Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Αχιλλέας ΙΙΙ «Τέλος πάντων», εκδ. Ίκαρος, σελ. 184

Στο «Τέλος Πάντων» ο Αχιλλέας ΙΙΙ αποφασίζει να καταστρέψει τον κόσμο, και μάλιστα όχι μία φορά αλλά είκοσι τέσσερις. Με αφορμή τη συντέλεια, δημιουργεί και παρουσιάζει ένα πλήθος από παράξενους -ή όχι και τόσο παράξενους, τελικά- κόσμους, στους οποίους τίποτα δεν είναι αδύνατο. Με το τέλος των πάντων να μοιάζει περισσότερο με ευκαιρία παρά με απειλή, οι γνωστοί κανόνες ανατρέπονται και κάθε Αποκάλυψη οδηγεί σε περισσότερες αποκαλύψεις, καθιστώντας ξεκάθαρο ότι, ως γεγονός το ίδιο το Τέλος έχει πολύ μικρότερη σημασία και ενδιαφέρον από όλα όσα μπορούν να συμβούν μέχρι να φτάσει κανείς σε αυτό.
Στα διηγήματα του βιβλίου αυτού, ο κόσμος ολόκληρος εξετάζεται στο μικροσκόπιο, παρατηρείται μέσω τηλεσκοπίου, διηθίζεται περνώντας μέσα απο διαφορετικά φίλτρα, αλλάζει μορφή μπροστά σε παραμορφωτικούς καθρέφτες κάθε είδους, διαλύεται και επανασυντίθεται άπειρες φορές, και παρουσιάζεται ως σταυροδρόμι στο οποίο το παράδοξο, το χιούμορ και η κριτική θεώρηση της πραγματικότητας συναντιούνται και παρασύρουν τον αναγνώστη σε ένα διαφορετικό λογοτεχνικό σύμπαν, όπου τα πάντα υπακούουν μέχρι τέλους σε έναν και μοναδικό κανόνα, εκείνον που ορίζει ότι «Δεν ισχύει κανένας κανόνας». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιάννης Παλαβός «Το αστείο», εκδ. Ίκαρος, σελ. 112

Ένας νεαρός συζητά με τη νεκρή γιαγιά του.
Ένας υπάλληλος γραφείου μεταμορφώνεται σε συρραπτικό.
Ο Φρανσουά Βιγιόν κάνει μια καινούργια αρχή.
Ο Γιώργος βγαίνει στην σύνταξη.
Δεκαεπτά διηγήματα για τη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και ό,τι την αναιρεί. Διηγήματα αντλημένα απο την ημιορεινή μακεδονική ενδοχώρα, αλλά και διηγήματα για τους ανήλικους ενήλικες του άστεως. Διηγήματα που βρέχονται απ’ τα νερά μιας τεχνητής λίμνης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ 2013
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ 2013

Κωνσταντίνος Τσεκλένης «Το κλείστρο», Ποιήματα και Ιστορίες, εκδ. Α.Α. Λιβάνη, σελ. 256

Αξιοποιώντας τη μακρά και γόνιμη θητεία του στην κινηματογραφική σκηνοθεσία και ιδίως στο είδος του ντοκιμαντέρ, ο Κωνσταντίνος Τσεκλένης στο πρώτο λογοτεχνικό βιβήίο του, “Το Κλείστρο”, συγκεντρώνει πρόσφατα γραμμένα ποιήματα και διηγήματά του. Η βασική ύηη της εμπειρίας που διαχέεται στα κείμενα του συναρτάται με τη μνήμη, την ατομική και τη συλλογική. Στα ποιήματα οι αναμνήσεις αγαπημένων προσώπων, υπαρκτών και φανταστικών, ζωντανεύουν και αγλαΐζονται αντιπαρατιθέμενες στο συλλογικό παρόν της πατρίδας-πληγής. Στα διηγήματα οι αυτοβιογραφικές εμπειρίες, εστιασμένες σε ειρηνικούς τόπους, από την Ήπειρο μέχρι τη Μύκονο, αναμειγνύονται δημιουργικά με τη μυθοπλασία και το φανταστικό, για να λειτουργήσουν ως εμμονική επιστροφή σε μια Ελλάδα που χάνεται, παραμένοντας όμως ζωντανή στον απαραβίαστο χώρο της μνήμης.
Ποιήματα και μικρές ιστορίες -με ποιητική πνοή, αλλά χωρίς ποιητική διακόσμηση και ποιητικισμό- για τον έρωτα, για τη μνήμη, για την καθημερινή ζωή, για τις αξίες μιας Ελλάδας που χάνεται στα βάθη των οριζόντων, αλλά και για τις βαθύτερες, αδιόρατες πλευρές του εαυτού μας και των άλλων. Ποιήματα και ιστορίες ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητας και την αφθαρσία της ποιητικής ενατένισης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γεωργία Κακαλοπούλου «Κι αν δεν σου το είπα σ’ αγαπώ», εκδ. Silk, Χάρλενικ Ελλάς εκδοτική, σελ. 288

