✩ Η Αρασέλη στο Λοκάρνο

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

«Αυτή η υπέροχη πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της ελληνίδας σκηνοθέτιδας Araceli Lemos είναι ένα ανησυχητικό αλλά παθιασμένο ταξίδι στην καρδιά ενός προγονικού μυστικισμού που αναγκάστηκε να κάνει ειρήνη με τη νεωτερικότητα. Επιλεγμένη για τον διαγωνισμό Cineasti del Presente του Φεστιβάλ του Λοκάρνο, η “Holy Emy” της Araceli Lemos μας μεταφέρει με δύναμη στον περίπλοκο κόσμο μιας Φιλιππινέζικης κοινότητας μεταναστών στην περιοχή του λιμανιού του Πειραιά, που χαρακτηρίζεται από μυστικισμό, παραίτηση και καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Η Αρασέλη Λαιμού δεν αποφεύγει τίποτα, υπογράφοντας με το όνομά της μια ανησυχητική αλλά αισθησιακή πρώτη ταινία μεγάλου μήκους όπου η συγγραφική της φωνή χτυπά δυνατά και καθαρά φωνάζοντας “υπάρχω”».

Κριτική των Abigael Loma και Hasmine Killip στο «Holy Emy» 09/08/2021

 

Επτά χρόνια δούλευε η Αρασέλη Λαιμού την «Αγία Έμυ» της. Για το χατίρι της μπήκε σε κοινότητες Φιλιππινέζων στην Αθήνα κι έζησε επί μήνες και έτη και την ζωή τους, συνεργάστηκε με την Angeli Bayani, συμμερίστηκε τα πάθη και τους πόθους τους. Με συνέπεια «Η Αρασέλη Λαιμού (να είναι) μια από τις από τις αποκαλύψεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο».

Και κατ’ αυτό τον τρόπο, η Αρασέλη Λαιμού που με τη μικρού μήκους ταινία της «O Miguel Alvarez Φοράει Περούκα» είχε ταξιδέψει μέχρι το φεστιβάλ του Ρίο Ντε Τζανέιρο, γνωστή για την βραβευμένη της δουλειά της στο «Ίρβινγκ Παρκ» και στο «Λάμπουν στο Σκοτάδι» του Παναγιώτη Ευαγγελίδη ή στο «Road to Nowhere» του Μόντε Χέλμαν που βραβεύτηκε με Ειδικό Χρυσό Λέοντα στη Βενετία, ιδρύτρια και διευθύντρια του τμήματος International Project Discovery του φεστιβάλ ελληνικών ταινιών στο Λος Άντζελες, έχοντας σκηνοθετήσει για λογαριασμό της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών το μικρού μήκους «Σεξ & Πολιτική» που διαγωνίστηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ έχει συνσκηνοθετήσει με τη Ρηνιώ Δραγασάκη το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Stefanos Rokos: Nick Cave & The Bad Seeds’ Now More Shall We Part, 14 Paintings, 17 Years Later» για την διαδικασία της προετοιμασίας της έκθεσης του Στέφανου Ρόκου, που εμπνεύστηκε από το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Nick Cave & The Bad Seeds το 2001, Berlinale Talent το 2013, υπότροφος των ιδρυμάτων Fulbright και Ωνάση, συμμετέχουσα στο πρόγραμμα ArtWorks του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, βραβεύεται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία «Αγία Έμυ», μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, στο φετινό φεστιβάλ του Λοκάρνο, κάνοντας το μεγάλο πρώτο βήμα στο σύμπαν των μεγάλου μήκους ταινιών.

Η «Αγία Έμυ» της Αρασέλης Λαιμού βραβεύεται στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο

«Η Emy είναι μια έφηβη που ζει με την αδερφή της Τερέζα σε μια κοινότητα Φιλιππινέζων μεταναστών που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα», συνεχίζουν την κριτική τους οι Abigael Loma και Hasmine Killip. «Δυστυχώς, όπως συμβαίνει συχνά, η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο σκληρή από ό, τι φανταζόταν, μετατρέποντας την υποσχόμενη γη σε αφιλόξενη. Η μητέρα της Emy αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις κόρες της και να επιστρέψει στις Φιλιππίνες αφού εργάστηκε, για χρόνια, για μια πλούσια αλλά φιλόδοξη Ελληνίδα που εκμεταλλεύτηκε τις θεραπευτικές της δυνάμεις.

