Αφήγημα σε συνέχειες: 20η εβδομάδα: «μήπως τελικά φοβάται»
Της Μαρίας Λαμπρέ // *
Η Άλεξ έχει 47 εβδομάδες για να καταφέρει κάτι που θα βάλει σε δοκιμασία το σώμα και το μυαλό της. Έχει 47 εβδομάδες για να προετοιμαστεί κατάλληλα και παράλληλα να ξαναβρεί τη ζωή της. Αποφασισμένη να αλλάξει, αρχίζει να βλέπει την αξία της διαδρομής αντί της στιγμιαίας ικανοποίησης που πάντοτε ένιωθε με την επίτευξη ενός στόχου.
47 εβδομάδες– 20η εβδομάδα: «μήπως τελικά φοβάται»
Τρέχει, κάτω από έναν καυτό μαγιάτικο ήλιο. Η άσφαλτος στρωμένη πρόσφατα, σκούρα με καλοφτιαγμένες λευκές διαγραμμίσεις. Πατάει επάνω στη διαχωριστική λωρίδα για τις προσπεράσεις και επιταχύνει ελαφρά. Η μουσική που έχει επιλέξει την ηρεμεί και της θυμίζει όμορφες στιγμές. Τότε που οδηγούσε και τραγουδούσαν μέσα στο αυτοκίνητο μαζί με το Γιάννη. Το έκαψε εκείνο το τραγούδι, αυτή που ποτέ δεν συνέδεε καταστάσεις και ήχους, αδυνατούσε να ακούσει τη συγκεκριμένη μελωδία χωρίς να τον σκέφτεται. Σε αυτόν τον αγώνα της λείπει, τη μισεί σίγουρα. Της έρχεται να βρίσει. Του έστειλε τόσες φορές, τον παρακάλεσε, έγινε αυτή μικρή, τι να κάνει;
Τα μάτια της τσούζουν από τον ιδρώτα που κυλάει από το μέτωπο της. Τα χείλη της στεγνά αλλά σχηματίζουν ένα πονηρό, ναζιάρικο χαμόγελο. «Το ‘χω και αυτό» σκέφτεται και νιώθει τόσο ευχάριστα μέσα σε όλη αυτήν την καταπόνηση. Το κορμί της ανταποκρίνεται, τα 21 χιλιόμετρα είναι πλέον εφικτά. Τρίτος ημιμαραθώνιος και έχει συνέχεια. Προσπαθεί να τρέχει στη σκιά των λιγοστών δέντρων, κοιτά ευθεία, έχει κόψει νοητά τη διαδρομή ανά 4 χιλιόμετρα ώστε να αυτοελέγχεται, χωρίς να σταματά ακούει τα γόνατα, κλοτσά πετραδάκια, χτυπά τους τετρακέφαλους, όλα οκ. Τόσα χρόνια φρόντιζε να είναι εμφανίσιμη και περιποιημένη, να δείχνει ωραία στους άλλους για τους άλλους, τώρα αισθάνεται ευτυχισμένη για όσο το σώμα της είναι ακόμα χρηστικό. Έπρεπε να μεγαλώσει, να απειλείται η ζωή της για να καταλάβει. Της κακοφαινόταν που έτρεχε πάλι σε δρόμο στην Αττική αλλά μετά την αδυναμία της να σταθεί πριν μερικές μέρες θεώρησε ότι είναι φρόνιμο να μην ταξιδέψει για λίγο καιρό. Δε θα ήθελε να της συμβεί κάτι εκτός Αθηνών και να υποχρεωθεί να ειδοποιήσει την οικογένεια της, μόνο ο Άλκης ξέρει … Προσπαθεί να βρει κάτι να της τραβήξει την προσοχή να μη σκέφτεται τις αποφάσεις που έχει ήδη πάρει.
Γύρω μικροί λόφοι γεμάτοι πολυτελή σπίτια, όμορφα αν ξεχωρίσεις ένα προς ένα, αταίριαστα και άθλια αν τα δεις σα σύνολο. Ορισμένοι κήποι έχουν ανθισμένες τριανταφυλλιές, το γρασίδι όπου υπάρχει έχει κιτρινίσει από την πρόωρη ζέστη. Διακρίνει στη γωνία μιας μεγάλης αυλής ένα μικρό λαχανόκηπο, πιο μέσα μερικά οπωροφόρα δέντρα, πορτοκαλιές σίγουρα, ξεχωρίζει και μια λεμονιά. Ο ουρανός είναι πεντακάθαρος, θα προτιμούσε μερικά συννεφάκια, θα έκανε το τοπίο λιγότερο μονότονο και τη διαδρομή πιο εύκολη, είναι ανυπόφορη όλη αυτή άπνοια και η ζέστη που σκάει από την άσφαλτο. Εργάτες έχουν σταθεί στην άκρη του πεζοδρομίου και παρακολουθούν με μισάνοιχτα από τον ήλιο μάτια εκατοντάδες ανθρώπους να περνούν από μπροστά τους. Έχει ακόμα 4 χιλιόμετρα για τον τερματισμό, πρώτη φορά πίνει τόσο νερό στη διαδρομή. Της έρχεται μυρωδιά της θάλασσας, είναι αρκετά κοντά από εκεί που τρέχουν, ίσως γύρισε ο αέρας, σαν να δρόσισε, ξεχάστηκε λίγο.
