✩ Νέες εκδόσεις: 15 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Ιάκωβος Ανυφαντάκης «Κάποιοι άλλοι», εκδ. Πατάκη, σελ. 344

Θυμούνται ακόμη την εποχή που ήταν κάποιοι άλλοι. Ήταν είκοσι έξι και είκοσι οκτώ στην Αθήνα. Είχαν δυνατές σπουδές, δουλειές που δεν ήταν απλά δουλειές, γοητευτικούς φίλους. Περπατούσαν στους δρόμους σαν ήρωες μιας ταινίας που δεν είχε γυριστεί ακόμη.
Τώρα, έχουν φύγει σε μια γωνία της Ευρώπης, στέλνουν δεκαπέντε με δεκαοχτώ βιογραφικά τη μέρα και, όταν λένε ότι είναι Έλληνες, οι άλλοι τους κοιτάζουν σιωπηλοί, σαν να θέλουν να πουν «λυπάμαι». Κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά όχι ακριβώς μαζί.
Μέχρι που, μια τυχαία νύχτα, ένας άνδρας πέφτει νεκρός από τον ουρανό στην ταράτσα τους και ένας άλλος στη λεωφόρο. Ίσως, αν βρουν τι συνέβη, να γίνουν ξανά κάποιοι άλλοι ή έστω να μάθουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους.

Μίμης Ανδρουλάκης «Αγάπη μέδουσας», εκδ. Πατάκη, σελ. 340

Ο προδότης είσαι εσύ!»
Aιφνιδιάζει ο καταδότης τον ηρωικό πλωτάρχη. Αυτόν που είχε τάξει σκοπό της ζωής του να ρίξει φως στο σκοτεινό, μέχρι σήμερα, μυστικό της προδοσίας του Κινήματος του Ναυτικού. Δίχως αυτή δεν θα φτάναμε στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, στην τραγωδία της Κύπρου και στα επακόλουθά της στις μέρες μας. Δεκάδες εξεγερμένα πολεμικά πλοία, όπως το «Βέλος», θα εξανάγκαζαν τη χούντα σε παραίτηση.
Δύο ζευγάρια, του πιλότου και του πλωτάρχη. Δύο άνδρες με καρδιά. Δύο ξεχωριστές γυναίκες, δύο διασταυρούμενες ενοχές. Η Μαρίνα, η Μούσα των Πατρών, η «ανιψιά» του Σεφέρη και του Κατσίμπαλη. Και η Έλλη, η Σειρήνα του Ναυτικού, που θρηνεί: «Η αγάπη μου είναι αγάπη Μέδουσας!» Και δύο φοιτητές εμπλεκόμενοι στη δεύτερη, τη μυστική ζωή τους. Παράλληλες ζωές σε μια μοναδική διακλάδωση της μοίρας.
Πόκερ αγωνίας ανάμεσα στον δικτάτορα Παπαδόπουλο και στους συνωμότες του Ναυτικού. Ένας μοιραίος βιομήχανος και ο Ισραηλίτης γαμπρός του Δημήτρη Ιωαννίδη, ο κλινικάρχης, αποκαλύπτουν πρώτη φορά την άγνωστη ρίζα, την προσωπική ζωή και το ψυχογράφημα του «αόρατου δικτάτορα», πέρα από τα στερεότυπα της Μεταπολίτευσης.
Η πρόσφατη επιστολή της Μαρίνας –ένα ψυχολογικό, υπαρξιακό θρίλερ του καιρού μας– γεμίζει την απόσταση από τις δραματικές στιγμές του ’73-’74 μέχρι σήμερα, ανοίγει το Κουτί της Πανδώρας και υποχρεώνει τον συγγραφέα να πατήσει τον παλαιό όρκο του: Να αποκαλύψει τα απόκρυφα της μεγάλης προδοσίας το 2023, στα πενηντάχρονα του Κινήματος του Ναυτικού, με την αμεροληψία της απόστασης και της ηλικίας.
H υπόθεση παίρνει νέα τροπή στις μέρες μας. Τη διαπερνά το πικρό αίσθημα του τέλους μιας γενιάς. www.mimis.gr