Η Emy κλαίει με αίμα και, όπως και η μητέρα της, διαθέτει δυνάμεις που θεραπεύουν όσους πονούν. Το σώμα και η ψυχή της κυριαρχούνται από δυνατότητες που ούτε αυτή μπορεί να εξηγήσει, ανεξέλεγκτες θεότητες που την παροτρύνουν να κάνει το καλό, αλλά ωστόσο, και ίσως πιο εύκολα, να την οδηγούν στο κακό. Κατά συνέπεια, όπως και η μητέρα της, αυτή η νεαρή έφηβη καταλήγει να κολακεύει την πλούσια Ελληνίδα, μια δεσποτική γυναίκα που είναι σκληρή και σε παρακμή αλλά συναρπαστική και όχι εντελώς ανόμοια με τις «Μητέρες» του Ντάριο Αρτζέντο.

»Η Emy αναγκάζεται να ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους: τη Φιλιππινέζικη κοινότητα όπου η ελευθερία και η χειραφέτηση είναι συνώνυμα της αμαρτίας και της καταστροφής και το ελληνικό σύμπαν στο οποίο κατοικεί τώρα, ένα ανησυχητικό μείγμα εκμετάλλευσης και νεωτερικότητας. Και την προσελκύουν και την απωθούν, τη γοητεύουν και την τρομοκρατούν και την βλέπουν πάντα κάπως μόνη της στο περιθώριο, σαν κειμήλιο που βρέθηκε τυχαία στην παραλία. Πώς μπορεί να απελευθερωθεί από αυτούς τους δύο κόσμους και τελικά να βρει τον εαυτό της; Τι ρόλο μπορεί να παίξει σε μια κοινωνία που απλώς την βλέπει ως εξωτική και πειθήνια «άλλη»; Το σώμα της Emy γίνεται η άμυνά της απέναντι στη συμμόρφωση, μια πανοπλία που τη βοηθά να αναλάβει τον κόσμο και να τον μεταμορφώσει στην εικόνα της.

»Τρομακτικό και προκλητικό για την κατηγοριοποίηση, το σώμα της Έμυ γίνεται σεισμός που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του. Στο Holy Emy, η ετερότητα εκφράζεται σε όλη τη σπαρακτική ομορφιά της, ανοίγοντας τα μάτια μας σε έναν προγονικό μυστικισμό που μας φοβίζει και μας ελκύει, μας ενοχλεί, αλλά παρ’ όλα αυτά μας απορροφά, ακριβώς όπως ένας ανεμοστρόβιλος. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Araceli Lemos δεν είναι απλώς μια απροσδόκητη κινηματογραφική μεταφορά μιας μεταναστευτικής εμπειρίας, είναι επίσης ένα συναρπαστικό πορτρέτο ενός σόου που παλεύει να υπάρξει και να αντισταθεί. Η Emy και η αδερφή της Τερέζα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και παρόλο που η πρώτη έχει αποφασίσει να ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας τους, αντέχοντας σε μια μορφή ευαγγελισμού που προσπαθεί να την υποτάξει και να δαμάσει, τίποτα δεν φαίνεται ικανό να χωρίσει το ζευγάρι. Η μητρότητα απεικονίζεται περισσότερο ως προϊόν μιας συγγένειας παρά μιας ετεροκανονιστικής σχέσης, της οποίας η σκοτεινότερη πλευρά αποκαλύπτεται σχεδόν αμέσως. Εδώ, το σώμα απαλλάσσεται από τα εμπόδια του φύλου, γίνεται ένα όργανο με το οποίο επιβάλλεται η ταυτότητα και η ελεύθερη ερμηνεία του κόσμου.

