✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Stuart Turton «Επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ», Μετάφραση: Θεόδωρος Τσαπακίδης, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 588

Στην αποψινή δεξίωση, κάποιος θα δολοφονηθεί. Δεν θα μοιάζει με φόνο κι έτσι ο ένοχος θα παραμείνει ασύλληπτος. Αν αποκαταστήσεις αυτή την αδικία θα σου δείξω την έξοδο.
Προοριζόταν για γιορτή, καταλήγει όμως σε τραγωδία. Ενώ στον ουρανό σκάνε πυροτεχνήματα, η Έβελιν Χαρντκάστλ σκοτώνεται. Δεν θα πεθάνει, όμως, μόνο μια φορά. Ώσπου να καταφέρει να εξιχνιάσει τον φόνο της ο Έιντεν -ένας από τους προσκεκλημένους στο πάρτι στο Μπλάκχιθ- η μέρα θα επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, θα τελειώνει με τον ίδιο μοιραίο πυροβολισμό. Ο μόνος τρόπος να σπάσει ο κύκλος είναι ο εντοπισμός του δολοφόνου. (Από τον εκδότη)
«Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ένα βιβλίο απόλυτα πρωτότυπο και μοναδικό. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου μέρες αφού το είχα διαβάσει.» (Sophie Hannah, συγγραφέας)
«Διά του παρόντος ανακηρύσσω τον Stuart Turton τον Τρελοκαπελά του αστυνομικού μυθιστορήματος. Οι επτά θάνατοι είναι ένα έργο μοναδικό, αναζωογονητικό και ευφυές. Αληθινά πρωτότυπο, ένα υπέροχο ανάγνωσμα. Το έκανα φύλλο και φτερό.» (Ali Land, συγγραφέας)
«Το ξεχωριστό ντεμπούτο του Stuart Turton είναι κάτι που οι αναγνώστες δεν θα έχουν ξαναδιαβάσει ποτέ.» (Financial Times)
«Ένα βιβλίο για τον εγκέφαλό σας. Ένα τρομερά πρωτότυπο, απολαυστικό, ακαταμάχητο αστυνομικό μυθιστόρημα.» (Daily Express)

Σεμπάστιαν Φίτσεκ «Ο τρόφιμος», Μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 434

Ο μικρός Μαξ εξαφανίστηκε πριν από έναν χρόνο.
Μόνο ο δράστης γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη στο αγόρι. Έχει ήδη ομολογήσει δύο αποτρόπαιες δολοφονίες παιδιών, αλλά τώρα είναι φυλακισμένος στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας ενός ψυχιατρείου και αρνείται να μιλήσει.
Στον πατέρα του Μαξ απομένει μονάχα ένας τρόπος να μάθει επιτέλους την αλήθεια: Πρέπει να βουτήξει στα έγκατα της Κόλασης, να γίνει ο ίδιος τρόφιμος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βαγγέλης Γιαννίσης «Αμαρόκ», εκδ. Διόπτρα, σελ. 424

Δώδεκα χρόνια πριν, ο Φαϊζάλ Αμπντί συνελήφθη για τη δολοφονία της δεκαεξάχρονης Μάλιν στο Χέλεφορς. Ομολόγησε την ενοχή του, περιγράφοντας στους αστυνομικούς με κάθε λεπτομέρεια πώς τη σκότωσε και στη συνέχεια καταδικάστηκε. Το μυστήριο λύθηκε και οι κάτοικοι της μικρής πόλης μπόρεσαν να κοιμηθούν ξανά ήσυχοι. Μέχρι τη μέρα που η γυναίκα του Φαϊζάλ αυτοκτονεί.
Η πράξη της γεννά ερωτηματικά για την ενοχή του Φαϊζάλ στον επιθεωρητή της αστυνομίας του Έρεμπρο, Άντερς Οικονομίδη. Αρχίζει να σκαλίζει την έρευνα για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου κοριτσιού, η οποία θα αποκαλύψει πτυχές της ζωής του θύματος που δεν είχαν διερευνηθεί και θα προκαλέσει αναστάτωση στο εσωτερικό της αστυνομίας.

