Fractal

Διήγημα: “Με τα χέρια στις τσέπες”

Γράφει η Γιώτα Αναγνώστου //

 

 

 

 

 

Με τα χέρια στις τσέπες

 

Έχω τα χέρια μου στις τσέπες. Και βέβαια κρυώνω. Δεν είναι αυτός ο λόγος που έχω τα χέρια μου στις τσέπες. Ούτε, ασφαλώς, γιατί έχω προβάρει την εικόνα μου στον καθρέφτη και με άνεση ποζάρω. Κάθε άλλο. Από ανασφάλεια είναι όλο ετούτο. Ατόφια ανασφάλεια. Τίποτα άλλο. Σαν τις γιαγιούλες στη λαϊκή που σφίγγουν με μανία το πορτοφολάκι με τα κέρματα. Τα χέρια μου μέσα στις τσέπες σφιχτά κρατούν τα μάτια μου.

Εσύ που με οδηγείς το υποσχέθηκες. Αν δεις καθώς βαδίζουμε κάτι όμορφο θα μου το πεις. Θα μου το πεις εγκαίρως. Κι εγώ θα βγάλω πια τα χέρια από τις τσέπες. Τα μάτια μου στη θέση τους θα βάλω. Να μην το χάσω.

Μέχρι τότε θα πρέπει να σ’ εμπιστευθώ. Να βαδίζω δίπλα σου με τα χέρια στις τσέπες. Να με κρατάς από το μπράτσο. Να με οδηγείς.

Ανησυχώ. Κι ας μην το λέω ανησυχώ. Έχουν περάσεις τόσες μέρες κι όμως τίποτα δεν είπες. Δεν είδες τίποτα όμορφο λοιπόν; Μήπως για πάντα χάθηκε η ομορφιά; Μήπως βαδίζουμε στον λάθος δρόμο; Είναι δικό σου αυτό χέρι που το μπράτσο μου κρατά; Να έβγαζα τα χέρια από τις τσέπες; Να φόραγα ξανά τα μάτια μου;

 

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top