Νυστάζει τόσο πολύ τώρα τελευταία, πέφτει σε ύπνους μεσημεριανούς που την αποσυνδέουν από κάθε τι, της τη δίνει αυτό, θα πρέπει να ρωτήσει τον Άλκη αν είναι παρενέργεια από τα νέα φάρμακα. Θυμήθηκε μια υπέργηρη Εβραία, γειτόνισσα σε ένα από τα πρώτα της σπίτια, που της έλεγε όταν καμιά φορά άκουγε τις νεανικές της ανησυχίες, «όποιος φοβάται, πάει και κοιμάται». Το έλεγε με ένα πλατύ χαμόγελο, μια γυναίκα που πέρασε από μια κόλαση στη ζωή της, που είδε ανθρώπους να χάνονται, την οικογένεια της να διαλύεται, τους φίλους τις να εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα. «Κρύβεσαι κάτω από τις κουβέρτες σου αν φοβάσαι, κοιμάσαι και ξεφεύγεις για μερικές ώρες από τη ζωή, ξεχνάς τον πόνο, δε χρειάζεται να πάρεις αποφάσεις, μπορείς να κάνεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα, δεν απαντάς στα τηλέφωνα, δεν ανοίγεις την πόρτα, δεν κάνεις συζητήσεις. Το να ξαγρυπνάς αναζητώντας λύση σε κάνει ανθρώπινο, τον να ξυπνάς μέσα στη νύχτα νιώθοντας πόνο για κάποιον που έχεις χάσει σε κάνει ταπεινό, το να σηκωθείς το πρωί για να προχωρήσεις σε κάνει άτρωτο». Μήπως δεν είναι τα φάρμακα που την κάνουν να θέλει να κοιμηθεί, μήπως χρειάζεται αυτή την περίοδο να δραπετεύσει από την πραγματικότητα της, μήπως δεν είναι πλέον ατρόμητη, μήπως τελικά φοβάται;
* Μαρία Λαμπρέ, γεννημένη στον Πειραιά, οικονομολόγος. Οι αριθμοί μεταμορφώνονται κάθε μέρα σε γράμματα που προσπαθούν να βρούν το χώρο τους ανάμεσα σε υπολογιστικά φύλλα και οικονομικές αναλύσεις.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Παραμύθια για τη ζωή και το εφήμερο
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // * Αγάπη είναι το θέμα… Στη μάνα, στον πατέρα, στο παιδί, στη γιαγιά, στον παππού, στον φίλο. Αποδοχή, φιλία, θάρρος και τόλμη. Βιβλία που σε κάνουν να σκεφτείς το εφήμερο, το σήμερα, την
Περισσότερα -
Το τελευταίο μυθιστόρημα του Στέφανου Κωνσταντινίδη
Γράφει ο Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ // «Γράμμα στον Αντώνη Οικονόμου- στο υφαντό του ‘21», Στέφανος Κωνσταντινίδης, εκδ. Βακχικόν Ένα «αιρετικό» μυθιστόρημα ‒όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου‒ μόλις έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Βακχικόν. Είναι το
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ασπαζόμενοι τη ρουτίνα του τίποτα”
Του Γιάννη Τρανίδι // Ασπαζόμενοι τη ρουτίνα του τίποτα Σκηνή Α Χρόνος που στο μικρό του σπίτι περνάει νευρικός σνιφάροντας σπασμένα ηρεμιστικά χάπια, ακούγοντας με θρησκευτική προσήλωση τη μουσική του Rachmaninoff! Εξωτερικός θόρυβος που
Περισσότερα -
Ιστορίες για την αγάπη, τη φιλία, τις αγκαλιές που όλοι θέλουν και περιμένουν. Για ταμπέλες που κάποτε πρέπει να «πέσουν». Για Υποσχέσεις που οφείλουν να τηρηθούν.
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // * Μπορεί να πέρασε το Πάσχα, οι διακοπές όμως τν παιδιών συνεχίζονται. Κι ίσως να πέρασαν τόσο καλά που το Πάσχα τούτο να ήταν …Ένα Πάσχα και μισό. Κι ίσως πάλι να
Περισσότερα -
Για τα σκλαβοπάζαρα του αμερικάνικου Νότου
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Κατά τον 17ο αιώνα, οι Ευρωπαίοι άρχισαν σταδιακά να δημιουργούν μικρούς και στοιχειώδεις οικισμούς στην αχανή νέα ήπειρο που απλωνόταν μπροστά τους, την Αμερική, και να καλλιεργούν στα εδάφη των φυτειών τους τα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Οι γύφτοι στο χωριό”
Της Μαρίας Ντούμα // * Οι γύφτοι στο χωριό Κάθε χρόνο την άνοιξη ένα τσούρμο γύφτοι κατέληγαν με τα συμπράγκαλά τους στην άκρη του χωριού, σε ένα μεγάλο πλάτωμα. Έστηναν τις σκηνές και άρχιζε το
Περισσότερα -
Πρωτόγονη επιθετικότητα στα χρόνια της ωρίμανσης
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, “Ο άρχοντας των μυγών”. Μετάφραση: Ρένα Χατχούτ. Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018 Η κύρια σύγκρουση στον «άρχοντα των μυγών» είναι ο αγώνας μέχρι εσχάτων μεταξύ δύο παιδιών για την πολυπόθητη αρχηγία,
Περισσότερα
