Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η ποίηση ως λυτρωτική διαδικασία
09/04/2024, 9:25 μμ

Η ποίηση ως λυτρωτική διαδικασία

Γράφει ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης //

 

 

 

Αναστασία Κ. Υφαντίδου «Κάθαρση». ΑΩ Εκδόσεις. Καλύβια Αττικής, 2023

 

Η Αναστασία Υφαντίδου (γεν. 1979), έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της το 2021 με την ποιητική συλλογή ‘Ήσυχοι Θόρυβοι’ (εκδόσεις Κομνηνός) και πρόσφατα προχώρησε στη δεύτερη με τον τίτλο ‘Κάθαρση’ (2023), από τις εκδόσεις ΑΩ, ετούτη τη φορά. Παράλληλα, όπως διαβάζω στο εσώφυλλο της έκδοσης, έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς ποιήματα και μερικά διηγήματα σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Ετούτη η έκδοση περιέχει τις εξής ενότητες: ‘Γυναίκα’, ‘Ζωής δήμιοι’, ‘Έρωτας’, ‘Παιδί’, ‘Πατρίδα’ και ‘Φίλοι’, προϊδεάζοντας τον αναγνώστη για το περιεχόμενό τους ή τις αναφορές τους.

Με απλούς και βαθύτατα αισθαντικούς στίχους αποτίει φόρο τιμής σε όλες τις γυναίκες, στην πρώτη ενότητα του βιβλίου, ως «… Πηγή ζωής/Χείμαρρος και καταρράκτης μαζί…Βάλσαμο για τα παιδιά της/ Στήριγμα συντροφικό/Για τους γονείς απάγκιο/Και για τον κόσμο όλο μυστήριο», στο πρώτο ποίημα που φέρει τον τίτλο ‘Γυναίκα’. Τι σε κάνει να νοιώθεις γυναίκα, αναρωτιέται στην ‘Αρρώστια’, για να συμπληρώσει ευθύς αμέσως, «Η δύναμή σου σε κάνει γυναίκα/Το άρωμα που διαχέεις/Το ταξίδι σου σε έρημους και δρόμους σκοτεινούς/Το ότι ανατέλλεις κάθε πρωί κι ας δύεις κάθε νύχτα/Γυναίκα γεννήθηκες/ Δεν γίνηκες κάποια στιγμή». Μια τρυφερή άποψη για τις γυναίκες όλου του κόσμου, «το αιώνιο πλάσμα», όπως επιγράφεται ο υπότιτλος της συγκεκριμένης ενότητας, τις οποίες εξυψώνει σε ζηλευτό θρόνο με απλά λόγια και όμορφες εικόνες που παραπέμπουν σε βιώματα και πολυποίκιλες συμπεριφορές της καθημερινής της ζωής τις οποίες χαρακτηρίζει η αμέριστη αγάπη σε βαθμό θυσίας, κάποιες φορές, για τους δικούς της ανθρώπους.

«Παίρνεις την ξεραμένη γη και σε εύφορη τη μεταλλάζεις/Τον σπόρο και Άνοιξη φέρνεις παντού/Φρέζιες και γεράνια, βιγόνιες, γιασεμιά…», λέει λίγο παρακάτω στο ‘Εσύ γη’, και συνεχίζει, «…τον ήλιο φέρνεις πιο κοντά με τις ακτίνες του να ζεστάνει/Προστατεύεις από τη βροχή και το χαλάζι, τους ανέμους δαμάζεις μ’ ένα χάδι/Με το χέρι σου το Άγιο, το μυριοπαθιασμένο, τα φυλλαράκια φροντισμένα/Με την κουβέντα βάλσαμο, λίπασμα για την ψυχή…». Σε όλα τα ποιήματα της εν λόγω ενότητας τονίζονται τα προσόντα και οι χάρες της γυναικείας φύσης, η στάση της απέναντι στα βιολογικά γεγονότα του κόσμου, η θέση της στη συνέχιση της ζωής του πλανήτη μας, στη γέννηση, τις ασθένειες και το θάνατο! Αλλά η πολλά υποσχόμενη ποιήτρια έχει θέση σε όλα τα διαδραματιζόμενα του βίου. Παίρνοντας τα κατάλληλα ερεθίσματα με τις συναισθηματικές της κεραίες, έχει άποψη και εκφράζεται ποιητικά σε πολλούς άλλους χώρους, στις αγωνίες της κοινωνίας, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στη δεύτερη ενότητα, που φέρει τον τίτλο ‘Ζωής δήμιοι’ και τον υπότιτλο ‘Ο πιο άξιος είναι αυτός που μπορεί να αγαπήσει αληθινά’. Εδώ, στα εννέα ποιήματα της ενότητας, θίγονται πολλαπλά κοινωνικά ζητήματα και κάποια ανεπιθύμητα συμβάματα, η αξιοπρέπεια, η υποκρισία, η μικροψυχία, και ακόμα εκείνο της πολυποίκιλης κακοποίησης των γυναικών. Ίσως όλα αυτά να συμπυκνώνονται στο ποίημα ‘Όσα δεν μπορείς’, όπου αναφέρεται σε λάθος συναντήσεις, στη μοίρα, στους προαποφασισμένους αγώνες, αλλά με σθένος και αντοχή, αφού «…Εσύ και το μελάνι σου γράφετε ιστορία/Μπόρες και φουσκοθαλασσιές κι ατέλειωτη τρικυμία/Και τον λαμπρό ήλιο εσύ θα τον διαλέξεις/Αφού πάντα μπορείς, τις καταιγίδες που ’ρχονται όλες να τις αντέξεις».