Jorn Lier Horst «Απομεινάρια θανάτου», μετάφραση: Δέσποινα Παπαγρηγοράκη, εκδ. Διόπτρα, σελ. 424

Η αστυνομική αναφορά έκανε λόγο για ένα αριστερό αθλητικό παπούτσι στην παραλία…
Φορεμένο…
Σε ένα ακρωτηριασμένο πόδι που ξέβρασε η θάλασσα…
Σύντομα θα βρεθεί άλλο ένα ακρωτηριασμένο πόδι, επίσης αριστερό. Πρόκειται για κάποιο φοβερό δυστύχημα στη θάλασσα ή μήπως για μια στυγερή δολοφονία; Υπάρχει κάποια σύνδεση με το άλυτο μυστήριο των πρόσφατων εξαφανίσεων στην περιοχή του Λάρβικ;
Ο Βίστιν είναι εξοικειωμένος με τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, όμως αυτή η ανατριχιαστική υπόθεση θα δοκιμάσει ακόμα και τα δικά του όρια…
Θα αντέξει να φτάσει μέχρι το τέλος;

 

Ποίηση:

Carles Riba «Οι ελεγείες της Μπιερβίλλ», Μετάφραση: Νίκος Πρατσίνης, Eusebi Ayensa, εκδ. Printa, σελ. 128

Μετά την ήττα των Δημοκρατικών στην Ισπανία, ο μεγάλος Καταλανός ποιητής και κλασικός φιλόλογος Κάρλες Ρίμπα (1893-1959) -λαμπρός μεταφραστής του Ομήρου, μεταξύ άλλων, και ο πρώτος μεταφραστής ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη σε γλώσσα της Ιβηρικής, εν προκειμένω στα καταλανικά-, καταφεύγει στη Γαλλία, μες στη φρίκη του παγκόσμιου πολέμου. Παρά τη διάψευση των ελπίδων και των βεβαιοτήτων του, μετά από μια επώδυνη κατάδυση στη “σκοτεινή νύχτα της ψυχής”, λυτρώνεται τελικά από την κατάθλιψη, αποφεύγει την παραίτηση. Πώς; Στρεφόμενος, προκειμένου να αντλήσει δύναμη, στην αγαπημένη κλασική Ελλάδα των σπουδών του και στις μνήμες από το ταξίδι του στην Ελλάδα το 1927, συνοδεία της αγαπημένης συντρόφου του, της ποιήτριας Κλεμεντίνα Αρντερίου.
Μαρτυρία και καρπός του ταξιδιού αυτού της ψυχής και του νου είναι οι δώδεκα “Ελεγείες της Μπιερβίλλ”, κορυφαίο έργο του, εμβληματικό κείμενο της καταλανικής και της ευρωπαϊκής ποίησης του εικοστού αιώνα, εμπνευσμένο από την κλασική ελληνική παιδεία. Βαθιά φιλοσοφική ποίηση με έντονη τη βιωματική σφραγίδα του υπαρξισμού, αποτυπώνει το πέρασμα του ποιητή από τον αυστηρό, “στεγνό” και συντηρητικό χριστιανισμό του καθολικισμού σε έναν ορφικό χριστιανισμό στα μέτρα των ανθρώπινων πραγμάτων. Χαρακτηριστικός ο ακροτελεύτιος στίχος της ενδέκατης Ελεγείας: “… άνθρωπος εν μέσω των ανθρώπων εγώ, θεός ενάντια στους θεούς ο Θεός μου”.