 

Ξένη πεζογραφία:

Μίλαν Κούντερα «Η αθανασία», Μετάφραση: Γιάννης Η. Χάρης, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 457

Υπήρξε το τελευταίο μυθιστόρημα γραμμένο στα τσέχικα. Κυκλοφόρησε το 1990, σπονδυλωτό και πρωτότυπο, το περισσότερο κοσμοπολίτικο του συγγραφέα. Φιλοσοφικό, εξετάζει τη «μικρή» και «μεγάλη» αθανασία στη μνήμη των ανθρώπων και στον χρόνο, με την γνωστή του λοξή ματιά στις πράξεις και τα έργα των ηρώων. Κυκλοφορεί σε καινούργια έκδοση και μετάφραση, βιβλίο που έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Wilhem Busch «Πεταλούδα», Μετάφραση: Γιάννης Κοιλής, Εκδ. Κίχλη, σελ. 264

Ασφυκτιώντας στο γενέθλιο τόπο του ο ήρωας, εγκαταλείπει το σπίτι του ακολουθώντας μια ωραία και σπάνια πεταλούδα που λείπει από τη συλλογή του. Γοητευτικό και σκληρό παραμύθι από τον διάσημο Γερμανό σκιτσογράφο που αποτελεί, τελικά, μια αλληγορία: για το νόημα της ύπαρξης, την απόπειρα της τέχνης και της σκέψης να προσεγγίσουν το ασύλληπτο.

Γκαμπριέλ Τάλλεντ «Απόλυτη αγάπη μου», Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, εκδ. Πατάκη, σελ. 525

Η «Απόλυτη αγάπη µου» είναι ένα σπουδαίο, θαρραλέο και συγκινητικό µυθιστόρηµα που σηµατοδοτεί το ξεκίνηµα ενός εξαιρετικού νέου συγγραφέα, από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Στα δεκατέσσερά της, η Τερτλ Άλβεστον, περιφέρεται στα δάση κατά µήκος της ακτής της Βόρειας Καλιφόρνια. Τα ποτάµια, οι λιµνούλες που σχηµατίζει η παλίρροια, τα βραχώδη νησάκια είναι τα στέκια, οι κρυψώνες, τα καταφύγιά της. Μπορεί να περιπλανιέται χιλιόµετρα ολόκληρα. Όµως, ενώ ο φυσικός κόσµος γύρω της είναι αχανής, το προσωπικό της σύµπαν είναι στενό, ασφυκτικό, επικίνδυνο. Η Τερτλ έχει µεγαλώσει µέσα στην αποµόνωση µετά τον θάνατο της µητέρας της, υπό την απόλυτη κυριαρχία του πατέρα της, ενός µονοµανούς αντισυστηµικού που προετοιµάζεται για την επερχόµενη περιβαλλοντική καταστροφή, ενός άντρα µε εντυπωσιακή ευγλωττία που εντελώς απρόβλεπτα γίνεται βίαιος και τροµακτικός. Η ζωή της Τερτλ περιορίζεται στο σχολείο, όπου όχι µόνο δεν καταφέρνει να δηµιουργήσει φιλίες αλλά συστηµατικά αποµακρύνει οποιονδήποτε επιχειρεί να την πλησιάσει, στις συναντήσεις µε τον γέρο παππού της και στις νύχτες που περνάει µε τον διαταραγµένο πατέρα της. Και τότε η Τερτλ συναντάει τον Τζέικοµπ, ένα λίγο µεγαλύτερό της αγόρι, που περνάει τον καιρό του κάνοντας αστεία και καταστρώνοντας απίθανα σχέδια για τη σωτηρία του κόσµου, περιτριγυρισµένος από φίλους και τη στοργική του οικογένεια. Δεν µοιάζει µε κανέναν απ’ όσους έχει ως τότε συναντήσει και αντιπροσωπεύει την κοινωνία που ο πατέρας της χλευάζει και περιφρονεί. Σιγά σιγά, η Τερτλ αντιλαµβάνεται ότι υπάρχει ένας άλλος κόσµος γύρω της και ότι η ζωή της στο σπίτι δεν είναι ούτε ασφαλής ούτε βιώσιµη.

