Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ως ψηφίδες σε βυζαντινό μωσαϊκό»
24/05/2023, 9:06 πμ

«Ως ψηφίδες σε βυζαντινό μωσαϊκό»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

Φώτης Θαλασσινός, «Ο θάνατος του κόμη του Λωτρεαμόν», Διηγήματα, Αναθεωρημένη έκδοση, Ιδιωτική Έκδοση, Κως 2023, σ. 116.

 

Σέβομαι το αυθεντικό, όπως τους ερημίτες, στυλίτες και σπηλίτες. Είτε είναι άγιοι είτε όχι κονταροχτυπιούνται με τα στοιχεία τής Φύσης (μέσα τους κι έξω τους) μακριά από την ψευδαισθητική ασφάλεια που σχεδιάστηκαν για να παρέχουν οι πολιτείες των ανθρώπων.

Κάπου μεταξύ μυστικισμού, παραβατικού ερωτισμού, παραισθήσεων, οραμάτων και αιρετικών ονείρων, υπερβατικών συλλήψεων και ποιητικών ενοράσεων ο αφηγητής νάρκισσος αντικρύζει το είδωλό του στον θρυμματισμένο συμπαντικό καθρέφτη κι επιμένει να δημιουργεί πομφόλυγες Φωτός μέσα στο απόλυτο χάος.

Αυτή η αντιεντροπική τάση είναι κατ’ αρχήν συνειδητή κι έμφυτη αποδεικνύοντας την ενδιάθετη ροπή τού ποιητή προς το Φως, την Αλήθεια και την Ομορφιά…

Με το αίσθημα τής κοινωνικής αιδούς αλλά χωρίς ντροπή, εν-τέρπεται (κι εν-τρέπεται) εις μυθικούς λειμώνας παραδεισίους, ένθα το όνειρο μιάς καλύτερης ζωής ενδιατρίβει κι ενδιατρίβεται φθειρόμενον εσαεί.

Η γοητεία τού διαφορετικού λειτουργεί εδώ με έναν μαγικό τρόπο οιονεί λογοτεχνικό. Η αφηγηματικότητα υπερβαίνει την ιστορία ως δόλωμα και την καθιστά αυτοσκοπό. Κι αυτό ΕΙΝΑΙ μετανεωτερικό μετά ή άνευ θολότητος.

Το πρόσχημα δεν είναι πρόθεση κι η πρόθεση δεν συναρτάται άμεσα με το αποτέλεσμα.

Αναγκαστικά ομιλώ με μη νοησιαρχικό τρόπο, αφού μόνον έτσι μπορείς να απευθυνθείς στο ιρρασιοναλιστικό αποτέλεσμα μίας ύπαρξης υπνοβατούσης μεταξύ αυτοσυνειδήσεως κι επιπλοκών αρνησικυρίας τού υψίστου αγαθού όλων: τής α-Ληθείας.

Από μία άποψη αυτός ο λόγος λειτουργεί σαν μάσκα, είναι το προσωπείο ενός σύγχρονου αμαρτωλού που ζει σαν άγιος και γράφει σαν προφήτης.

Από τα πλέον γοητευτικά, αυθεντικά και γνήσια συγγραφικά φαινόμενα!!!

 

Φώτης Θαλασσινός

 

Επιφαίνεσθαι κι επιφάνεια επέχουν θέσιν εμβαπτίσεως εις του Ηρακλείτου το κοσμικόν ρεύμα, ένθα τα ενδύματα απομακρύνονται κι απομένει μόνον λευκασμένον το σκελετικόν υπόστρωμα μιας ζήσης βασανισμένης που αρνείται τον εαυτό της χάριν ενός μεταισθήματος που την εξακοντίζει στο πικρό, στο σκληρό Επέκεινα τής γραφής.

Απολαμβάνω κάθε φορά τα γραπτά τού Φώτη Θαλασσινού γιατί δεν θυμίζουν τίποτα, αφού αυτός δεν μιμείται κανέναν. Απλώς τους παραθέτει ως ψηφίδες σε βυζαντινό μωσαϊκό.

Αρχαιότητα και Μεσαίωνας παλεύουν στην μυθοπλαστική αρένα με την σύγχρονη υλιστική εποχή μας. Δύσκολος σχηματισμός, παράταιρος στην αισθητική ομοιογένειά του.

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top