Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Ο κύριος Άγγελος ο Άγγλος”
05/09/2023, 9:13 μμ

Διήγημα: “Ο κύριος Άγγελος ο Άγγλος”

Γράφει η Αγγελική Γεωργίου Κατζιλιέρη // *

 

 

 

 

Ο κύριος Άγγελος ο Άγγλος

 

“Τώρα με τα χάλια της Ελλάδας, αν ήμουν νέος, θα γύριζα τον κόσμο ανάποδα. Θα γύριζα όλο τον κόσμο για να βρω μέρος να μείνω”, ήταν τα λόγια του εκείνο το πρωινό. “Μόνο να ήμουν νέος και θα έβλεπες τι θα έκανα”, συνέχισε και τον κοιτούσα εντυπωσιασμένη από το πάθος και τη φλόγα που είχαν τα μάτια του . Κατεβαίναμε στη θάλασσα, Μάη μήνα και οι δύο χειμερινοί κολυμβητές και γείτονες, αφού τα εξοχικά μας ήταν στον ίδιο δρόμο. Στο ένα χέρι είχε το κουπί και στο άλλο το κανό του, που τραβούσε πάνω στη βάση του με τις μικρές ρόδες που βοηθούσαν την κίνησή του. Ο κύριος Άγγελος, ο Άγγλος, όπως τον έλεγαν στη γειτονιά, γιατί μιλούσε συνέχεια Αγγλικά και όλοι νόμιζαν ότι ήταν καθηγητής αγγλικών ήταν περίπτωση ανθρώπου. Γύρω στα 70, λεπτός, λαλίστατος και στα ελληνικά, παράξενος, ιδιότροπος, σωστό στραβόξυλο! Με όλα είχε θέμα! Όλοι κάπως τον ενοχλούσαν με έναν τρόπο! Αέρας κοσμοπολίτικος και συνήθειες μάλλον ξενόφερτες και αυστηρές. Πρόγραμμα σε όλα και πάθος με το κανό και τη θάλασσα. Έβαζε το θερμόμετρο, μετρούσε τη θερμοκρασία της, την ανακοίνωνε περιχαρής και έπειτα έμπαινε στο σκάφος του και εξαφανιζόταν για ώρες. Ιδιαίτερα τον ενοχλούσαν τα σκυλιά και οι… “σκυλούδες”. Έτσι έλεγε όσες γυναίκες πήγαιναν βόλτα τα σκυλιά τους …Τάχα άφηναν τις ακαθαρσίες τους. Τάχα γαβγίζαν, ως σκυλιά και αυτά. Τάχα τον ενοχλούσαν στην μεσημεριανή του σιέστα… Στραβόξυλο σωστό ! Όλοι τον απόφεύγαν… Τον έλεγαν “ρουφιάνο”.