Ο Γκάµπριελ Τάλλεντ γεννήθηκε στο Νιου Μέξικο και µεγάλωσε στην ακτή Μεντοτσίνο µε δύο µητέρες. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήµιο Willamette το 2010 και µετά τις σπουδές του πέρασε δυο χρόνια ως ξεναγός και οδηγός οµάδων νεαρών πεζοπόρων στην περιοχή Pacific Northwest της Αµερικής. Σήµερα ζει στο Σολτ Λέικ. Έγραψαν: Stephen King: «Υπάρχουν βιβλία που θα συστήναµε ευχαρίστως, υπάρχουν όµως και άλλα, πολύ λίγα —Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, Catch-22— που τα θυµόµαστε για πάντα. Μπορώ τώρα να προσθέσω στον δικό µου µικρό κατάλογο και το Απόλυτη αγάπη µου του Γκάµπριελ Τάλλεντ. Η δεκατετράχρονη Τερτλ Άλβεστον είναι µια έξοχα σκιαγραφηµένη ηρωίδα και ο πατέρας της το πιο τροµακτικά πειστικό ανθρώπινο τέρας που εµφανίστηκε στη λογοτεχνία από την εποχή του Χάρρυ Πάουελ στη Νύχτα του κυ­νηγού. Το βιβλίο του Τάλλεντ είναι άσχη­µο, όµορφο, τροµακτικό, έως και εµψυχωτικό. Η λέξη “αριστούργηµα” ίσως έχει ευτελιστεί από την κοινή χρήση, µπορεί όµως να αποδοθεί ανεπιφύλακτα στην Απόλυτη αγάπη µου».

Gabri Rodenas «Η γιαγιά που διέσχισε τον κόσμο με ένα ποδήλατο», Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη, εκδ. Διόπτρα, σελ. 176

Η ενενηντάχρονη δόνια Μάρου ζει σε μια πόλη του Μεξικού έχοντας ως μοναδικό θησαυρό το ποδήλατό της. Ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει, αλλά αποπνέει σοφία. Έχει περάσει δύσκολα χρόνια, γεμάτα δεινά και ταλαιπωρίες, αλλά δεν χάνει ποτέ το κουράγιο της. Όταν πληροφορείται ότι ο εγγονός που ποτέ δεν γνώρισε το έχει σκάσει από το ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε και βρίσκεται στην άλλη άκρη της χώρας, ξεκινάει με το ποδήλατό της ένα ταξίδι ζωής…
Αυτή η τρυφερή ιστορία αποτελεί μια πρόσκληση να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς που έχει φυλαγμένους για εμάς η ζωή. Να αφήσουμε πίσω οτιδήποτε μας κάνει δυστυχισμένους και να αναζητήσουμε νέες, πιο συναρπαστικές εμπειρίες. Να δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, όπως τον βλέπαμε εκείνα τα ατέλειωτα καλοκαιρινά βράδια των παιδικών μας χρόνων…
Τολμάς ν’ ανεβείς σ’ αυτό το ποδήλατο;
Ένα εμπνευσμένο μυθιστόρημα για τη μαγεία των μικρών πραγμάτων, με μια εντυπωσιακή ηρωίδα που θα μπει στις καρδιές των αναγνωστών κάνοντάς τους να πιστέψουν στη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης. Με εξαιρετική και ευχάριστη γραφή, ο συγγραφέας Gabri Rodenas προσφέρει στον αναγνώστη μια πραγματική εμπειρία αυτογνωσίας, επιτρέποντάς του να ανακτήσει τη μαγεία της ζωής. Με εξαιρετική και ευχάριστη γραφή, ο συγγραφέας Gabri Rodenas προσφέρει στον αναγνώστη μια πραγματική εμπειρία αυτογνωσίας, επιτρέποντάς του να ανακτήσει τη μαγεία της ζωής.

