Fractal
Home / Διηγήματα / Μια φωτογραφία γίνεται σελίδα ημερολογίου και μια ευχή ιστορικό γεγονός
18/01/2022, 11:16 μμ

Μια φωτογραφία γίνεται σελίδα ημερολογίου και μια ευχή ιστορικό γεγονός

Γράφει η Ελένη Κ. Παπαδοπούλου //

 

 

Μια φωτογραφία γίνεται σελίδα ημερολογίου και μια ευχή ιστορικό γεγονός

 

 

 

 

 

 

Σμύρνη, 2 Ιανουαρίου 1922

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο καλή χρονιά!

Επιτέλους, μάς ήρθε και το 1922, «ένας νέος χρόνος στην καμπούρα μας», όπως λέει και ο πατέρας, αλλά και μια ελπίδα για καλύτερες μέρες. Ευτυχώς, τα σχολεία είναι κλειστά και λίγο μπορώ να ανασάνω από την αυστηρότητα και την καταπίεση του Παρθεναγωγείου. Μπορώ και να κοιμάμαι όσο θέλω το πρωί, αρκεί, όμως, να μην κάνει τόσο θόρυβο η Φιλιώ με το συγύρισμα του σπιτιού. Τι συνήθεια κι αυτή στη Σμύρνη, οι οικογένειες να έχουν υπηρέτριες για τα οικιακά! Στο χωριό μας, στο Τσακνοχώρι, όλες τις δουλειές τις κάνουν οι μανάδες με τις θυγατέρες τους. Ωχ! Το ξέρω, δεν με συμφέρει αυτό, αλλά πάλι, εκεί, τα κορίτσια δεν τα στέλνουν να μάθουν γράμματα στα Παρθεναγωγεία!

Από τότε που αφήσαμε το χωριό μας στη Μακεδονία και εγκατασταθήκαμε στη Σμύρνη άλλαξε η ζωή μας. Έχουμε γίνει «αριστοκράτες». Ο πατέρας, από αγρότης στα χωράφια μας, έγινε συνέταιρος σε κατάστημα «εδωδίμων και αποικιακών» και όλη την ημέρα είναι με τον κ. Λοράντο στο μαγαζί, καταγράφοντας τις πωλήσεις των προϊόντων. Εγώ με τον Θανασάκη κάθε πρωί επιβιβαζόμαστε στο παϊτόνι που θα μάς αποθέσει στα σχολεία μας και η μητέρα μάς κουνάει το μαντήλι στην είσοδο του διώροφου της  Μπέλλα Βίστα και μετά, βουρ, για «ζουρ φιξ» στην έπαυλη της κυρίας Σιδεροπούλου.

Πόσο μου λείπει ο κρέχτος αέρας και η ξεγνοιασιά του χωριού μου, οι φίλες μου, τα ατέλειωτα παιχνίδια κάτω από το τοξωτό γεφύρι, τα έθιμα του Δωδεκαήμερου. Εδώ, στη συνοικία μας, ακούς όλη την ημέρα τον αμανέ:

Ξύπνα πουλί μου, ξύπνησε κι έβγα

Στο παραθύρι

Έχω δυο λόγια να σου πω με

Πονεμένο αχείλι…

Φέτος, κάλαντα δεν ακούσαμε, ακόμη και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς γυρνοβολούσαν οι μουζικάντηδες τραγουδώντας το τραγούδι της «αφύπνισης», έτσι θα το λέω από δω και πέρα…

Ξέρω ότι με έπιασε η φλυαρία μου και θέλω να σου τα γράψω όλα τώρα, αλλά το σημερινό πρόγραμμα έχει αποφασιστεί και ο λόγος του πατέρα είναι ιερός και απαραβίαστος! Μετά τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άη Γιώργη, θα μάς πάει στον Ευθύμιο Καλλουδά, τον φωτογράφο, για να βγούμε φωτογραφία «επί τη ευκαιρία του νέου έτους». Για μια ακόμη φορά στα έξι χρόνια που ζούμε στη Σμύρνη θα μεταφερθούμε στην πλατεία Φασουλά στον φωτογράφο της «νεωκόρου» Σμύρνης για να «απαθανατιστούμε», κατά το λεγόμενο του κυρ Θύμιου.

Πρέπει να βιαστώ, να νιφτώ, να φορέσω τη γιορτινή αλλαξιά και μετά να πλέξω τα κοτσιδάκια της Κωνσταντινιάς. Τον Θανασάκη τον αναλαμβάνει η μητέρα. Όλη η οικογένεια επιβάλλεται να είναι αψεγάδιαστη μπροστά στον «απαθανατιστή» φακό!

Σ’ αφήνω τώρα με μια ευχή: Μακάρι το 1922 να γίνει κάτι συνταρακτικό που θα κάνει τον πατέρα μας να πάρει την απόφαση να γυρίσουμε πίσω στο χωριό μας, το μικρό Παρίσι μας, που τόσο πολύ το αγαπώ και το νοσταλγώ…

 

Η φίλη σου

Αγορίτσα

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top