»Το “Holy Emy” είναι μια λαμπερή αλλά αποσταθεροποιητική πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που καταφέρνει να συνδυάσει αριστοτεχνικά το κοινωνικό δράμα, τον τρόμο του Cronenberg (οι αδελφοί Μαντλ δεν είναι πολύ μακριά), τον μυστικισμό και τη νεωτερικότητα, αντιμετωπίζοντας το κοινό σε ένα πραγματικό εσωτερικό ταξίδι που φτάνει στην καρδιά αυτού που συνήθως αποκαλούμε “ο άλλος”. Μέσω αυτής της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους, η Araceli Lemos επιβάλλεται ως μια συγγραφική φωνή που αξίζει να παρακολουθείται πολύ- πολύ προσεκτικά.»

Μιλώντας στον Gregory Coutaut στις 11 Αυγούστου 2021 η Αρασέλη Λαιμού θα πει, όσον αφορά την αφετηρία της «Holy Emy»:

«Με τράβηξε πολύ η ιδέα ότι δύο αδελφές θα μπορούσαν να είναι εξαρτημένες και ευτυχισμένες. Φαντάστηκα δύο αδελφές που μπορούσαν να βρουν όλα όσα χρειάζονταν η μία στην άλλη, δύο νεαρά κορίτσια που δεν ήθελαν τόσο πολύ να έχουν μια πραγματική κοινωνική ταυτότητα όσο να μένουν σε μια φούσκα κοντά στη μήτρα της μητέρας. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν τι συμβαίνει όταν αυτά τα νεαρά κορίτσια μεγαλώνουν και έχουν άλλες ανάγκες. Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο που ήταν κοντά μου. Μου άρεσε η ιδέα ότι τα σώματά τους προορίζονταν για κάτι που ήταν πέρα από τον έλεγχό τους, η ιδέα ότι ένα σώμα θα μπορούσε να είναι ένα όργανο για τη θεραπεία και την παροχή λύσεων. Αυτές οι ερωτήσεις ήταν κεντρικές στην ιστορία από την αρχή και μου πήρε πολύ χρόνο για να βρω απαντήσεις, χρόνια γραφής.

»Και τότε φυσικά ήθελα να μιλήσω για την κοινότητα των Φιλιππίνων. Η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας ήταν ένα κορίτσι στο περιθώριο, μια μειονότητα μέσα σε μια μειονότητα, και γι’ αυτό η κοινότητα των Φιλιππίνων ήταν ιδανική. Πρόκειται για μια πληθυσμιακή ομάδα που έχει μεγάλη παρουσία στην Αθήνα αλλά παραμένει κλειστή στον εαυτό της γιατί είναι πολύ εσωστρεφής. Στην προηγούμενη γενιά, οι περισσότεροι Φιλιππινέζοι στην Ελλάδα ήταν ναυτικοί, οπότε ήταν μακριά για μεγάλο μέρος του χρόνου. Οι γυναίκες τους δούλευαν ως νοικοκυρές και μπορούσαν να φανούν έξω μόνο τα Σαββατοκύριακα. Με κέντρισε πολύ. Μια μέρα πήγα σε μια από τις εκκλησίες τους και ανακάλυψα ένα άλλο πρόσωπο της κοινότητας: μετά τη Θεία Λειτουργία, υπήρχαν και κατηχητικές και θεραπευτικές συνεδρίες. Έμεινε ένα μέρος για την εναλλακτική ιατρική, με θεραπευτές εκτός της παραδοσιακής δυτικής ιατρικής ή θρησκείας. Τότε ήταν που τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν στο μυαλό μου.»