Ταχάρ Μπεν Ζελλούν «Γάμος για ευχαρίστηση», Μετάφραση: Ελένη Μιχαλογιάννη, εκδ. Gema, σελ. 264

Στο Ισλάμ, επιτρέπεται σε έναν άνδρα που ταξιδεύει να συνάψει γάμο συγκεκριμένης διάρκειας, για να μην μπει στον πειρασμό να συναναστρέφεται πόρνες. Τον αποκαλούν «γάμο για ευχαρίστηση».
Υπό τέτοιες συνθήκες ο Αμίρ, ένας εύπορος έμπορος της Φεζ, παντρεύεται προσωρινά τη Ναμπού, μια Φουλάνι από το Ντακάρ, όπου έρχεται κάθε χρόνο για να προμηθευτεί εμπορεύματα. Να όμως που ο Αμίρ ανακαλύπτει ότι ερωτεύτηκε τη Ναμπού και της προτείνει να την πάρει μαζί του στη Φεζ. Η Ναμπού δέχεται, γίνεται η δεύτερη γυναίκα του και λίγο αργότερα γεννά δίδυμα αγόρια. Το ένα λευκό, το άλλο μαύρο. Από εκείνη τη στιγμή θα έρθει αντιμέτωπη με την τρομερή ζήλια της πρώτης λευκής συζύγου και τον ρατσισμό της καθημερινότητας.
Λίγες δεκαετίες αργότερα, οι δίδυμοι, ενήλικες πια, έχουν ακολουθήσει πολύ διαφορετικούς δρόμους. Ο Λευκός έχει ενσωματωθεί πλήρως. Ο Μαύρος δυσκολεύεται πολύ περισσότερο στη ζωή του και δεν καταφέρνει να προσφέρει στον γιο του, Σαλίμ, ένα καλύτερο μέλλον. Ο Σαλίμ θα γίνει σύντομα, με τη σειρά του, θύμα του χρώματος του δέρματός του.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Agatha Christie «Γιατί δεν φώναξαν την Έβανς;», Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 296

“Πόση κακοτυχία υπήρχε στον κόσμο! Λίγη ομίχλη σ’ ένα κατά τα άλλα υπέροχο απόγευμα, ένα στραβοπάτημα -και η ζωή έπαιρνε τέλος.”
Ο Μπόμπι Τζόοουνς παίζει μια δυνατή παρτίδα γκολφ με τον δόκτορα Τόμας, όταν, παθιασμένος, χτυπά την μπάλα του υπερβολικά δυνατά, κι εκείνη καταλήγει στον γκρεμό. Κατεβαίνει σιγά σιγά από το μονοπάτι να την αναζητήσει, αλλά αντί για τη μπάλα του βρίσκει έναν άντρα τσακισμένο στα βράχια. Ο καημένος μάλλον παραπάτησε κι έπεσε στο κενό -έτσι τουλάχιστον υποθέτουν ο Μπόμπι και ο δόκτωρ Τόμας…
Πριν ξεψυχήσει, ο άγνωστος ψελλίζει μια φράση: “Γιατί δεν φώναξαν την Έβανς;” Τι σήμαινε, άραγε, αυτό; Και ποια είναι η όμορφη γυναίκα που τη φωτογραφία της είχε στην τσέπη του ο νεκρός; Ο Μπόμπι και η φίλη του η Φράνκι αποφασίζουν να λύσουν το μυστήριο -κι αυτό βάζει και τους δυο τους σε θανάσιμο κίνδυνο…

