Fractal
Home / FRACT-ALL / Διηγήματα / Διήγημα: “Οι μωβ ανεμώνες”
26/09/2023, 7:03 μμ

Διήγημα: “Οι μωβ ανεμώνες”

Της Μαρίας Χατζηχριστοδούλου //

 

 

 

Οι μωβ ανεμώνες

 

«Ατέρμων χρόνος άχρονος, ο μνήμων έρωτας, έρωτας, έρωτας».

 

Γελάει αυτός ο άθεος, που ούτε ιερό ούτε όσιο έχει, εγώ μαδώ τις μωβ ανεμώνες μου, τις σκορπίζω, εγώ η ερωμένη των κοχυλιών, που αγάπες θεών ανείπωτες ορίζουν τη ζωή μου, τη ζωή μου, τη ζωή μου.

Στροβιλίζομαι. Με αρπάζει. Μου ματώνει τα χείλη. Τον δαγκώνω, τον σπρώχνω, με τραβάει, τον σπρώχνω, με τραβάει, παραδίνομαι.

– Στοπ. Ωραίο, ωραίο.

Σταματάμε. Εγώ σκουπίζω τα ματωμένα μου χείλη.

– Πώς ακούστηκε ο μονόλογος;

Αυτός μαζεύει το πουκάμισό του.

– Ψωνάρα.

– Δε ρώτησα εσένα.

 

Ο σκηνοθέτης βιάζεται, μια χαρά ακούστηκες, τράβηξες τις επαναλήψεις όσο έπρεπε, λίγο θα κοιτάξουμε εκεί που μαδάς τις ανεμώνες, αύριο την ίδια ώρα.

Οι ανεμώνες μου πεταμένες εκεί, το μαβί τους αίμα χύνεται, τις αγαπώ τις ανεμώνες μου, δεν θέλω άλλες συντριμμένες ανεμώνες, αλλού τα πέταλα, αλλού οι στήμονες, οι μίσχοι τους αλλού.

Οι ανεμώνες μου έχουν μάτια λιλά και με παρακαλούν να τις κοιτάξω, τόσο όμορφες που είναι έτσι θλιμμένες, εξαίσια σπαταλημένες για ένα μονόλογο. Τις χαράμισα για ένα πέρασμα από τη σκηνή. Πόσο θεατρικά πεθαίνουν τα λουλούδια, ξαπλώνονται, σφαδάζει το χρώμα τους, κάποια ξεψυχούν αμέσως, τα αγριολούλουδα ικετεύουν για λίγες ανάσες, χορός αρχαίας τραγωδίας οι ανεμώνες μου, θρηνούν το τέλος τους.

 

– Συγχωρέστε με, δεν θέλω να πονάτε, εγώ φταίω.

– Τρελάθηκες εντελώς, έτσι; Από ποιον ζητάς συγγνώμη; Μια ψωνάρα ατάλαντη είσαι, ποια παριστάνεις ότι είσαι;

 

Σε μισώ, του φωνάζω κι αυτός γελάει, σε μισώ, δώσ’ μου τις ανεμώνες μου πίσω, αυτός τις τσακίζει, τις διαλύει με τα δάχτυλά του, αυτός ο άθεος που καγχάζει μπροστά στον Έρωτα. Κανένας μονόλογος δε θα ειπωθεί, ατέρμων ο χρόνος, καμία πρόβα από αύριο. Τον σπρώχνω. Με αρπάζει. Παραδίνομαι. Τα χείλη μου ματώνουν, βυθίζομαι στο χώμα μου, το κορμί μου γίνεται κοτσάνι, τα χέρια μου φυλλαράκια ανεμίζουν, στο κεφάλι μου πεταρίζουν πέταλα, ξαναγυρίζω στη μήτρα της γης, μια μωβ ανεμώνα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top