Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ένα ταξίδι κι ένας έρωτας
26/03/2024, 9:57 μμ

Ένα ταξίδι κι ένας έρωτας

Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου //

 

 

 

Κατερίνα Καριζώνη: «Παράξενος έρωτας», Εκδόσεις Ρώμη, 2023, σελ. 40

 

Η Κατερίνα Καριζώνη επανέρχεται στην αγαπημένη της ενασχόληση, την ποίηση, αφήνοντας στην άκρη, προσωρινά ελπίζουμε, την πεζογραφία στην οποία μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής. Η ποιητική συλλογή της Παράξενος έρωτας (εκδ. Ρώμη) περιέχει ποιήματα γραμμένα πρόσφατα και κρύβουν αινίγματα και γρίφους. Το πρώτο της σειράς, το «Παράξενος έρωτας», είναι αρκούντως αινιγματικό και αφορά, όπως λείε κι ο τίτλος του, έναν παράξενο έρωτα:

 

 Κάποτε παντρεύτηκα τον Χάιντ

μα εραστής μου ήταν ο δόκτωρ Τζέκυλ

γυναικολόγος που είχε το ιατρείο του  στην πόλη μας.

Συχνά ξερίζωνε την καρδιά μου δίχως λύπη

και παίζανε μπιλιάρδο με τον Χάιντ,

αυτός τον άφηνε από φόβο να κερδίζει

[…]

Δυο άντρες σ’ ένα σώμα και μια τσακισμένη καρδιά

παιζότανε στα σφαιριστήρια δίχως οίκτο.

 

Το ποίημα «Ερωτύλος» δεν σχετίζεται κατευθείαν με τον έρωτα αλλά με τον θάνατο, ο οποίος κρύβεται πίσω από προσωπεία για να ξεγελάσει την αφηγήτρια που αγαπούσε, ή μάλλον αγαπάει ακόμα, τους θαλασσινούς:

 

Πανέμορφος σαν άγγελος ο πλοίαρχος

τον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά

όσο μιλούσαμε όμως άρχισα να καταλαβαίνω

πως δεν ήταν αυτό που φαινόταν αρχικά.

[…]

Ποιος είσαι; ρώτησα τρέμοντας

Ο θάνατος, μου απάντησε εκείνος…

 

Όλα τα ποιήματα είναι μελαγχολικά, περιέχουν θλίψη, πίκρα και απογοήτευση, ωστόσο το «Τα ναυάγια» είναι το πιο λυπημένο, μας κάνει και μας λυπημένους:

 

Δεν ξέρω γιατί μ’ αρέσουν τα ναυάγια

Μου φαίνεται πως είναι στοιχειωμένη.

Ανάμεσά τους περνάνε ψάρια

Περνούν αρχαία αγάλματα, πνιγμένοι

[…]

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τα ναυάγια

ιδίως εκείνα που δεν τα ανέσυρε κανείς

ίσως γιατί έχουν κάτι από μένα.

 

Κατερίνα Καριζώνη

 

Λυπημένο και ταυτόχρονα υπερρεαλιστικό είναι το ποίημα «Η σκούπα μου», όπου τα αδιέξοδα πληθαίνουν και η αφηγήτρια επιχειρεί να βρει λιμάνι ν’ αράξει, ώστε να ξεφύγει από τη μοναξιά που την κατακλύζει:

 

Τελευταία κάνω παρέα με τη σκούπα μου

δεν τη βάζω να κλαίει

παρά μόνο κλαίω εγώ δίπλα της

κλαίω γιατί οι φίλοι μου λείπουν

πάντα λείπουν σε μακρινά ταξίδια

λείπουν μες στο μυαλό τους…

 

Τα ποιήματα είναι πρόσφατα, όπως είπαμε, πολύ πρόσφατα, κι αυτό φαίνεται από εκείνο που τιτλοφορείται «Χριστούγεννα 2023» και παραπέμπει στον Καβάφη. Αυτό που ακολουθεί, το «Ταξίδι στο Περού», αναφέρεται στο ταξίδι της ποιήτριας στη συγκεκριμένη χώρα της Λατινικής Αμερικής:

 

Ήταν παράξενο τούτο το ταξίδι

γεμάτο Λαιστρυγόνες

μαύρους και άσπρους Κύκλωπες

έβγαιναν από μια ζεστή θάλασσα του νου

και φώναζαν εκκωφαντικά το όνομά σου…

 

Μερικά ποιήματα χρειάζονται αποκρυπτογράφηση και απαιτούν από τον αναγνώστη μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβει το νόημά τους. Αυτό συμβαίνει και με το «Τουριστικός οδηγός» στο οποίο αναφέρεται στη γενέτειρά της. Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο σκληρή με μια πόλη που τη λατρεύουν ντόπιοι και ξένοι; Ποιος άνεμος την κάνει εχθρική απέναντί της. Δυσκολευόμαστε να την κατανοήσουμε:

 

Η Θεσσαλονίκη κείται δίπλα στο Θερμαϊκό

άσκημη σα μούμια

αλλά όμορφη αν τη γυρίσεις ανάποδα.

 

Το τελευταίο ποίημα της συλλογής, το «Ιστορικό εκστρατείας», είναι γεμάτο απογοήτευση, όχι όμως απελπισία, η ποιήτρια κάνει έναν περίπου απολογισμό της πορείας της και επιχειρεί να συνοψίσει τα πεπραγμένα της ζωής της:

 

Φτάσαμε αποδεκατισμένο ως εδώ

το σακίδιό μας άδειασε όπλα σκουριάσανε

χρόνια πάνω στα γερασμένα άλογα

σταυροφόροι σε μια εκστρατεία δίχως σκοπό(…)

Όταν ήρθε η θάλασσα

συνεχίσαμε την πορεία μας

Περπατώντας λοξά  στον πυθμένα.

 

Σίγουρα, ο αναγνώστης που γνωρίζει την ποιήτρια θα περίμενε κάτι πιο αισιόδοξο, πιο ελπιδοφόρο, από αυτήν, ωστόσο, δεν πειράζει, η ποίηση δεν γράφεται για να μας κάνει χαρούμενους αλλά για να μας κάνει να σκεφτόμαστε.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top