Agatha Christie «Ο καθρέφτης ράγισε», Μετάφραση: Χρύσα Μπανιά, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 280

“Ήταν ικανή για πολλή αγάπη και πολύ μίσος, μα δεν είχε σταθερότητα. Αυτό είναι το θλιβερό, να γεννιέται κανείς χωρίς σταθερότητα.”
Τη μια στιγμή, η ελαφρόμυαλη Χέδερ Μπάντοκ φλυαρούσε με το είδωλό της, τη σταρ του σινεμά Μαρίνα Κρεγκ, στη δεξίωση που δινόταν προς τιμήν της. Την επόμενη, έπεφτε νεκρή μπροστά στα έντρομα μάτια των άλλων προσκεκλημένων.
Η παγωμένη έκφραση της Μαρίνα Κρεγκ φαίνεται να οφείλεται στο σοκ αυτού που μόλις συνέβη. Αλλά η Μις Μαρπλ έχει άλλη γνώμη. Κι ενώ όλοι ψάχνουν για στοιχεία και ίχνη για να εξηγήσουν ποιος και γιατί σκότωσε τη Χέδερ, η μις Μαρπλ αποφασίζει να στρέψει αλλού την έρευνά της: στην ίδια την ανθρώπινη ψυχή και τα μυστικά της…

Agatha Christie «Οι άθλοι του Ηρακλή», Μετάφραση: Χρήστος Μπαρουξής, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 352

“Οι Άθλοι του Ηρακλή… Mais oui, c’est une idee, ca…”
Ο Ηρακλής Πουαρό σκέφτεται σοβαρά ν’ αποσυρθεί για να… καλλιεργήσει κολοκύθες. Αλλά πριν αποχαιρετήσει οριστικά τον κόσμο του εγκλήματος και της τιμωρίας του, θέλει να κάνει κάτι αντάξιο του ονόματός του.
Θα λύσει δώδεκα υποθέσεις, που καθεμιά θα παραπέμπει και σε έναν άθλο του αρχαίου συνονόματού του. Δώδεκα υποθέσεις που θα αφήσουν εποχή. Και θα δώσουν ένα καλό μάθημα στον φίλο του τον δόκτορα Μπάρτον, που τον ειρωνεύεται καλόκαρδα ότι δεν έχει το παράστημα Ηρακλή!
Και για αρχή, πρέπει να βρει έναν κακοποιό ισχυρό, προβεβλημένο σαν το Λιοντάρι της Νεμέας…

Agatha Christie «Ν ή Μ;», Μετάφραση: Αικατερίνη Α. Δουρίδα, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 248

“Αν θα αναλάβω λέει; Και βέβαια θα αναλάβω. Αν και δεν καταλαβαίνω τι μπορώ να προσφέρω. Ένας ερασιτέχνης του κερατά είμαι”.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται. Κι ενώ η RAF κάνει ό,τι μπορεί να αναχαιτίσει τα γερμανικά αεροπλάνα, η Βρετανία αντιμετωπίζει έναν ακόμη κίνδυνο, πιο ύπουλο κι εξίσου σοβαρό με τις βόμβες: τον εκ των έσω εχθρό. Άντρες και γυναίκες που κυκλοφορούν ανενόχλητοι ανάμεσα στους άλλους πολίτες, αλλά στην πραγματικότητα είναι ορκισμένοι Ναζί.
Οι μυστικές υπηρεσίες επιστρατεύουν δυο ανορθόδοξους πράκτορες, τους Τόμι και Τάπενς Μπέρεσφορντ για να ξεσκεπάσουν δύο από αυτούς, τους Ν και Μ που κρύβονται ανάμεσα στους επισκέπτες του παραθαλάσσιου ξενοδοχείου Σαν Σουσί. Ο Τόμι και η Τάπενς δέχονται με ενθουσιασμό – θέλουν εδώ και καιρό να προσφέρουν στην πατρίδα τους και, προς μεγάλη τους απογοήτευση, δεν τους παίρνουν στο στρατό! Η αποστολή τους, όμως, δεν θα είναι περίπατος. Οι Ν και Μ είναι ικανοί και αποφασισμένοι για όλα. Άλλωστε, έχουν μόλις σκοτώσει τον καλύτερο πράκτορα της Βρετανίας…

