Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Ο κανένας”
08/06/2021, 11:06 μμ

Διήγημα: “Ο κανένας”

Γράφει ο Πέτρος Mπράιλας // *

 

 

 

 

 

Ο κανένας

 

«Και τώρα τι κάνουμε;» σκέφτεσαι και κρύβεις το πρόσωπό σου ανάμεσα στα χέρια σου.

«Ό,τι κάνουμε πάντα… Επιβιώνουμε… Με κάθε κόστος…»

«Ναι αλλά για πόσο. Δεν είμαστε έτσι εμείς. Δεν έχουμε μάθει έτσι…»

Σου έρχεται να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο αφού δεν μπορείς να το ταράξεις στις γροθιές όπως θα θελες. Το σιχαίνεσαι όταν σκέφτεσαι έτσι. Αυτή η περηφάνια σου σε έχει καταστρέψει. Αυτή σε οδήγησε εδώ. Ή τέλος πάντων δεν έκανε τίποτα για να σε αποτρέψει από το να φτάσεις εδώ που είσαι.

Δεν βλέπεις μπροστά σου από, αυτό είναι καλό όμως, αφού δεν βλέπεις εσύ τότε δεν μπορεί να σε διακρίνει και κανείς. Περνάς τα χέρια σου ανάμεσα στα γένια σου και αναρωτιέσαι από πότε έχεις να αισθανθείς την λεπίδα του ξυραφιού στο μάγουλό σου. Παλιότερα δεν σου άρεσε ποτέ, όμως τώρα φαντάζει σαν γυναικείο χάδι. Πάνε σίγουρα πολλοί μήνες, άγνωστο πόσοι, αλλά είναι σίγουρα πολλοί. Μήπως κι έχει και καμιά σημασία πλέον;

Νιώθεις κάτι να σου πιέζει την μέση και ανασηκώνεσαι λίγο για να το ψηλαφίσεις με τα ακροδάχτυλά σου.

«Πώς βρέθηκε αυτό εκεί;» αναρωτιέσαι και εκτοξεύεις το τσόφλι του φιστικιού όσο πιο μακριά μπορείς.

«Πώς βρέθηκε αυτό εκεί ή πως βρέθηκες εσύ εδώ; Αυτό είναι στη θέση του. Εσύ;» Το μόνο που θέλεις είναι να σου αστράψεις μια σφαλιάρα και σα να μην έφτανε αυτό, το μουγκρητό σου ξύπνησε τη γάτα/ Της χαϊδεύεις το πορτοκαλί κεφάλι και παρακαλάς να μην φύγει από το στήθος σου. Είναι τόσο ζεστή, ό,τι πρέπει για την ώρα, άσε που δεν θέλεις να απομακρύνεται γιατί νιώθεις μια περίεργη ανασφάλεια. Για εκείνη, σίγουρα για εκείνη και μονάχα για εκείνη!

Για εκείνη; Ή για σένα;

Αφού πάντα επιστρέφει πάνω σου. Μερικές φορές μάλιστα σου φέρνει και πράγματα που δεν μπορείς να φας, όμως αυτή δεν το ξέρει και στα φέρνει, αισθάνεσαι πως σε προστατεύει με τον τρόπο της. Πως κάποιος σε αγαπάει. Είσαι σίγουρος για αυτό, αφού ακόμα και τις πιο δύσκολες και κρύες ημέρες εκείνη δεν σε έχει εγκαταλείψει. Οι φίλοι σου σε εγκατέλειψαν, οι συγγενείς σου σε εγκατέλειψαν, διάολε ο κόσμος όλος σε παράτησε και δεν νοιάζεται αν ζεις ή αν πέθανες, όμως η ψιψίνα σου είναι πάντα εκεί για σένα. Κι εσύ για εκείνη άλλωστε από όταν την είχες βρει μισοπεθαμένη σε έναν κάδο.

Ακόμα κι όταν έχεις βγάλει όλη την μέρα με ένα μισοφαγωμένο κουλούρι, πάντα θα της έχεις λίγες κροκετούλες εκείνης. Λίγες; Λίγες, όμως θα τις έχεις.