“Σου δίνω την ευκαιρία να αποδράσεις, Σύλια…”
“Η χημεία δεν έχει να κάνει με τη λογική ούτε με το συναίσθημα”.
“Αν με κοιτάζεις έτσι, δε θα μπορώ να κρατήσω την υπόσχεσή μου”.
“Μοιάζεις με κυνηγημένο ελάφι”.
Όταν εκείνη η γυναίκα παρολίγο να βρεθεί κάτω από τις οπλές του αλόγου του, ο Ραούλ Φαμπρίτσι, ο νεότερος κόμης του οίκου Φαμπρίτσι και κάτοχος ιπποφορβείου στην επαρχία της Καλτανισέτα της Σικελίας, ένιωσε πως η ζωή του δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Ευγενής, δυναμικός και εγωιστής, πάλεψε να αναστήσει τη χαμένη περηφάνια του οίκου του αλλά τα βρήκε σκούρα με μια τρομαγμένη ελαφίνα. Την Ελληνίδα Σύλια Μαρή. Η χημεία ανάμεσά τους είναι εκρηκτική, αλλά εκείνη επιμένει να την αποστρέφεται.
Η Σύλια είχε εξαναγκαστεί να παντρευτεί εκείνον που την κακοποίησε και την άφησε έγκυο. Και κατάφερε να ζήσει μαζί του έξι γκρίζα χρόνια. Κλεισμένη στον εαυτό της, θάβοντας τα όνειρά της, παραμερίζοντας τον ερωτισμό της. Μετά το διαζύγιο, οι δικοί της τής προτείνουν να φύγει για διακοπές στην Ιταλία, στο παλιό εξοχικό των παππούδων της. Όμως εκεί θα κινδυνέψει!
Ο Ραούλ Φαμπρίτσι είναι επικίνδυνος. Έχει βάλει σκοπό να την κάνει να θυμηθεί πως είναι γυναίκα και να τη λυτρώσει από τον εαυτό και το παρελθόν της. Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος για τη Σύλια είναι μήπως χάσει την καρδιά της από έναν άντρα τον οποίο δε θα μπορέσει να αποκτήσει ποτέ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιώργος Αγγελίδης «Α’ στον έρωτα», εκδ. Eros Pride, Χάρλενικ Ελλάς εκδοτική, σελ. 256

Ο Ορέστης είναι ερωτευμένος με τον Σπύρο από τη μέρα που τον γνώρισε. Υπάρχουν μονάχα δύο προβλήματα: είναι ο αδερφός του κολλητού του και είναι στρέιτ, περιτριγυρισμένος διαρκώς από κοπέλες. Ξεκινώντας τη Β’ λυκείου, ο Ορέστης αποφασίζει να ξεπεράσει τις πληγές του παρελθόντος, μα και αυτόν τον ατελέσφορο έρωτα. Έτσι, ανοίγει μια από εκείνες τις εφαρμογές που χρησιμοποιούν όλοι, με την ελπίδα να γνωρίσει την αγάπη. Αυτό που δεν περιμένει ποτέ είναι πως εκεί θα γνωρίσει τον BlackVelvet –και σε μια απρόσμενη τροπή της μοίρας θα συνειδητοποιήσει πως δεν είναι άλλος απ’ τον Σπύρο!
Ο έρωτάς τους αρχίζει να δυναμώνει διαδικτυακά, υπό την προστασία της ανωνυμίας, όμως τι θα συμβεί όταν κληθούν και οι δύο να αντιμετωπίσουν την αλήθεια;
Μια τρυφερή ιστορία αγάπης, ενηλικίωσης και αποδοχής του αληθινού μας εαυτού.

 

Ξένη πεζογραφία:

Mohsin Hamid «Ο τελευταίος λευκός», Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Ψυχογιός, 168