Stina Jackson «Ασημένιος δρόμος», Μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννίσης, εκδ. Διόπτρα, σελ. 344

Πριν από τρία χρόνια η κόρη του Λελ εξαφανίστηκε σε μια απομακρυσμένη περιοχή της βόρειας Σουηδίας, στον Ασημένιο Δρόμο. Έκτοτε ο Λελ περνάει τα βράδια του πίσω απ’ το τιμόνι ακολουθώντας πάντα την ίδια διαδρομή κάτω από τον ήλιο του μεσονυχτίου, ενώ ψάχνει απεγνωσμένα τη χαμένη του κόρη, τον εαυτό του και την εξιλέωση.
Στην πόλη όπου ζει ο Λελ εμφανίζονται η Μέγια και η μητέρα της. Η Μέγια έχει την ίδια ηλικία με τη χαμένη κόρη του, ένα κορίτσι στα πρόθυρα της ενηλικίωσης. Όμως, το απομονωμένο μέρος κρύβει κινδύνους για τα νεαρά κορίτσια…
Καθώς το σκοτάδι του φθινοπώρου πλησιάζει, άλλη μια νεαρή κοπέλα εξαφανίζεται και οι ζωές του Λελ και της Μέγια θα διασταυρωθούν με αναπάντεχο και τραγικό τρόπο που κανείς από τους δύο δεν θα μπορούσε να φανταστεί…

 

Ταξιδιωτική λογοτεχνία:

Γιώργος Βέης «Εκεί», εκδ. Κέδρος, σελ. 320

Μαρτυρίες από το Βιετνάμ, την Ινδονησία, την Ιαπωνία, την Κίνα, το Καμερούν, τη Γερμανία, από τον ποιητή Γιώργο Βέης ο οποίος υπήρξε «εκεί» άλλοτε Πρόξενος κι άλλοτε Πρέσβης. Ταξιδιωτική λογοτεχνία η οποία έχει πολλές φορές βραβευτεί εφόσον ο συγγραφέας διασώζει την ψυχή και την αισθητική του τόπου, μεταφέροντας στο χαρτί πολιτισμό, ιστορία, αρχαίους κραδασμούς, μεταστοιχειώνοντας το «εκεί» σε μια νέα πατρίδα της γραφής: «Τα έπαθλα των περιηγήσεων: η αύρα του Βιετνάμ, η εξοικείωση με τη φαντασμαγορία του Αρχιπελάγους της Ινδονησίας, το βαθύ, παρατεταμένο άρωμα των κήπων της Ιαπωνίας, η αίγλη των σινικών τρόπων, η σαγήνη του Καμερούν, η μοναδική εμπειρία της Γερμανίας που ενώνεται.»

 

Βιβλία για παιδιά:

Louisa May Alcott «Μικρές κυρίες», Διασκευή: Αργυρώ Πιπίνη, Εικόνες: Αιμιλία Κονταίου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 84

Οι υπέροχες αδελφές Μαρτς διηγούνται την ιστορία της ζωής τους, μια ιστορία γεμάτη καλοσύνη και αυτοθυσία. Η Μεγκ, η Τζο, η Μπεθ και η Έιμι, τόσο διαφορετικές μα και τόσο αγαπημένες, αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα μαζί με τη μητέρα τους, ενώ ο αγαπημένος τους πατέρας μάχεται στον Αμερικανικό Εμφύλιο. Παρ’ όλες τις δοκιμασίες, οι Μικρές Κυρίες ωριμάζουν, μαθαίνουν από τα ελαττώματά τους και απολαμβάνουν τις ουσιαστικές στιγμές μιας δύσκολης καθημερινότητας.
Η Louisa May Alcott μιλά για το τέλος της αθωότητας, τα όνειρα που λησμονούνται, αλλά και για τον πλούτο του νου και της καρδιάς.

