Fractal

Το σοφό παιδί που έγινε… Φοίνικας!

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Χρήστος Χωμενίδης: “Ο Φοίνικας”, Εκδόσεις Πατάκη

 

Με την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου ο Χρήστος Χωμενίδης μοιάζει να ξεκινάει ένα νέο συγγραφικό κύκλο κλείνοντας πίσω του τον προηγούμενο. «Ο Φοίνικας» (εκδόσεις Πατάκη) μοιάζει να αντιπροσωπεύει ότι ακριβώς αντιπροσώπευε το «Σοφό παιδί» η πρώτη δουλειά του συγγραφέα που όταν κυκλοφόρησε πίσω στο 1993 υμνήθηκε και αποθεώθηκε από την κριτική της εποχής. Προσοχή: Τα δύο βιβλία δεν έχουν την παραμικρή σχέση και δεν μοιάζουν σε τίποτε μεταξύ τους.

Έχοντας διαβάσει σχεδόν τα Άπαντα Χωμενίδη (με εξαίρεση το Σπίτι και το κελί) δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μαζί του. Ακόμη και στα πιο αδύναμα βιβλία του έβρισκα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία ίσως γιατί έχει το χάρισμα του page turner συγγραφέα. Ευτυχώς, δεν ξεκίνησα τη γνωριμία μου με τη γραφή του με «Το Σοφό παιδί» γιατί είναι πιθανό να είχα χάσει όλη την σαφώς πιο ενδιαφέρουσα…. συνέχεια. Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν η αριστουργηματική «Φωνή» και κάπως έτσι τον παρακολούθησα από εκείνο το σημείο και μετά αναζητώντας σταδιακά και τις προγενέστερες δουλειές του. Μετά από ένα μικρό διάστημα που  Χωμενίδης κατάφερε να ξεπεράσει ανώδυνα με την έκδοση βιβλίων αυτοβιογραφικών ή μυθιστορηματικές βιογραφίες στενών του προσώπων επιστρέφει με μια πρωτογενή φρέσκια ιδέα. Ο Φοίνικας (για την ιστορία είναι το παρατσούκλι του ποιητή ήρωα του Πάρη ή Παρασκευά Κερκινού που στην ουσία είναι ο Άγγελος Σικελιανός) τυπικά μπαίνει στην κατηγορία των ιστορικών μυθιστορημάτων. Υπό αυτό το πρίσμα ο Χωμενίδης κατορθώνει με πολύ μεγάλη άνεση και ευκολία να συνδυάσει στην ιστορία του υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, να τα εντάξει ομαλά μέσα στην όλη εξέλιξη του μυθιστορήματος και φυσικά να καταγράψει τις μυθιστορηματικές (ή πραγματικές ενίοτε) επιδράσεις στο ζευγάρι Κερκινού-Σπρίνγκφιντ που δεν είναι άλλοι από τον Άγγελο Σικελιανό και την Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ. Η ιστορία διασχίζει χρονικά ένα διάστημα που ξεπερνάει στην πραγματικότητα τον μισό αιώνα. Από τη γνωριμία του μέχρι τη δεκαετία του ’50 όταν προσπάθησαν να επιβάλλουν την Δελφική ιδέα. Στην αληθινή ζωή του ζευγαριού αυτή η προσπάθεια κατέληξε στην οικονομική καταστροφή της Πάλμερ και στον χωρισμό τους. Τι συμβαίνει στο βιβλίο σας αφήνουμε να το ανακαλύψετε μόνοι σας…

 

Χρήστος Χωμενίδης

 

Γράψαμε λοιπόν στον πρόλογο ότι ο Φοίνικας μπορεί να αποτελεί το ξεκίνημα ενός νέου μεγάλου συγγραφικού κύκλου για τον Χωμενίδη. Το Σοφό παιδί ήταν ένα πρωτόλειο, με πολλές αδυναμίες, μια ασθματική σχεδόν προσπάθεια να συμβούν πολλά, αδύναμο τέλος και τα λογικά προβλήματα ενός πρωτόλειου. Σχεδόν 25 χρόνια αργότερα ο Φοίνικας είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο Χωμενίδης δεν ‘’εκβιάζει’’ τη ροή της αφήγησης, συμβαίνουν πολλά αλλά αβίαστα, χειρίζεται άψογα τα αναγκαία χωροχρονικά άλματα στη ροή της ιστορίας, ακόμη και τα βοηθητικά ‘’φλας-μπακ’’ που χρησιμοποιεί κυρίως στο πρώτο μισό του βιβλίου διακόπτοντας σε ορισμένα σημεία τη γραμμική αφήγηση. Όλα αυτά χωρίς να έχει χάσει ακόμη και σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα τη γνωστή κοφτή, σκληρή γραμμή του λόγου και τη ‘’διονυσιακή διάθεση’’ που διακρίνει –αλλά και κάνει να ξεχωρίζουν- τα γραπτά του. Φυσικά, το βιβλίο δεν προσφέρεται για αναγνώστες που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γραφή του Χωμενίδη και ενδεχόμενα θα νιώσουν άβολα με τις σεξουαλικές αναφορές ή τα διάσπαρτα ‘’μπινελίκια’’ που υπάρχουν στις σελίδες του. Οι υπόλοιποι που μας αρέσει ο ‘’διονυσιασμός’’ του Χωμενίδη ανήκουμε σε μια διαφορετική κατηγορία αναγνωστών.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top