότερου εκπρόσωπου του «in-yer-face theatre» Μαρκ Ρέιβενχιλ (Shopping and fucking, Τολμηρές Πολαρόιντ, The Product) που έκανε πρεμιέρα στο Royal Court Theatre του Λονδίνου αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Σκηνοθεσία Γιώργος Σκεύας. Πρωταγωνιστούν Δημήτρης Καταλειφός, Αλεξία Καλτσίκη, Ζωή Ρηγοπούλου.

Ο Έντουαρντ, ένας αφοσιωμένος καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης, μετά από σαράντα πέντε χρόνια διδασκαλίας, βγαίνει στη σύνταξη. Περιμένει με ανυπομονησία την αποχαιρετιστήρια γιορτή που οργανώνεται από το σχολείο για να τιμήσουν το πρόσωπό του και την πολυετή προσφορά του.

“Θα είναι τα πιο λαμπρά αποχαιρετιστήρια που έγιναν ποτέ για καθηγητή. Κανένας καθηγητής δεν είναι τόσο αγαπητός.”

Όμως τις τελευταίες έξι μέρες, ο Έντουαρντ και η σύζυγός του, η Μορίν, δεν μπορούν να βγουν απ’ το σπίτι τους, γιατί το σπίτι τους πολιορκείται. Ένα πλήθος εξαγριωμένων μαθητών έχει συγκεντρωθεί απ’ έξω, φωνάζοντας και βρίζοντας, φτύνοντας και πετώντας αντικείμενα. Ένα τούβλο έχει σπάσει το παράθυρο.

“Γιατί να επιτεθούν στον πιο δημοφιλή καθηγητή του σχολείου; Γιατί τώρα, όταν σε λίγες μέρες βγαίνει στη σύνταξη; Γιατί τα βάζουν μαζί του;”

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και ενώ ταυτόχρονα το σχολείο του Έντουαρντ περνά από αξιολόγηση, από επιτροπή επιθεωρητών, τους επισκέπτεται η αποξενωμένη κόρη τους. Η Άννα, εκπαιδευτικός και η ίδια, εμφανίζεται αναπάντεχα, μετά από πολλά χρόνια, έχοντας τα δικά της ερωτήματα.

 

Σημείωμα σκηνοθέτη

 

Ο Μαρκ Ρέιβενχιλ τοποθετώντας τη δράση του έργου στο πλαίσιο μιας οικογένειας – πατέρας, μητέρα, μοναχοκόρη – αλλά ταυτόχρονα και στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας, στην οποία ανήκουν και τα τρία πρόσωπα, δημιουργεί μια δραματουργική συνθήκη που μας επιτρέπει να αναλογιστούμε μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα: Ποιο είναι το πρόσωπο της βίας μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στο σχολείο; Πώς αλλάζει ο ορισμός της έννοιας «βία» από γενιά σε γενιά; Γιατί μας ελκύει η αίσθηση της εξουσίας και της επιβολής; Πόση ανάγκη έχουμε από κανόνες και συστήματα; Πώς συνυπάρχουν η μάθηση και ο «σωφρονισμός», η εκπαίδευση με την «τιμωρία»; Ποια είναι η «ενδεδειγμένη πρακτική» για την αξιολόγηση ενός σχολείου και πώς εφαρμόζεται; Με ποια κριτήρια γίνεται η αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού; Τι σημαίνει κατάχρηση εξουσίας, προσωπικός χώρος, εκφοβισμός (bullying); Ποιος είναι ο ρόλος της μνήμης σε σχέση με την λεγόμενη κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture); Μπορούμε να «ακυρώνουμε» και να διαγράφουμε το παρελθόν όταν δεν «υπακούει» στους κανόνες της σημερινής εποχής; Τι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται ξαφνικά στη «λάθος πλευρά» της Ιστορίας; Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας μια κοφτερή, τολμηρή γλώσσα, θέτει τα ερωτήματα και μας καλεί να δούμε το «ευρύτερο χάος» γύρω μας, να δούμε τον «τρόμο» που γεννιέται μέσα μας. Να μιλήσουμε για τα «σημάδια» που φανερώνουν την πραγματική φύση μας. Να θυμηθούμε τα «σημάδια» μας.

 

Γιώργος Σκεύας

 

 

Ταυτότητα της παράστασης

 

Η ΡΑΒΔΟΣ

Αμφιθέατρο

Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 & Ανδριανού

 

Σκηνοθεσία

  • Γιώργος Σκεύας

 

Πρωταγωνιστούν

  • Δημήτρης Καταλειφός,
  • Αλεξία Καλτσίκη,
  • Ζωή Ρηγοπούλου

 

  • Κείμενο Μαρκ Ρέιβενχιλ
  • Μετάφραση Γιώργος Σκεύας (με τη συνεργασία των ηθοποιών)
  • Σκηνοθεσία Γιώργος Σκεύας
  • Σκηνικός χώρος / Κοστούμια Γιώργος Σκεύας
  • Μουσική / Sound design Σήμη Τσιλαλή
  • Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος
  • Βοηθός σκηνοθέτη Γιάννης Σαβουιδάκης
  • Βοηθός σκηνογράφου / ενδυματολόγου Έμιλυ Κουκουτσάκη
  • Φωτογραφίες Πάνος Γιαννακόπουλος
  • Διεύθυνση παραγωγής Κωνσταντίνα Αγγελέτου
  • Παραγωγή Γιώργος Λυκιαρδόπουλος / Λυκόφως

 

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top