 

Οικολογία-περιβάλλον:

David Wallace – Wells «Ακατοίκητη Γη: Μια ιστορία του μέλλοντος», Μετάφραση: Κωστής Πανσέληνος, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 352

Το “Ακατοίκητη Γη” είναι ένα βιβλίο για την κλιματική αλλαγή. Αλλά είναι λίγο διαφορετικό από τα περισσότερα άλλα που έχουν κυκλοφορήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Μία από τις διαφορές είναι ότι ο συγγραφέας είναι δημοσιογράφος και όχι επιστήμονας και ως τέτοιος έχει τη δυνατότητα να ακουμπήσει περισσότερα επιστημονικά πεδία και να γράψει λίγο πιο ελευθέρα. Τα γράφει χύμα, λοιπόν, και είναι θυμωμένος – τι θυμωμένος, έξαλλος είναι. Κάθισε και κατέγραψε αναλυτικά τα αποτελέσματα των πιο πρόσφατων ερευνών σε μια σειρά από τομείς που επηρεάζονται από την κλιματική αλλαγή, κατέγραψε και τις συνέπειες που βλέπουμε ήδη μπροστά μας και έγινε έξαλλος επειδή δεν είναι όλοι έξαλλοι γι’ αυτό που συμβαίνει και για όσα πρόκειται να συμβούν στον πλανήτη μας τις αμέσως επόμενες τρελές δεκαετίες. Διαβάζοντας ο αναγνώστης σχεδόν τον ακούει να κοπανά τα πλήκτρα με τους δείκτες, φτύνοντας σαλάκια στην οθόνη. (Θοδωρής Γεωργακόπουλος, “Η Καθημερινή”)

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΑ, ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ.
Ο αργός ρυθμός της κλιματικής αλλαγής είναι ένα παραμύθι σχεδόν τόσο ολέθριο όσο και το παραμύθι πως δεν συμβαίνει καν, και μας πλασάρεται μαζί με μια σειρά άλλες αυταπάτες που σκοπό έχουν να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα: Ότι η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη λαμβάνει χώρα μακριά μας και αφορά μόνο τον Αρκτικό Κύκλο. Ότι αφορά απλώς το επίπεδο της θάλασσας και τις ακτές, και δεν είναι μια απειλή κατά κάθε τοποθεσίας και κάθε μορφής ζωής. Ότι είναι μια απειλή κατά του “φυσικού” κόσμου, όχι του ανθρώπινου. Ότι οι δύο αυτοί κόσμοι είναι δήθεν ξεχωριστοί, και πως σήμερα ζούμε κατά κάποιον τρόπο εκτός ή “υπεράνω” ή προστατευμένοι από τη φύση, και όχι εντός της και κυριολεκτικά κατακλυσμένοι από αυτήν. Ότι ο πλούτος μπορεί να χρησιμεύσει σαν ασπίδα μπροστά στον όλεθρο της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ότι έχει υπάρξει στο παρελθόν κάτι ανάλογο της απειλής που αντιμετωπίζει σήμερα το ανθρώπινο είδος, που μας επιτρέπει να ατενίσουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ένα εξαιρετικά διεισδυτικό βιβλίο που καταφέρνει να μου προκαλέσει ταυτόχρονα τρόμο αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον.» (Jonathan Safran Foer, συγγραφέας)
«Αν δεν θέλουμε να μας καταριούνται τα εγγόνια μας, καλά θα κάνουμε να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο.» (Timothy Snyder, συγγραφέας)