Ένα πρωί, ένας άντρας ξυπνά και διαπιστώνει πως έχει μεταμορφωθεί. Μες στη νύχτα, το δέρμα του Άντερς έχει σκουρύνει και τώρα το είδωλό του στον καθρέφτη είναι αυτό ενός ξένου. Στην αρχή μοιράζεται το μυστικό του με μια παλιά του φίλη, και ερωμένη τώρα, την Ούνα. Σύντομα, ειδήσεις για παρόμοια συμβάντα αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Παντού, άνθρωποι ξυπνούν μεταμορφωμένοι κι αβέβαιοι για το πώς θα τους δεχτούν οι συγγενείς τους, οι γείτονες, οι φίλοι. Κάποιοι βλέπουν τούτες τις μεταμορφώσεις ως την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης που έτρεμαν ανέκαθεν ότι μπορούσε να συμβεί και που πρέπει να της αντισταθούν μέχρι τέλους. Σε πολλούς, όπως στον πατέρα του Άντερς και στη μητέρα της Ούνα, μια αίσθηση βαθιάς απώλειας κι ανησυχίας αντιμάχεται τη βαθιά αγάπη. Καθώς ο δεσμός ανάμεσα στον Άντερς και στην Ούνα βαθαίνει, η αλλαγή μεταβάλλεται σε ευκαιρία για αναγέννηση – μια ευκαιρία να αντικρίσουμε εκ νέου τον εαυτό μας καταπρόσωπο.
Αποπνέοντας λυρισμό και συνάμα μια αίσθηση επείγοντος, Ο τελευταίος λευκός μάς κάνει με τη δύναμη της πρόζας του πιο ικανούς να δείχνουμε ενσυναίσθηση, ξεπερνώντας τη μισαλλοδοξία, τον θυμό, τον φόβο.
“Μια ιστορία αιχμηρού μαγικού ρεαλισμού… Εξίσου σε συναρπάζει και σου μένει αλησμόνητη”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Anders De La Motte & Mans Nilsson «Το άγκιστρο του θανάτου» (Δολοφονίες στο Έστερλεν), Μετάφραση: Ξενοφών Παγκαλιάς, εκδ. Κέδρος, σελ. 424

Σε ένα ειδυλλιακό χωριό του Εστερλέν, στη νότια Σουηδία, η επιχειρηματίας και μεσίτρια Γέσι Άντερσον βρίσκεται νεκρή σε μια πολυτελή βίλα την ημέρα των ραντεβού με υποψήφιους αγοραστές. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για ατύχημα, είναι όμως έτσι;
Η ?ντερσον ήταν αντιπαθής στους κατοίκους της περιοχής, γιατί η βίλα αλλά και ολόκληρο το συγκρότημα κατοικιών που έχτιζε δίπλα στη θάλασσα απέκλειαν την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία και αλλοίωναν την αρχιτεκτονική της περιοχής. Οι επιστολές και οι κινήσεις διαμαρτυρίας δεν κατάφεραν να εμποδίσουν τα σχέδιά της. Μήπως κάποιος έφτασε μέχρι τον φόνο για να τη σταματήσει;
Το Άγκιστρο του θανάτου είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΟ ΕΣΤΕΡΛΕΝ των Άντερς ντε λα Μοτ και Μονς Νίλσον, στην οποία εκκεντρικοί χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με το ψυχρό πρόσωπο του θανάτου στο παραθαλάσσιο Εστερλέν της νότιας Σουηδίας. Μεταφράζεται σε 12 γλώσσες. (Από τον εκδότη)
“Άκρως ενδιαφέρον κλασικό whodunit”. (Εφημερίδα DAGENS NYHETER)

 

Ιστορία:

Παναγιώτης Βέμμος «Τριπολιτσά Μαρτυρική πόλη», εκδ. Κέδρος, σελ. 168

Η ιστορία της Τριπολιτσάς από τα ύστερα βυζαντινά χρόνια έως την ισοπέδωσή της από τον Ιμπραήμ πασά τον Φεβρουάριο του 1828.
Πώς, από μικρός οικισμός, κατέστη σταδιακά το οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο.
Η άλωση της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821 συνιστά το κορυφαίο συμβάν του πρώτου έτους της Επανάστασης. Αντλώντας στοιχεία από ιστορικές πηγές, ο συγγραφέας εστιάζει στην περιγραφή των γεγονότων που προηγήθηκαν της Επανάστασης και στον καίριο ρόλο που διαδραμάτισε η πολιορκία της πόλης κατά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Όσα έλαβαν χώρα στην Τριπολιτσά και στην ευρύτερη περιοχή, τόσο κατά την ελληνική παλιγγενεσία όσο και κατά τις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν, καθώς και οι παρεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, συνιστούν σημαντικό κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Οι χιλιάδες νεκροί -Έλληνες, Τούρκοι, Αλβανοί και Εβραίοι-, σε συνδυασμό με την ολοσχερή καταστροφή της πόλης από τον Ιμπραήμ το 1828, καθιστούν την Τριπολιτσά μαρτυρική πόλη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Θέατρο:

