Fractal
Home / Ποιήματα / Πέντε ποιήματα
07/07/2021, 2:30 μμ

Πέντε ποιήματα

Γράφει ο Χρήστος Ντικμπασάνης //

 

 

 

 

 

ΒΙΩΜΑΤΑ

 

Δεν ονειρεύομαι πια

Ό,τι μου προκύψει θα το ζήσω

Μου λείπουν όμως

οι φωτοσκιάσεις των παράξενων δειλινών,

οι αντίλαλοι της απόκοσμης ερημιάς,

τ’ άδολα δάκρυα σου,

των ματιών σου η ερπετική λάμψη

Είμαι ο Οδυσσέας του Σύμπαντος

Ξεσηκώνομαι από πανέμορφα

ταξίδια και μελωδίες

από ξωτικά και νύμφες

Μ’αρέσει όταν τραγουδά η σιγή του απείρου

Στυλώνω τα πόδια στη γη

Αντικρίζω με θάρρος

το κενό, το απέραντο χάος,

τα ψηλά κάστρα που αθόρυβα κτίστηκαν

επάνω στον αγνό πλανήτη σου

Θα συναντηθούμε εκεί

ως άποικοι ενός νέου ονείρου

 

 

 

 

ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ

 

Γνέφω αμίλητος έναν αποχαιρετισμό

απ’ την άκρη του γαλαξία

για τους κατοίκους της Γης

 

Φως, αρνούμαι το φως

Κούρος αδιάφθορος

μέσα στην πιο σκοτεινή ροή

του κβαντικού ποταμού

Λαμπερή πληγή

οι κόκκινοι νάνοι που εκρήγνυνται

 

Μα δε φοβάμαι τίποτα

Γνώρισα όλες τις πτυχές του πεπρωμένου

Μελέτησα την καρδιά του Σύμπαντος

Τώρα διασχίζω την άλλη του πλευρά

κάτω απ’ τα ξέσκεπα μάτια του

που ακτινοβολούν

Μακριά απ’ τα χέρια του

τα γεμάτα κομήτες, αστέρια,

κατακόρυφες πτώσεις

μέσα στις μαύρες τρύπες του

που τίποτα δεν τις σταματά

Ολομόναχο Σύμπαν σιωπηλό

γεμάτο απ’ τις αστραπές των ενοχών μας

Κι όμως πρέπει να ξέρει

πως στην αέναη περιπλάνησή του στο τίποτα

δεν είναι μόνο του

Παράλληλα με την τροχιά του

κινούνται και άλλα αδέλφια του,

παίζοντας γλυκιές μελωδίες

στις χορδές της απύθμενης ύπαρξής τους

 

 

 

ΕΠΙΣΚΕΥΕΣ

 

Εν αρχή ην το Εγώ μου

Αφόρητη αλλοίμονο η μοναξιά

Το πεπερασμένο μέτωπό μου

δεν κηλίδωνε καμιά ανάμνηση

Βρωμοδουλειά του Πλάστη

Ούτε αισθητικές επεμβάσεις επέτρεπε

Μόνο κάτοπτρα μικρών χώρων άφηνε

στον εαυτό μου να κουβαλά

κρυφά στην τσέπη του

για να μην τον κοιτάζουν

να καθρεφτίζεται

τα ζώα και τα πτηνά του παραδείσου

Ο δόλιος φιδάνθρωπος

μου πρόσφερε μήλο,

πλανώντας με ότι κάνει πιο λείο το δέρμα

μα δε μου φανέρωσε ότι αμαυρώνει τη ψυχή

 

 

 

 

ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΡΗΜΙΑ

 

Έστεκαν οι χιλιετίες παγωμένες

σαν τους βράχους μες στη βαρυχειμωνιά του διαστήματος

Οι ημέρες μας μετέωρες σα γιρλάντες

γιορτής μεταμορφώσεων

με προσωπεία έρωτα,

με λείψανα αισθήσεων

Μισοσβησμένες οι φωτιές των ματιών μας

Δεν έσβησαν τελείως στα χείλη

η γεύση του φιλιού,

η θύελλα του πάθους

μα μοιάζουν περισσότερο σαν κάτι εικονικό

παρά σα μια χειροπιαστή απόδειξη αγάπης

Ο θαλαμίσκος μας σιωπηλός,

ένα ερωτικό μαυσωλείο αποστεωμένης ηδονής

γεμάτης με απολιθώματα

τραγουδιών, ψιθύρων,

μαρμαρωμένων σκιών προσμονής

μιας μάταια υποσχόμενης αιωνιότητας

 

 

 

ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

 

Στο σταυροδρόμι της ζωής μου

συναντώ την Σφίγγα

δεμένη με αλυσίδες της ανημποριάς

Οι φτερούγες της άχρηστες σαν τις δικές μου

Να πετάξουμε δε μπορούμε

στ’άστρα και στην ελπίδα

Μόνο τον πόθο μπορούμε να κλείσουμε

για λίγο στην αγκαλιά μας

Τα είδωλά μας μοιάζουν

μέσα στο υγρό κάτοπτρο της ουράνιας λίμνης

 

Στο σταυροδρόμι των ονείρων μου

συναντώ την Σφίγγα

που δε γνωρίζει να μου θέσει

κανένα αίνιγμα για την ήδη μυστηριώδη μου ζωή

Γνωρίζω με λεπτομέρεια

τα ίχνη της νύχτας στη ψυχή μου

Μια αδύναμη φλόγα είμαι

που την πρόλαβε η βροχή

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top