Και επεξηγώντας τον όρο ιστορία και μύθο:

«Είναι μια πρόσκληση να σκεφτούμε διαφορετικά για πράγματα που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Μου αρέσει που η ιστορία ξεκινά σε πραγματικά μέρη, μια πραγματική πόλη, και πάνω απ’ όλα ένα πραγματικό λιμάνι που γίνεται ένα είδος συμβόλου. Η Αθήνα δεν είναι μια τεράστια πόλη, ήθελα οι θεατές να αναγνωρίσουν τα μέρη και να τα ξαναβρούν ταυτόχρονα, γιατί πίσω από τα τείχη αυτής της οικείας πόλης, υπάρχει μια κοινότητα που ζει παράλληλα. Με το να συναντήσω αυτήν την κοινότητα, βλέποντας την πόλη μέσα από τα μάτια τους, μπόρεσα να ανακαλύψω την Αθήνα για δεύτερη φορά. Μου αρέσει που η ταινία βυθίζει τις ηρωίδες σε κάτι πολύ απτό, χωρίς να ξεχνάμε το γεγονός ότι παραμένουν αρχέτυπα ειδικά για τους μύθους: η ισχυρή μητέρα, η καταραμένη κόρη, αυτή που πρέπει να επαναστατήσει ενάντια στο πεπρωμένο της, αυτή που πρέπει να ακολουθήσει εναρκτήριο μάθημα.»

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν η ταινία της χρησιμοποιεί το φανταστικό για να μιλήσει για μια πολιτική κατάσταση, η Αρασέλη Λαιμού θα απαντήσει:

«Ήθελα να μιλήσω για τη δεύτερη γενιά των Ελλήνων Φιλιππινέζων γιατί διαφέρουν πολύ από την πρώτη γενιά. Η πρώτη γενιά έφτασε σε μια εποχή που η Ελλάδα διέθετε μια πολύ σημαντική λιμενική βιομηχανία. Πολλοί υπέβαλαν αίτηση για βίζα για να εργαστούν ως ναυτικοί και ήρθαν με τις οικογένειές τους, αλλά άλλοι ήταν επίσης χωρίς χαρτιά και ζούσαν κρυμμένοι.

Όλοι διατηρούσαν χαμηλό προφίλ. Η δεύτερη γενιά είναι πιο ζωντανή και θέλει να έχει μια πιο ορατή θέση στην κοινωνία. Θέλουν να τακτοποιηθούν, αλλά δεν είναι ακόμα προφανές για όλους. Ήταν λοιπόν σημαντικό για μένα να βοηθήσω να φανεί αυτή η κοινότητα. Ήθελα να αποδείξω ότι πράγματι αποτελούν μέρος της ελληνικής κοινωνίας.»

Μεγάλο ενδιαφέρον αποκτά η επαφή της με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, την Angeli Bayani.

«Ενώ ήμουν στη διαδικασία να ολοκληρώσω το σενάριο, άρχισα να αναζητώ Φιλιππινέζες ηθοποιούς. Είπα αμέσως ότι για αυτόν τον ρόλο ήθελα κάποιον σαν την Angeli Bayani. Την είχα δει σε πολλές ταινίες, κάθε φορά σε πολύ διαφορετικούς ρόλους. Είναι μια ηθοποιός που είναι πραγματικά ικανή να αλλάξει τον εαυτό της. Ονειρευόμουν να συνεργαστώ μαζί της, οπότε γιατί να μην της προσφέρω τον ρόλο απευθείας; Ήταν λίγο περίπλοκο να οργανώσω τον ερχομό της, αλλά θα ήταν τέλειο. Της εξήγησα ότι ο χαρακτήρας του έπρεπε να έχει δύο πρόσωπα: ένα για την κοινότητά του και ένα για την υπόλοιπη κοινωνία. Ήταν μια υπέροχη συνεργασία», λέει η δημιουργός της ταινίας Αρασέλη Λαιμού.

