Διήγημα: “Ίσως είναι αργά”
Του Δημητρίου Μαρνέλλου //
Ίσως είναι αργά
Κοίταζα απέναντι από το παράθυρο. Από τον τέταρτο όροφο που μένω ήταν ολόκληρη η απέναντι πολυκατοικία ευδιάκριτη. Ήταν βράδυ. Μόνο το φως ενός διαμερίσματος ήταν ανοιχτό. Το δωμάτιο έμοιαζε πορτοκαλί, αν και ήταν λευκό. Η λάμπα θα ήταν μάλλον. Έμοιαζε με εκείνες τις παλιές, της φθορίου, με το έντονο φως.
Ένας κύριος έτρωγε, μόνος. Γκριζομάλλης, λίγο μεγαλύτερος από εξήντα ετών, μόνος. Τι να σκεφτόταν άραγε; Δεν τον έχω δει ποτέ με κάποιον. Αμφιβάλλω αν είναι παντρεμένος ή έχει παιδιά. Ή αν έχει, τι θα ήταν πιο λυπηρό από το να μην τον επισκέπτονται; Δεν ξέρω, είναι ίσως αργά για τέτοια ερωτήματα. Πιο σωστό θα ήταν να κλείσω τα παραθυρόφυλλα και να κοιμηθώ. Κι όμως με συγκλόνιζε η σκέψη τι θα μπορούσε να σκεφτόταν. Είναι άραγε μονός, ρωτούσα τον εαυτό μου. Δεν θα το μάθω. Πώς θα μπορούσα να το μάθω; γείτονας είναι. Αν και… ποιος δεν είναι πια;
Έκλεισα τα παράθυρα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι. Έβαλα τα δύο μαξιλάρια στην πλάτη μου, το πρώτο οριζόντια, το δεύτερο κάθετα, και άνοιξα το βιβλίο μου. Το τέταρτο βιβλίο αυτοβελτίωσης για φέτος. Δύσκολο πράγμα η αυτοβελτίωση όμως. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει κάτι τέτοιο ή απλά λέγεται έτσι για να αγοράζουμε βιβλία και να επισκεπτόμαστε life coaches. Η προσωπική μου αδυναμία για επιβίωση χωρίς την σκέψη της έστω και μερικής βελτίωσης με οδηγεί κάθε φορά εκεί. Σαν ένα είδος τσιγάρου. Τσιγάρο, μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσω το κάπνισμα αντί αυτών των βιβλίων; Δεν νομίζω. Ο φόβος μου για στασιμότητα και ο φόβος για τον πρόωρο θάνατο θα αλληλοσυγκρουστούν. Όχι θα συνεχίσω έτσι, χωρίς. Αν και …όχι δεν πρέπει. Τέλος πάντων. Είναι αργά.
Η σκέψη μου, επανέρχεται στον κύριο απέναντι. Δεν ξέρω γιατί με συγκλόνισε τόσο. Δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω να γευματίζει μόνος, πιθανότατα ούτε ο τελευταίος, εμού μη εξαιρουμένου. Έλειπε η στοχαστικότατα και ο ρομαντισμός των ασπρόμαυρων ταινιών, που συνοδεύει τους ανθρώπους που τρώνε μόνοι. Τότε αισθάνθηκα, ότι δεν έπαιρνα εύκολα αναπνοή. Σαν κάτι να με έπνιγε. Δεν ξέρω, μάλλον υπερβάλω. Το άγχος θα είναι. Βαθιές ανάσες μου είχε πει να παίρνω ο γιατρός. Πιθανότατα τίποτα δεν θα είναι και θα υπερβάλλω πάλι. Από πού ήρθε όμως αυτό το άγχος;
Εγώ απλά τον κύριο απέναντι έβλεπα.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
259 αλληγορίες, από το λογοτεχνικό σύμπαν του Καζαντζάκη
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // Βαγγέλης Ραπτόπουλος «Ο Θεός φταίει, που έκανε τον κόσμο τόσο ωραίο», εκδόσεις Κέδρος Πόσο εύκολο είναι να συμπυκνώσεις σε 490 σελίδες το έργο του μεγάλου δημιουργού Νίκου Καζαντζάκη; Για την ακρίβεια
Περισσότερα -
Ποίημα: “Χαρά του ονείρου”
Γράφει ο Αντώνης Χρ. Περδικούλης // Χαρά του ονείρου Η θάλασσα η αστραφτερή Μάς κοίταξε στα μάτια Μεσημεριού πνοή Στην αγκαλιά μας άφησε Χάδια φιλιά κομμάτια Κι εχάθη στη βουή Μές στο βυθό της γίναμε
Περισσότερα -
Στίχοι που περιμένουν τον ρυθμό τους no1
Του Ανδρέα Γαλανού // * Δε μου βγαίνει (στιχουργική αυτοσύσταση αφιερωμένη στη Μαριανίνα Κριεζή που μας την έκανε πρόσφατα για τον αστερισμό του πιγκουίνου) Τα πρώτα μου ακούσματα με οδήγησαν στη Λίνα
Περισσότερα -
Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου: «Κανείς δεν μπορεί να πει πώς θα ήταν ο σημερινός κόσμος, εάν, τότε, επικρατούσε ο περσικός ιμπεριαλισμός»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Η Ιστορία είναι ο πλούτος ενός λαού. Έγραψα τα ιστορικά μου μυθιστορήματα γιατί αγαπώ την ιστορία. Αυτή διαγράφει το πρόσωπό μας και τον πολιτισμό μας πρωτίστως. Τον πολιτισμό του προσώπου μας. Οι αγώνες
Περισσότερα -
Ποίηση: “Σημάδια Νέας Ζωής”
Της Μαριαλένας Ηλία // * Τελευταία μέρα του Γενάρη και μαζεύω τόσο, όσο μπορώ, κάποιες σκέψεις δανεικές καλοκαιριού να μου θυμίζουνε του τζίτζικα τη πράσινη φωνή τα μεσημέρια εκείνα με τη θάλασσα στο σώμα και
Περισσότερα -
Εγκλήματα και όρκοι σιωπής μεταξύ φίλων
Γράφει η Μάριον Χωρεάνθη // Ο ΩΡΑΙΟΣ ΧΑΡΙ (HANDSOME HARRY, 2009) Σενάριο: Νίκολας Τ. Προφέρις, Σκηνοθεσία: Μπέτι Γκόρντον Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ο μεσήλικας ηλεκτρολόγος Χάρι Σουίνι (Τζέιμι Σέρινταν), που η παρέα του στο Ναυτικό του είχε
Περισσότερα -
Ποίηση: “Αυγουστιάτικη πανσέληνος”
Της Ελένης Μανιωράκη // * ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Νύχτα Αυγουστιάτικη, ζεστή, μυστήρια, άγια νύχτα κι ένα φεγγάρι ολόγιομο ζωγράφισε στις πλάτες του παγγενήτορα ουρανού το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» κόσμε. Μ’ άρμα ταχύ ολόφωτο ήρθε της νύχτας τ’ άστρο
Περισσότερα
