Fractal

Ποίημα: “Η μνήμη του σώματος”

Γράφει η Ευαγγελία Γραμμένου //

 

 

 

 

 

Η μνήμη του σώματος

 

Το σώμα γεννάει το δίκιο του

και το υπερασπίζεται1

 

Κρυβόμουνα ώρα πολλή

μέσα βαθιά στα σκοίνα

κι ο φόβος, ίσκιος, έτρεμε

στο στέρνο και στα πόδια.

Ντρεπόμουνα.

Το γέλιο σου

ένα κελάρυσμα

που έσκαγε

στο αλμυρό μου στόμα.

Το βλέμμα σου αφτιασίδωτο

δεν το αυλάκωνε έγνοια καμιά

-ίσως μονάχα εκείνο του πόθου

«το αμάχανον το ορπετόν»2-.

 

Μα εγώ τι να σου τάξω;

Σάπιος μέχρι το κόκκαλο

Ένας σκυφτός γεράκος

που κείτεται σαν σκώληκας

με άσχημη κοιλιά

και μάτια απουσίας.

Τι να σε νοιάζουν τώρα

τα αλεπουδίσια τα τεχνάσματα;

Της Τροίας το παραμύθι;

Μπράτσα, εσύ, λαιμοί, στήθος κρουστό, μέση, εσύ, λαγόνια, στόμα

όλα τους τόσο «λαμπυρά σαν παραχρουσωμένα»3.

 

Ώρα πολλή επέρασε

μέσα βαθιά στα ρείθρα

Οι πόροι μου ολάνοιχτοι καρτέραγαν:

Πότε να ’ρθει

Πότε να ’ρθει

Το πάλλευκο χέρι της Ναυσικάς

και απ’ το ανήλιο να με βγάλει.

Πότε ο γυμνοσάλιαγκας κρυβότανε

και πότε ξεπετιόταν.

Μην και δεν έρθει;

Κι αν δεν θα ’ρθει;

Εγώ είμαι.

Ο κανένας.

 

Δούλος

σε μια μονάχα πεθυμιά:

ερέτης στο καράβι σου, να γίνω, Ναυσικά.

Σχώρα με, Πηνελόπη!

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top