Και στην ερώτηση του δημοσιογράφου «Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας κινηματογραφιστές ή ποιοι σας εμπνέουν» απαντάει:

«Μου αρέσει να βλέπω ταινίες και έχω διαφορετικές φάσεις όπου βλέπω πράγματα διαφορετικού στυλ, αλλά δεν ξέρω αν έχω κάποιους αγαπημένους κινηματογραφιστές για να μιλήσω. Ενώ γράφω το σενάριο, βλέπω ταινίες ειδικά για έμπνευση. Για αυτό παρακολούθησα το Lourdes της Jessica Hausner στο loop, του οποίου την αμφιθυμία αγαπώ. Έκανα, επίσης, κριτική για το We Need to Talk About Kevin της Lynn Ramsay. Εκτιμώ ιδιαίτερα ότι η ταινία μας οδηγεί σε διαφορετικά συναισθήματα για τον χαρακτήρα της μητέρας. Γενικά, μου αρέσουν ιδιαίτερα οι κινηματογραφιστές που έχουν κατακτήσει τη διαχείριση της έντασης. Σκέφτομαι κλασικά όπως ο Χίτσκοκ ή ο Πολάνσκι».

Όσον αφορά δε την τελευταία φορά που ένιωσε ότι είδε κάτι νέο, ανακάλυψες ένα νέο ταλέντο, θα πει:

«Το αμερικανικό ντοκιμαντέρ “Ο Ντικ Τζόνσον είναι νεκρός”. Η σκηνοθέτις Κρίστεν Τζόνσον φαντάστηκε διαφορετικά σενάρια για την παρακμή και τον επικείμενο θάνατο του πατέρα της, ο οποίος έχει Αλτσχάιμερ. Μέσα από αυτήν την υβριδική μορφή ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, είναι σαν να εκπαιδεύει τον εαυτό της να αντιμετωπίσει αυτό που θα συμβεί αναπόφευκτα τη μια ή την άλλη μέρα. Είδε την ταινία της ως μια σειρά από εμπειρίες και το βρίσκω έναν πολύ ωραίο τρόπο να κάνω ταινίες. Ο εαυτός μου, όταν κάνω ταινία, θέλω κάθε βήμα να μοιάζει με μια μίνι περιπέτεια. Στην αρχή του έργου, δεν ήξερα ακόμα πώς ακριβώς θα ήταν η προσωπικότητα της Emy. Επίσης δεν ήξερα αν πραγματικά πίστευα σε όλα όσα έπρεπε να συμβούν στην ταινία. Μου αρέσουν όμως οι ανοιχτές ερωτήσεις. Είναι η πύλη μου για τις δικές μου ταινίες.»

 

Η ταινία

Για την ιστορία να πούμε ότι η «Αγία Έμυ» της Αρασέλης Λαιμού διαγωνίστηκε στο τμήμα «Σκηνοθέτες του Κόσμου» και διακρίθηκε ως η καλύτερη ταινία στο 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου που έλαβε χώρα, με την εξής σύσταση, από τις 4 έως τις 14 Αυγούστου στο Λοκάρνο «Αγία Έμυ» Σκηνοθεσία: Αρασέλη Λαιμού Σενάριο: Αρασέλη Λαιμού, Giulia Caruso Ηθοποιοί: Abigael Loma, Hasmine Kilip, Ειρήνη Ιγγλέση, Μιχάλης Συριόπουλος, Angeli Bayani, Manuel Ku Aquino, Τζούλιο Κατσής, Έλσα Λεκάκου, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Ελένη Καραγιώργη Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ki Jin Kim

