Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Οπτικομετρία τού χάους»
23/08/2023, 10:22 πμ

«Οπτικομετρία τού χάους»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

Σταύρος Σταμπόγλης, «Παραμύθια ανεβάζω», πεζοποιήματα, επιμέλεια: Κώστας Θ. Ριζάκης, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα Μάρτιος 2022, σελ. 68

 

Ο Ποιητής είναι πάντα ποιητής, ακόμα κι όταν πεζογραφεί.

Ο εικαστικός είναι πάντα εικονοποιός, ακόμα και στα πλήκτρα τής γραφομηχανής.

Ο αρχιτέκτων αείποτε γεωμετρεί.

Τρεις ιδιότητες που συγκεντρώνει ο εικονολάτρης Σταύρος Σταμπόγλης, σεμνός και ταπεινός, θυσιαστής τής καθημερινότητας στο βωμό τής αείποτε εξελισσόμενης ουσίας τού Όντως Όντος.

Βαθιά μεταφυσική η ποίησή του κάτω από το υπόστρωμα τής επιστημονικής διαφάνειας, το αφανές αναδύεται, το άρρητο υποδύεται το επιστητό, το άφατο παίρνει φωνή πίσω από το χάσμα μιας πήλινης μάσκας… Θα μπορούσα να μετα-ποιώ την γενεσιουργό αιτία τής έμπνευσής του επ’ άπειρον, αφού καταδύομαι στα βάθη τής συλλογικής συνειδήσεως συναντώντας και συζητώντας με άλλους αυτοδύτες μιας αέναης αυταναφλέξεως σε ψυχρά χωρικά ύδατα.

Θεωρώ ότι η μετά-κριτική τού εικοστού πρώτου αιώνα είναι αναγκαστικώς συνδημιουργική/αναδημιουργική όπως και όλες οι παραστατικές τέχνες που επιμένουν να εξελιχθούν γιατί δεν θέλουν να πεθάνουν.

Σημασία έχει λοιπόν, εκκινώντας από το γράμμα, το «ρήμα» κάτω κι ανάμεσα από επίθετα, επιρρήματα, συνδέσμους, προκειμένου να ξεγυμνώσουμε το ουσιαστικό, να του αποδώσουμε τη σφαιρικότητα που επιβάλλει η δισδιάστατη θεώρηση τού μικροσκοπίου (ή του τηλεσκοπίου, αναλόγως…)

Άλλα τα ρήματα, επομένως…

Όμως για να μην απομακρυνθούμε από το παραδοθέν «κείμενο», ας ανθολογήσουμε, φράσεις, εικόνες, ήχους, μεταισθήσεις και μεταισθήματα, βασιζόμενοι/βασιζόμενες στην αλάθητη πυξίδα των αλύτρωτων στεναγμών μας (υποφώσκει πολύς πόνος κάτω από ετούτη την καλλιεπή επιφάνεια):

 

«Α, η νύχτα· η νύχτα μου· με τον ορυμαγδό συστήνεται που συγκαλύπτει» (σελ. 53). Στίχος κρυπτικός, παροχετεύει την κραυγή μέσα από υπόγειες σπηλιές, εγκαταλελειμμένων ορυχείων καταβόθρες, προκειμένου να την καταστήσει αισθητική, να την εξαρμονίσει.

«Και λόγια, λόγια κι έπαινος για των ψηφίδων τη βολή, τούτη τη σαγήνη, το δίχτυ της αθανασίας το ασάλευτο» (σελ. 52). Ομοίως, ως άνω…

«Κι ακροπατούν λαλιά και ποίηση στα σύνορα εδώ όπου ορίζοντες σβήνουν και σβήνουν στο κυανό χάος των βυθών» (σελ. 51). Σοφόν το σαφές: εκείνο που άλλοι βλέπουν μαύρο, ή το πολύ πολύ γαλακτερό, αυτός το βλέπει κυανούν. Αισιοδοξία τής αθώας θέασης.

«Να τρέφω σκίνους, λιόφυτα, και τα παρτέρια τους με τις αγγελικές απ’ την πλατεία γύρω» (σελ. 46). Αναστάσιμος, ευφρόσυνος παραγωγικότης. Το πεζοποίημα τιτλοφορείται «Οπτικομετρία τού χάους». Η επιστημοσύνη δεν κρύβεται κάτω από τόνους ποιητικότητος.

«Ιώδεις άγριες ορχιδέες Μεσοκάμπου». Εδώ ο τίτλος τής σελίδος 45 είναι ένα ποίημα από μόνος του.

Έντονος συμβολισμός στο «Υψόμετρο 2020» (σελ. 44).

«…όσο μιάς σωτηρίας ανάξιες να είν’ οι μέρες όλες, τελεία δεν καρφώνω εγώ στην προσμονή τού λόγου» (σελ. 43).

«Όσο για την πομπή τού μαρτυρίου, λένε, πως δεν σβήνει πίσω απ’ το τεθλασμένο μιας κορυφογραμμής και πως τα όρια αφανίζονται κάτω απ’ τις ταξιανθίες των σταυρώσεων» (σελ. 42). Οι απόστροφοι στίζουν την μουσικότητα τού ενδιάθετου κειμένου.

 

Σταύρος Σταμπόγλης

 

Και η ευκλείδεια Γεωμετρία δεν συγκαλύπτεται στον στίχο «Κατά τον ορίζοντα το χάλκινο σκαληνό  τού δειλινού γέρνει…» (σελ. 41).

 

Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι τη θύρα.

 

Τα σπαράγματα αυτά συνθέτουν ένα μετά-ποίημα δικής μου κοπής αλλά διφυούς συν-εμπνεύσεως.

 

Αέναη κραυγή που αντιλαλεί σε πελάγη, που δεν έχουν αναδυθεί ακόμη.

 

Άγγελοι ελθέτωσαν!!!

 

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top