Σάκης Σερέφας «164» (Ποιήματα 1983-2013), εκδ. Πατάκη, σελ. 296

ένας στερημένος που τρώει πατατάκια στο σινεμά, μια μπουγάδα που χτυπιέται στον άνεμο, ένα εκθετήριο φιδιών στη λεωφόρο Κηφισίας, αυτός που γλεντάει στο φως, κάτι μύγες που επωάζουν ιστορίες, μια γιαγιά που σφάζει πορτοκάλια, πάλι αυτός αλλά με ψυχή φραπέ, η Βιρτζίνια Γουλφ εν εξάλλω, ο Πέκινπα πριν αγριέψει, ένα φιλί στο λούνα παρκ, μια χούφτα γυμνοσάλιαγκες βουδίσκοι, η λέξη “μνημόσκυλο”, ένα αρνί στη σκεπή, το όρος Χορτιάτης στα ντουζένια του, η επωδός “πρώτα πάλι πέθανε η κότα”, μια σφαίρα που καρφώνεται σ’ έναν μαθητή στην Εγνατία

Διονύσης Μαρίνος «Ποτέ πια εμείς», εκδ. Μελάνι, σελ. 42

Γράφει ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος: «Ο Διονύσης Μαρίνος, συγγραφέας ο οποίος μας έχει δώσει ως τώρα τέσσερα πεζά βιβλία και ένα μόνο ποιητικό, μετά από τον θάνατο του αγαπημένου του Χρήστου Αγγελάκου, όπως διαβάζουμε στην αφιέρωση του βιβλίου, θα στραφεί και πάλι στην ποίηση γυρεύοντας, πιθανότατα, αμεσότερη ανακούφιση από αυτήν που μπορεί να προσφέρει το μυθιστόρημα ή ακόμα και το διήγημα. Πρόκειται δηλαδή για μια ποίηση επείγοντος χαρακτήρα. Για ένα θεραπευτικό, θα λέγαμε, ποίημα σε είκοσι οκτώ εικόνες, με το οποίο ο ποιητής προσπάθησε να διατρέξει, γράφοντας, τα στάδια του πένθους από το σοκ της απώλειας μέχρι την αποδοχή της.»

Δείγμα γραφής:

με τόσο λίγο στόμα
για τ’ ανθρώπινα

ποτέ πια εμείς,
με τσέπες χρόνου
αδειανές

ποτέ πια εμείς,
ο ενικός γλιστράει
σε παλιοπάπουτσα

κι όχι που λείπεις
μα που μου έκρυψες
ζωή

 

Δοκίμια:

Θανάσης Μαρκόπουλος «Η εύφορη λύπη του Μιχάλη Γκανά», εκδ. Μελάνι, σελ. 272

Πολύτροπος και μοντέρνος στις φόρμες και τις τεχνικές του ο Μιχάλης Γκανάς, ιδρύει μια ποιητική του χώρου και του χρόνου, η οποία, χωρίς να αγνοεί τις παθογένειες του άστεως και του σύγχρονου τρόπου ζωής, αναδεύει μνήμες της μικρής πατρίδας, αξιοποιεί τα διδάγματα της έμμετρης παράδοσης και φτάνει σε μια εκφραστική ένταση, που έχει κάτι από την αγριάδα της Μουργκάνας και τη σκοτεινιά του τόπου του. Το ευτυχές συνταίριασμα θεμάτων και τρόπων είναι νομίζω ο λόγος που εξηγεί την αναγνωστική του απήχηση και τον αναδεικνύει σε μια από τις πιο διακριτές και διακεκριμένες φωνές του καιρού μας.

 

Αρθρογραφία:

Γιάννης Ευσταθιάδης «Μακρόβια» Μικρόβια κείμενα για μακρόβια θέματα, εκδ. Μελάνι, σελ. 234

Μικρά κείμενα του Γιάννη Ευσταθιάδη, από τον περιοδικό Τύπο, για ποικίλα θέματα, με έμφαση στα μαζικά μέσα. Άρθρα, χρονογραφήματα, σχόλια, αφορισμοί.
Κείμενα με μικρό βίο, μια και αναφέρονται σε θέματα περασμένης επικαιρότητας, τα οποία, όμως, δεν έχουν χάσει την αποτελεσματικότητά τους, αφού οι αιτίες που τα προκάλεσαν-φευ!- παραμένουν.