Μοντάζ: Raphaëlle Martin-Holger, Αρασέλη Λαιμού Συμπληρωματικό Μοντάζ: Michael Meehan, Joel Garber Βοηθός Μοντέρ: Γιώργος Ζαφείρης Ηχοληψία: Δημήτρης Κανελλόπουλος Σχεδιασμός Ήχου: Περσεφόνη Μήλιου Μιξάζ: Κώστας Βαρυμπομπιώτης Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Καλλιόπη Ανδρεάδη Ενδυματολόγος: Εύα Γουλάκου Σκηνογράφος: Χρύσα Κουρτούμη Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου Κομμώσεις: Σωτήρης Πατεράκης Φωτογράφος Πλατό: Νόρα Γκίκα Εφέ Γυρίσματος: Προκόπης Βλασερός Ψηφιακά Εφέ: Fix Studio Color Grade: Marjolaine Mispelaere, Jérôme Brechet Casting: Κλεοπάτρα Αμπατζόγλου, Ελένη Τσέκερη Παραγωγός: Κωνσταντίνος Βασίλαρος Συμπαραγωγοί: Mathieu Bompoint, Giulia Caruso, Ki Jin Kim Executive Producer: Mattia Bogianchino Συνεργάτες Παραγωγοί: Joel Garber, Ορφέας Περετζής, Ελίνα Ψύκου, CEKTA Διευθύντρια Παραγωγής: Άννα Ζωγράφου Βοηθός Διευθύντριας Παραγωγής: Νίκη Σαλιαγκοπούλου Σε συμπαραγωγή με: Utopie Films, Ginedo Films, Nonetheless Με την υποστήριξη των: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, EΡΤ Α.Ε., Centre National du Cinéma et de l’Image Animée, Aide à la Coproduction d’Œuvres Cinématographiques Franco-Grecques, ΕΚΟΜΕ Α.Ε., Île de France, Eurimages και των: Cinelink, EAVE, Ties That Bind, MFI Script2Film, SEE Cinema Network, North Macedonia Film Agency, First Cut Lab Η ταινία είναι μια παραγωγή της StudioBauhaus (2021)

 

Η δημιουργός

Η Αρασέλη Λαιμού είναι σεναριογράφος-σκηνοθέτης και μοντέζ. Ως μοντέζ, το έργο της περιλαμβάνει το ντοκιμαντέρ «They Glow In the Dark (σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Ευαγγελίδη), που βραβεύτηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ και με το FIPRESCIστο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία της μικρού μήκους «O Miguel Alvarez φοράει περούκα», έχει προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ άλλων στα Tampere Film Festival, Leeds και Outfest. Το έργο της ως σκηνοθέτις περιλαμβάνει θεατρικές παραστάσεις («Με το ίδιο Μέτρο», Ίδρυμα Κακογιάννη) και αναθέσεις έργων από το Hollywood Foreign Press Association, την Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ελλάδα και το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Αυτόν τον καιρό ετοιμάζει την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Η Αγία Έμυ». Το 2013, η Αρασέλη δημιούργησε το International Project Discovery Forum, ένα εργαστήριο ανάπτυξης και προώθησης βαλκανικών ταινιών, ως μέρος του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες. Η Αρασέλη ήταν Berlinale Talent του 2013 και έχει αποφοιτήσει με MFA στη Σκηνοθεσία Κινηματογράφου από το CalArts ως υπότροφος των ιδρυμάτων Fulbright και Ωνάση.

Η μικρού μήκους ταινία της Αρασέλης Λαιμού, “Miguel Alvarez Lleva Peluca” (2012), έχει προβληθεί σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ (Outfest, Tampere, Rio de Janeiro, Δράμα, Leeds, μεταξύ άλλων). Η ίδια έχει εργαστεί ως μοντέρ και σκηνογράφος για ταινίες που έχουν βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ: «Ίρβινγκ Παρκ», 2019, σκην. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης· “Road To Nowhere”, 2010, σκην. Monte Hellman, Ειδικός Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ Βενετίας· «Λάμπουν στο σκοτάδι», 2013, σκην. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Βραβείο FIPRESCI Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2013, Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Ελληνικής Ακαδημίας 2014. Από το 2013, η Αρασέλη είναι η ιδρύτρια και διευθύντρια του τμήματος International Project Discovery του φεστιβάλ ελληνικών ταινιών στο ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει την παράσταση «Με το ίδιο μέτρο» του Σαίξπηρ για το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Έχει σπουδάσει οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ το 2011 αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία από το California Institute of the Arts. Είναι υπότροφος των ιδρυμάτων Fulbright, Ωνάση και Γεροντέλλη. Το 2013 συμμετείχε στο Talent Campus του Φεστιβάλ Βερολίνου. To 2019 έλαβε καλλιτεχνική υποτροφία από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Αυτή την εποχή, τέλειωσε και βραβεύτηκε για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, με τίτλο «Η Αγία Έμυ».

 

Δημοσιεύθηκε στο Liberal