Εγώ αποφάσισα λοιπόν να τον έχω φίλο, μιας και με ιντρίγκαρε πολύ το ιδιότροπο του χαρακτήρα του, αλλά κυρίως ο κοσμοπολίτικος αέρας του. Δεν ήθελα δε και μπλεξίματα μαζί του, αφού ήμουν λίγο…. ζωηρή και φασαριόζα…. Έβαζα συχνά πυκνά μουσική λίγο δυνατά και καλούσα κόσμο συνεχώς…. “θα είναι κρύα η θάλασσα”, τόλμησα να αρθρώσω, περπατώντας δίπλα του… Με κοίταξε αυστηρά… “Η θάλασσα είναι καλή, κοπέλα μου, τις τελευταίες εβδομάδες. Μη φοβάσαι! Εσύ κάνεις μπάνιο και το χειμώνα εξάλλου”, με αποστόμωσε και με το άγριο βλέμμα του… Συνεχίσαμε το δρόμο μας για την παραλία και ξαφνικά στο δρόμο να σου πεταμένα μία αρμαθιά κλειδιά. “Πάρτα και βάλτα στη μάνδρα” με διέταξε… “κάποιος τα έχασε και θα γυρίσει να τα πάρει. Έτσι κάνουν στη Νορβηγία… Κανένας δεν παίρνει τίποτα, όταν τα βρίσκει κάτω…. “Έχετε ζήσει στη Νορβηγία”, τόλμησα να ρωτήσω … “Φυσικά ναι και όχι μόνο”, μου απαντά. “Οι Σκανδιναβικές χώρες όμως, είναι οι πιο καλά οργανωμένες και με άλλη νοοτροπία. Η γυναίκα μου, εξάλλου, είναι από τη Νορβηγία…” Είναι αλήθεια ότι κάπως το είχα μαντέψει, όταν την έβλεπα τον Αύγουστο να έρχεται, να ξαπλώνει φαρδιά-πλατιά μπροστά στην εξώπορτα του σπιτιού της και να κάνει ηλιοθεραπεία, άσπρη σαν το γάλα και αμίλητη σαν πέτρα, κάθε πρωί. Εκείνη πήγαινε για μπάνιο το χάραμα. Ποτέ δεν ερχόταν τις μεγάλες ώρες που πηγαίναμε εμείς…. Καθόταν σιωπηλή στη βεράντα της και δεν απαντούσε ούτε στις καλημέρες μας… Κρύος άνθρωπος …. Σκανδιναβικός…. “Τώρα με την κρίση, θα γίνουμε και χειρότερα”, συνέχισε εκείνος…”Έχω γυρίσει τον κόσμο όλο, ξέρεις…. Ήμουν στρατιωτικός και είχα πολλές μεταθέσεις ανά τον κόσμο… Είδαν τα μάτια μου πολλά …. Στην ομορφιά καμία χώρα δεν είναι σαν την Ελλάδα… Στη νοοτροπία όμως, και την οργάνωση είμαστε για κλάματα…Αν ήμουν νέος, να ξέρεις, θα έφευγα… Θα αναζητούσα την τύχη μου αλλού. Στην Ελλάδα μόνο για διακοπές θα ερχόμουν… Μόνο να ήμουν νέος”, μονολογούσε και τον άφηνα, χαμογελώντας ευγενικά και χωρίς να τον διακόπτω… Η θάλασσα λάδι!!Υπέροχη, καταγάλανη δελεαστική!!! Έβγαλε το θερμόμετρο… Πήρε για άλλη μία φορά τη θερμοκρασία και με κοίταξε…. “Ζέστη είναι η άτιμη και τόσο όμορφη! Τέτοια νερά δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο αλήθεια! Πώς να τα αποχωριστείς!” Μπήκε στο κανό του και χαιρέτησε με ένα νεύμα του κεφαλιού. Ξεκίνησε το κουπί και σε λίγο είχε εξαφανιστεί… Αυτά τα νερά, αυτήν την ομορφιά, αυτό το φώς το υπέροχο, το μοναδικό, είναι που δεν μπορούμε να αποχωριστούμε, κύριε Άγγελε, σκέφτηκα από μέσα μου και βούτηξα και εγώ….

 

Υ. Γ. Ο κύριος Άγγελος ο Άγγλος δεν υπάρχει πια! Πήγε επίσκεψη ένα χειμώνα στη Νορβηγία στη γυναίκα του, που ζούσε εκεί μόνιμα και γύρισε με βαριά πνευμονία. Πέθανε σύντομα, όπως μάθαμε, και αποχαιρέτησε το μάταιο τούτο κόσμο! Ο γιος του συντηρεί το σπίτι και έρχεται για μεγάλα διαστήματα από τη Νορβηγία. Έχει και αυτός πάθος με το σερφ και φιλοξενεί κόσμο από την παγωμένη χώρα. Όλοι φαίνεται να απολαμβάνουν την ομορφιά της Ελλάδας, όπως και εμείς άλλωστε… Όσο για τα υπόλοιπα, ο Θεός να μας βοηθήσει να αντέξουμε τα κακώς κείμενα… Υγιαίνετε και μη μασάτε! Θα αντέξουμε να πάρουμε σύνταξη στα 74! Μασάμε εμείς; Ελλαδάρα και ξερό ψωμί!

 

 

 

 

*Η Αγγελική Γεωργίου Κατζιλιέρη είναι Φιλόλογος. Ζει και εργάζεται σε Λύκειο στο Π. Φάληρο. Τελείωσε το τμήμα Αρχαιολογίας και ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα. Είναι μητέρα δυο παιδιών. Αγαπά την τέχνη και ιδιαίτερα την ζωγραφική, το θέατρο και τη λογοτεχνία. Ζωγραφίζει και γράφει από πάντα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top