 

Βιβλία για παιδιά και εφήβους:

Tim Marshall «Αιχμάλωτοι της γεωγραφίας», Μετάφραση: Τατιάνα Γαλάτουλα, εικονογράφηση: Grace Easton, Jessica Smith, εκδ. Διόπτρα, σελ. 80

Πώς εξελίχθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε υπερδύναµη;
Γιατί ξεσπούν πόλεµοι σε διάφορα σημεία της Γης;
Και γιατί ορισµένες χώρες είναι τόσο πλούσιες, ενώ άλλες είναι τόσο φτωχές;
Ανακαλύψτε τις απαντήσεις σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα σε ένα αποκαλυπτικό βιβλίο, που εξηγεί μέσα από πολύχρωμους χάρτες πώς η γεωγραφία έχει διαμορφώσει την ιστορία και τον πολιτισμό του κόσμου.
Μάθετε πώς οι αποφάσεις των παγκόσμιων ηγετών επηρεάζονται από το ανάγλυφο του πλανήτη μας – και γιατί η ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται εξαιτίας της γεωγραφίας.
Εικονογραφημένη έκδοση για παιδιά του διεθνούς Best Seller “Αιχμάλωτοι της γεωγραφίας” από τον Tim Marshall.

Ξένια Καλογεροπούλου «Το σκλαβί», εκδ. Πατάκη, σελ. 142

Ένα βασιλόπουλο βλέπει τη ζωγραφιά μιας βασιλοπούλας που κρατάει ένα γαλάζιο ρόδο, την ερωτεύεται και ξεκινάει να τη βρει στα πέρατα του κόσμου. Στο ταξίδι, που είναι μακρύ και επικίνδυνο, τον συνοδεύει ο αδερφός του, νόθος γιος του βασιλιά, παιδί μιας σκλάβας. Η Βασιλοπούλα όμως δεν ερωτεύεται το Βασιλόπουλο αλλά το Σκλαβί, που ποτέ δε θα παραδεχτεί πως την αγάπησε.

Βησσαρία Ζορμπά- Ραμμοπούλου «Οι ματωμένοι αρραβώνες», εκδ. Πατάκη, σελ. 168

Η δεκαοκτάχρονη Ιζαμπώ, μετά την Άλωση της Πόλης το 1453, καταλήγει ύστερα από περιπέτειες σε χώρο συγκέντρωσης Γραικών προσφύγων στη Βενετία. Μεταμφιεσμένη σε νεαρό άντρα, αναζητά τυχόν επιζώντες συγγενείς της. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης αναπολεί τις ευτυχισμένες στιγμές στην Πόλη και ξαναζεί τις τραγικές λεπτομέρειες της πολιορκίας και της Άλωσης.
Ταυτόχρονα αγωνιά για την τύχη του αγαπημένου της Τραϊανού, που λίγο καιρό πριν από την Άλωση είχε ταξιδέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Γένουα. Η πικρία της Άλωσης, το πένθος της απώλειας αγαπημένων προσώπων και η μοναξιά της προσφυγιάς κάνουν την Ιζαμπώ να αμφιβάλλει για τα αισθήματα του Τραϊανού και να θεωρεί προσχηματική την αναχώρησή του από την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη.
Τον ίδιο καιρό ο Τραϊανός αναζητά την Ιζαμπώ στις συγκεντρώσεις των Γραικών προσφύγων στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης, όμως, γίνεται στόχος μιας σπείρας που εκμεταλλεύεται τις ανάγκες και τις αγωνίες των προσφύγων.
Μέσα από τη διαδοχή τραγικών γεγονότων, η Ιζαμπώ αντιστέκεται στην εξαθλίωση προσπαθώντας να διατηρήσει το δικαίωμά της στην αξιοπρέπεια όσο ο Τραϊανός διεκδικεί το δικαίωμά τους στην ευτυχία…
Ένα μυθιστόρημα για την αγάπη δυο νέων μέσα στη λαίλαπα της Ιστορίας, που μας καλεί να αναλογιστούμε το νόημα της φράσης “… περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…” για τις ζωές των απλών, ανώνυμων ανθρώπων.