Ο προβολέας ενός αυτοκινήτου σε τυφλώνει ξαφνικά και βρίζεις μέσα από τα δόντια σου καθώς γυρνάς πλευρό. Μια παρέα νεαρών περνά από δίπλα σου και γελάει δυνατά. Σάββατο σήμερα, το υποψιαζόσουν, όμως τώρα σιγουρεύτηκες, ο δρόμος αποκτά μεγάλη κινητικότητα… Τα γέλια σταματούν για λίγο, η παρέα κοντοστέκεται και ο ήχος του μετάλλου που πέφτει στο ποτηράκι σε κάνει να χαίρεσαι. Και μετά να λυπάσαι. Γιατί εσύ δεν είχες μάθει έτσι… Εσύ πάντα έδινες, δεν σου έδιναν. Έτσι λες στον εαυτό σου κι εκείνος θέλει να σου χτυπήσει το μάγουλο στο πεζοδρόμιο που έχεις για μαξιλάρι.

«Η ψιψίνα! Που είναι η ψιψίνα;» σε ρωτάς για να επιβιώσεις. Σηκώνεσαι. Έχεις κακό προαίσθημα. Κοιτάς γύρω σου και προχωράς κατά μήκος του δρόμου. Η παρέα που περιμένει να διασχίσει την διάβαση κοιτάζει αλλού. Κάνουν τα πάντα για να μη σε δουν, για να μην νιώσουν άβολα. Όπως έκανες κι εσύ κάποτε. Δεν σε ενοχλεί πλέον αυτό, ίσα ίσα που σε καθησυχάζει. Κανείς δεν σε ξέρει πια και κανείς δεν σε κρίνει. Μια κοπέλα παραμερίζει για να περάσεις, φοβισμένη, θορυβημένη από την παρουσία σου. Θέλεις να της πεις ότι… Τι να της λες κι εκείνης τώρα… Άσε την, έτσι επιβιώνεις καλύτερα.

Στο τέλος του δρόμου την βλέπεις στην συνηθισμένη της θέση να κοιτάζει τα άστρα, κουκουλωμένη με έναν υπνόσακο. «Την γάτα, είδες την γάτα μου;» την ρωτάς και ξέρεις πως δεν θα σου απαντήσει. Ποτέ δεν απαντά. Γυρνά όμως το κεφάλι και σου δείχνει με το δάχτυλό της τα σκουπίδια. Την βλέπεις να σκαλίζει μια σακούλα και πας να την πιάσεις. Δεν φεύγει, σε εμπιστεύεται..

Την παίρνεις στην αγκαλιά σου και γυρνάς στη γωνία σου. Η καρδιά σου έχει αρχίσει να χτυπά πάλι κανονικά. Την κοιτάζεις στα μάτια και της χαϊδεύεις τον λαιμό της όσο αυτή γουργουρίζει.

«Και τώρα τι κάνουμε;» την ρωτάς.

«Τώρα επιβιώνουμε. Έτσι κάνουμε εμείς, έτσι έχουμε μάθει. Με κάθε κόστος» την φαντάζεσαι να σου λέει καθώς κουκουλώνεστε στον υπνόσακό σου.

 

 

 

 

* Πέτρος Mπράιλας   (E-mail: pbrailas@hotmail.com)

 

Συγγραφική Δραστηριότητα

2021: Κυκλοφορία του μυθιστορήματός Innuendo από τις εκδόσεις Φυλάτος.

2013: Κυκλοφορία του μυθιστορήματος Αέναοι Συνοδοιπόροι από τις εκδόσεις Φυλάτος.

Δημοσιεύσεις διηγημάτων σε διάφορες λογοτεχνικές ιστοσελίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.

 

Σεμινάρια

2017: Παρακολούθηση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής υπό την αιγίδα του Βρετανικού Συμβουλίου Αθηνών με συντονιστή τον συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά.

2018: Παρακολούθηση δεύτερου κύκλου σεμιναρίων δημιουργικής γραφής υπό την αιγίδα του Βρετανικού Συμβουλίου Αθηνών με συντονιστή τον συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά.

2019: American literature workshop. Παρακολούθηση σεμιναρίων ανάλυσης της αμερικανικής λογοτεχνίας υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Πρεσβείας. Ταυτόχρονη παρακολούθηση τρίτου κύκλου σεμιναρίων δημιουργικής γραφής στο Βρετανικό Συμβούλιο Αθηνών.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top