Στέφανος Παπατρέχας «Spa-σε κατάρα», εκδ. Κέδρος, σελ. 200

Πέντε πρόσωπα με διαφορετικούς χαρακτήρες, ζωές και στόχους συναντιούνται στο Isaris Spa, ένα πολυτελές κέντρο ευεξίας, με σκοπό την αποτοξίνωση από όσα τους εμποδίζουν να βρούν την ευτυχία. Όμως, μια θρυλική ινδιάνικη κατάρα ξεσπάει, εγκλωβίζοντας τους ήρωες στο spa για άγνωστο χρονικό διάστημα. Με ανατροπές και παρεξηγήσεις, ανάμεσα σε μάσκες ομορφιάς, ασκήσεις ψυχικής ενδυνάμωσης, γυμναστική και κλύσματα, αρχίζει να γίνεται όλο και πιο καθαρό τι ορίζει ο καθένας ως ευτυχία. Μέσα από κωμικές καταστάσεις, αλλά και υπαρξιακά ερωτήματα, μέσα από την αναζήτηση της ευτυχίας και τους διαφορετικούς ορισμούς που οι άνθρωποι δίνουν σε αυτήν, το έργο αντικατοπτρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο και το ολοένα πιο επικίνδυνο βύθισμά του στις απαιτήσεις του σημερινού τρόπου ζωής. Μια τρελή κωμωδία, μια σουρεαλιστική, σύγχρονη φάρσα με βασικό θέμα το κυνήγι της ευτυχίας. (Απο την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

 

Ποίηση:

Χλόη Κουτσουμπέλη «Αρχαίος πίθηκος», εκδ. Πόλις, σελ. 56

ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Όλες οι Παλιές γνωρίζουν.
Είναι κάποιες νύχτες
που το φεγγάρι
μοιάζει με γδαρμένο γόνατο παιδιού
και η κοιλιά των γυναικών με ρόδι
γεμάτο από σπόρους νυχτολούλουδων.
Έξω μυρίζει πικρολέμονο.
Αυτά τα βράδια οι γυναίκες αμπαρώνονται,
οι βελόνες τους πλέκουν ασταμάτητα,
κάθε θηλιά και ένα φιλί χωρίς κρόκο,
που ενώ τόσο πολύ λαχτάρησαν
αυτό έσκισε τον φλοιό του ουρανού
χωρίς ούτε ένα πυροτέχνημα.
Ύστερα ενώνουν τα μαύρα τους πλεκτά
και τότε και μόνο τότε
βραδιάζει πια στον κόσμο.
[Από την έκδοση]

Ειρήνη Χαβρεδάκη «Το βαθύ όνειρο μιας άλλης μέρας», εκδ. Κέδρος, σελ. 56

Λίγα λόγια…
Σ’ αυτή την ταραχώδη αλλά και επική εποχή που ζούμε, μπροστά μας ανοίγονται δύο βασικά μονοπάτια. Εκείνο της ανεπάρκειας, της υποδούλωσης και του μετανθρωπισμού, στο οποίο η ψυχή συρρικνώνεται για να χωρέσει σε ξένα και αφύσικα καλούπια, και εκείνο της εμπόρεσης, της πληρότητας και της ελευθερίας, τον δρόμο που οδηγεί πάλι τον άνθρωπο στην απεραντοσύνη του και στον αληθινό του κόσμο. Μια τέτοια πραγματικότητα ακραίων διαφορών και αντιφάσεων περιγράφει προφητικά ο Κάρολος Ντίκενς στην Ιστορία δύο πόλεων: «Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτε μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι γραμμή για τον Παράδεισο, πηγαίναμε γραμμή όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση – κοντολογίς, η περίοδος εκείνη έμοιαζε τόσο πολύ με την τωρινή, που κάποιες από τις πιο θορυβώδεις αρχές της επέμεναν, για καλό ή για κακό, να γίνεται αντιληπτή με ακραίες αντιθέσεις μονάχα».*
Έτσι, καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο «ελεύθερον ήμαρ» και στο «δούλειον ήμαρ» και να αποφασίσουμε αν θα ζήσουμε σαν μικρά και ασήμαντα όντα που έχουν ξεχάσει την πραγματική τους υπόσταση ή αν «θα γιατρέψουμε των σκιών το ξεθώριασμα και θα παραδοθούμε στο φως».
Η ασχημάτιστη μορφή του αύριο μάς «ζητά να μη χτιστεί μονάχα από πηλό και χώμα», αλλά «με το ρούχο του ουρανού της πάλι να ντυθεί».
Ειρήνη Χαβρεδάκη

Αθανάσιος Σακελλαρίδης «Οδύσσεια εντός», Πρόλογος: Φώτης Καγγελάρης, εκδ. Κέδρος, σελ. 40

Το βιβλίο αυτό είναι μια υπέρβαση του γήινου πηλού από τον οποίο είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος και τη μεταμόρφωσή του στο ακρόπρωρο του πλεούμενου με το οποίο θα θελήσει να διασχίσει τον χρόνο της ζωής του και να απαντήσει στη γοργόνα που θα τον ρωτήσει αν θα φτάσει ο Οδυσσέας στην Ιθάκη. (Φώτης Καγγελάρης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)