Η τρίτη ενότητα, η εκτενέστερη της ποιητικής συλλογής της Υφαντίδου, έχει να κάνει με εκείνο το θέμα με το οποίο ασχολήθηκαν όλοι οι ποιητές και φυσικά οι άνθρωποι, δηλαδή τον έρωτα. Την προαιώνια και ακατανίκητη αυτή πηγή της ζωής. Στις ‘Φορές που μίλησα σιγά’, ένα από τα καλύτερα της συλλογής, διαβάζουμε, « Ώρες μίλαγες/Έλεγες τα δικά σου/Λόγια που δικαίωνες τα άδικά σου/Κι εγώ δεχόμουν τις μοίρες που μου φύλαγες/Άλλες φορές αγόρευες/ Η αγάπη μου σε πνίγει/Την άφηνα κι εγώ στις θάλασσες να φύγει/Ρηχά ποτάμια διάλεγες και χόρευες/Τα λόγια μας ξεράθηκαν/Σαν άνυδρη παρατημένη στέρνα/Λουλούδια που μαράθηκαν/Σαν σκουριασμένο κέρμα/Και ντύθηκα σιωπή/Να μη σε ενοχλήσω/Μονάχη στέκω άδεια γιορτή/ Μπρος σου ψεύτικο χαμόγελο θα χτίσω/Όταν ρωτάς γιατί δεν μου μιλάς/Γιατί μου ψιθυρίζεις/Τα μάτια θα σου πουν πως με λυγάς/Όταν το πρόσωπό σου αλλού γυρίζεις/Αν με ρωτάς πού είναι οι πληγές μου/Γιατί δεν είναι φανερές/Είν’ όλες οι άτακτες φυγές μου/Οι ψίθυροι που έπνιγα πολλές φορές/Πέταξα τώρα, άλλο πια δεν μιλάω/Γυάλινα χείλη στα σκοτεινά φιλάω/Αν πυρωμένο σίδερο την καρδιά μου κάψει/Τραγούδι θα της πω ψιθυριστά να πάψει»!

 

Αναστασία Κ. Υφαντίδου

 

Και σε όλες τις άλλες ενότητες της ποιητικής ετούτης συλλογής της Υφαντίδου, ο αναγνώστης θα συναντήσει την φωνή μιας ποιήτριας που με ήπιους, χαμηλωμένους στίχους εκφράζει τα βαθύτερα συναισθήματά της πάνω σε μείζονα προβλήματα της καθημερινότητας. Τη μοναξιά, τα ψέματα που εμφιλοχωρούν σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας, τους φόβους, τον πόνο που άλλοτε εκφράζεται και άλλοτε παραμένει βωβός, τις προσδοκίες και τις ελπίδες, τις αναπόφευκτες πολλάκις απογοητεύσεις, αφήνοντας το προσωπικό της ποιητικό στίγμα. Η ‘Κάθαρση’ που είναι ο τίτλος της πανέμορφης και αισθητικά συλλογής, παραπέμπει, τις οίδε, σε αρχαία τραγωδία, αλλά και στη λύτρωση του ανθρώπου αλλά, γιατί όχι, και της ίδιας της ποιήτριας, αναδύοντας και σκιαγραφώντας τις βαθύτερες σκέψεις και συναισθήματά της, δίκην λυτρωτικής διαδικασίας.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top