Fractal

☆ «Περιμένοντας τον Ζορό» του Γιάννη Φιλιππάκη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Κάλλοου

Γράφει η Χρύσα Νικολάκη //

 

 

 

«Περιμένοντας την Ελευθερία» θα μπορούσε να λέγεται εναλλακτικά το έργο. Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη…. αλλά όλα μαζί μπορούν! Όμως πάντα ένας πρέπει να κάνει την αρχή. Ένας Δον Κιχώτης, ένας Ρομπέν, ένας Μωυσής, ένας Δαβίδ….. ένας Ζορό! Έχουμε όλοι συνηθίσει σε ένα Ζορό εκδικητή της αδικίας και της διαφθοράς, σε έναν «απεκδυτή» του σκότους και εκδικητή των φατριών της πλουτοκρατίας και της ανηθικότητας . Αυτό ακριβώς πετυχαίνει το θεατρικό έργο «Περιμένοντας το Ζορό» του Γιάννη Φιλιππάκη σε σκηνοθεσία Χρήστου Κάλλοου, στο υπέροχο θέατρο Διάχρονο της Μαίρης Βιδάλη. Ο συγγραφέας είχε στο μυαλό του τον Ζορό… αλλά βαρέθηκε να περιμένει τον Γκοντό, οπότε αποφάσισε στο Νέο Κόσμο, όπου μετοίκησε, να ξετυλίξει από την ναφθαλίνη τον αγαπημένο του ήρωα και να τον ζωντανέψει εμπρός μας. Αυτή τη φορά με τη μορφή ενός διαλογιστή, ενός γκουρού της ψυχής και των αισθήσεων, ενός ειρηνιστή, μπορεί και αλλόφρον ποιητή, τελευταίου ικέτη του φωτός και της ελπίδας. Αλλοφερμένου….από έναν άλλο πλανήτη… προσγειωμένου όμως στην ελληνική και οικουμενική πραγματικότητα. Άλλοι το είπαν μαύρη κωμωδία, άλλοι επιθεώρηση, άλλοι σάτιρα, εγώ θα το ονομάσω αριστοφανική ποιητική σάτιρα του πολιτειακού «δήθεν σύγχρονου κάλλους». Δεν θα το χαρακτήριζα ποτέ ρηχό, αντιθέτως, ένα έργο βαθύ, με φιλοσοφικές ποιητικές απολήξεις που οδηγούν σε μια ιλιγγιώδη αναταραχή του συναισθήματος.

 

 

 

Ο Γιάννης Φιλιππάκης ,πολυβραβευμένος ποιητής, επιχειρεί με μεγάλη επιτυχία να διασκεδάσει τον πόνο μας, αλλά κυρίως να μας προβληματίσει, να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα και να τα πετάξει στον Καιάδα του παρελθόντος. Σκοπός του συγγραφέα είναι να μας ταρακουνήσει και το πετυχαίνει. Δίχως μαστίγιο ανά χείρας, μόνο με τον κοφτερό λόγο του δια στόματος Ζορό (Νεκτάριος Καλαϊτζάκης) κατορθώνει να τεμαχίσει την αδικία και τον ολοκληρωτισμό του πολέμου εντός και εκτός των τειχών μας. Στη θέση τους τοποθετεί την δικαιοσύνη, την ειρήνη και την αγάπη ως προμετωπίδες της δικής του Ακροπόλεως. Η Σωσώ (Δανάη Νεονάκη* με την Αλήθεια να καίει στα δάχτυλα και την πυρά στα μάτια ), η Κοκό (Κατερίνα Κλήμη* με το άρωμα της Ελευθερίας διάχυτο να γεμίζει τα μπουκαλάκια της και την αίθουσα) και η Βαρβάρα (Βαρβάρα Αγουρίδα* με την αηδονολαλιά , το άρωμα της Πόλης αλλά και της Πίστεως) είναι οι σκέψεις του, τα δικά του alter ego, η αλλιώς οι συνοδοιπόροι του στο σχιζοφρενικό ταξίδι της αλλότριας πραγματικότητας. Πίστη, αγάπη και ελπίδα για απελευθέρωση από τη σκλαβιά είναι το τρίπτυχο της ελευθερίας στο νου του συγγραφέα, που απεικονίζουν εξαίσια τα τρία αυτά πρόσωπα. Υπογραμμίζει σε αυτές σαν άλλος δάσκαλος της ηθικής και της ρητορικής, σα σύγχρονος Σωκράτης την υπαρξιακή τους υπέρβαση.

Ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππάκης τονίζει το πέρασμα από το εγώ στο εμείς, από την ατομικότητα στη συλλογικότητα, από την ανηθικότητα στην ατομική ευθύνη. Μας υπενθυμίζει ότι βαθιά ριζωμένο στον άνθρωπο υπάρχει τόσο το κακό, όσο και το καλό. Όμως, την διαφορά την ορθώνει η ελεύθερη βούληση! Αυτή, η μοναδική δωρεά στον άνθρωπο είναι που τον θεώνει, και τον τοποθετεί στην αγκάλη του ουρανού, πάνω από το χωροχρόνο, σαν ασπίδα φωτός. Εκεί, στη σφαίρα της αγάπης, εκ δεξιών του Πατρός, ο Γιάννης Φιλιππάκης τοποθετεί τον καθαρό άνθρωπο, ως άλλο Μεσσία. Ανά χείρας έχει την αγάπη και την ειρήνη και ως Λόγο, τη θεία έκφραση της Ποιήσεως.

Το έργο διαποτίζεται από τα χορικά που δίνουν ευχάριστη νότα και δένουν αρμονικά όλο το θίασο σε μια μέθεξη πνεύματος και ελπίδας, ανασύστασης διονυσιακής και αριστοφανικής. Επιθεώρηση πολιτικοποιητική λοιπόν, με σκηνοθετική υπαρξιακή πινελιά, ενός σπουδαίου τραγουδιστή, ηθοποιού και σκηνοθέτη, του Χρήστου Κάλλοου. Σύμπλευση επί-θεωρητική, μεταξύ λόγου και εικόνας. Εξαιρετικό το εύρημα για τη συνεδρία του σκηνοθέτη, Χρήστου Κάλλοου.

 

 

Στο πιάνο, ο νεαρός Μάριος Κλήμης με την μουσικό/θεατρική του αλληγορία και εμβληματική του παρουσία δίνει τη διέξοδο. Οι τέσσερις ηθοποιοί, Κατερίνα Κλήμη, Βαρβάρα Αγουρίδα, Νεονάκη Δανάη και η Χριστιάννα Φωτιάδη (ως κυβερνητικός εκπρόσωπος, που κάνει την μεγάλη ανατροπή-υπέρβαση) είναι εξαιρετικές για την ερμηνεία και την θεατρική τους απόδοση. Όσο για τον Ζορό, απολαυστικός και διδακτικός, ο Νεκτάριος Καλαϊτζάκης είναι εντυπωσιακός ως άλλος σύγχρονος Έλληνας από μηχανής Θεός.

Στο βίντεο της παράστασης είναι ο Ευάγγελος Κάλλοου και ο Ευάγγελος Λουτριώτης στο σχεδιασμό της αφίσας. Και οι δυο μαζί ζωντανεύουν με τον ευρυγώνιο φακό του νου και της μηχανής τους, την κάθε σκηνή της παράστασης. Στα φώτα η Τατιάνα Γιόβα δίνει μια άρτια διαφορετικότητα και ανάσα μεταξύ των σκηνών. Ο Άκης Μελής μας παρασύρει πατώντας το μπουτόν της μουσικής σε ένα λαϊκό γαϊτανάκι χαράς και ελπίδας. Στα κοστούμια και στα σκηνικά η Χρύσα Δαπόντε με την αφαιρετικότητα προσδίδει σύγχρονη οπτική γωνία στην παράσταση. Τέλος, ο Ηλίας Σαρδέλλης στο μακιγιάζ πετυχαίνει εξαιρετικά την αποτύπωση του εγκλεισμού στα πρόσωπα και την προσταγή της απελευθέρωσης . Η Αρετή Τσιαμπόκαλου, σύμβουλος παράστασης, επικοινωνεί την δική της θεατρική παρακαταθήκη στο έργο.

Όσο για εμένα, δηλώνω απλά οπαδός του Ζορό!

Καλή σας απόλαυση.

 

 

 

* H Χρύσα Νικολάκη είναι Βιβλιοκριτικός, Συγγραφέας, Κριτικός Θεάτρου

 

 

Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top