Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Εστιάζοντας στα εσώψυχα των πρωταγωνιστών
02/02/2021, 10:54 μμ

Εστιάζοντας στα εσώψυχα των πρωταγωνιστών

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου, “Γκρο πλάνο. Ιστορίες κοντινής εστίασης”. Εκδόσεις Βακχικόν. Αθήνα, 2020

 

Τι άλλο θα μπορούσε να αφορά το περιεχόμενο των τριάντα επτά ιστοριών πέρα απ’ αυτό που υπαινίσσεται ο υπότιτλος του βιβλίου, άραγε;  Αναφέρομαι συγκεκριμένα στη συλλογή των μικρών αφηγημάτων με τα οποία  παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο εκδοτικό γίγνεσθαι, καθώς και στο αναγνωστικό κοινό η Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου. Η συγγραφέας φρόντισε γρήγορα να μας δώσει το στίγμα της και τα βαθύτερα ενδιαφέροντα και προβληματισμούς της, τα οποία στην ουσία αποτελούν και ανησυχίες κάθε σύγχρονου ανθρώπου, στον πρόλογο του βιβλίου των φιλόδοξων και αρκούντως φιλόδοξων Εκδόσεων «Βακχικόν». Η πρώτη απόπειρα «ανοιχτής» κατάθεσης ψυχής, όπως εκμυστηρεύεται. Και λίγο παρακάτω, «… Κοινός θεματικός τους άξονας είναι η απώλεια και η κάθε λογής απουσία, οι ματαιώσεις, οι διαψεύσεις, οι προδοσίες, οι δύσκολες επιλογές, τα αδιέξοδα, οι επώδυνες συχνά προσπάθειες αυτοπροσδιορισμού μας…». Άλλα μιας, δύο σελίδων, ή κάποιων λίγο μεγαλύτερων διηγημάτων, όλα λίγο πολύ περιστρέφονται σε αυτά τα χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα. Στο «Έως εσχάτων», ένα από τα πρώτα αφηγήματα, έρχεται μπροστά η έννοια της απώλειας, της προσωπικής ήττας  σε έναν «αμείλικτο πόλεμο» και η προσπάθεια ανάκαμψης του ρημαγμένου και έρημου προσώπου μέσα από μια ικανή, σε κάποιο βαθμό, βέβαια, παραδοχή και ελπίδα για μια καινούργια αρχή. Κοινωνικές ιστορίες, συνηθισμένες δυστυχώς στα δελτία ειδήσεων, αν και πολλάκις αποκρύπτονται τεχνηέντως από τους πρωταγωνιστές τους, βρίσκονται εν αφθονία στο βιβλίο. Στη «Λύτρωση», η όποια δικαίωση έρχεται μέσα από δικαστικές αποφάσεις οι οποίες όμως ταυτόχρονα στερούν από το κύριο πρόσωπο κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο, όπως τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Στα «Τελευταία λεπτά», εμφιλοχωρούν διάχυτα πεπερασμένες συναισθηματικές ελλείψεις, καταστάσεις ανήμπορες πλέον, ή ίσως πιο ελπιδοφόρες και ευοίωνες για κάτι καλύτερο, αλλά σε μέλλοντα χρόνο κι αφήνοντας πίσω το ανήμπορο παρελθόν. Τετριμμένες, για τις μέρες μας πάντοτε,  ιστορίες με κύριο θέμα την αναζήτηση του πραγματικού φύλου, ή ποιο σωστά την έλξη του όμοιου, την συναισθηματική αποξένωση ανάμεσα σε μέλη της ίδιας της οικογένειας με αφορμή επαμφοτερίζουσες ή αποκλίνουσες σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιων μελών, αντιπαραθέσεις και επώδυνες αλλά και λυτρωτικές συνάμα αποφάσεις βρίσκονται κατά κόρον μέσα στην δραματική, ομολογουμένως, «Απόφαση» ενός νεαρού. Στο επώδυνο και σύνηθες «Καληνύχτισμα», η έννοια της αλησμόνητης και αξεπέραστης απώλειας έρχεται και ξαναέρχεται σε συνεχή βάση και με ενσωματωμένη την όποια λυτρωτική παράμετρο.

 

Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου

 

Προσωπικές απογοητεύσεις, όνειρα απραγματοποίητα, ταξίδια στο καλοκαιρινό Αιγαίο, υπενθυμίζοντας την Τηνιακή καταγωγή της συγγραφέως, επώδυνες φαινομενικά διαπιστώσεις, απαντούν στα περισσότερα διηγήματα της συλλογής και κάπου ξαφνικά απονενοημένα διαβήματα, αντιπροσωπευτικό  δείγμα και απόδειξη της ανήμπορης διαχείρισης της σκληρής καθημερινής πραγματικότητας, όταν έχεις ελπίσει πολύ, επενδύσει σε πολλά, και τα έχεις χάσει όλα, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται να πιστεύεις, όλα όσα πρόσμενες με κρυφή και φανερή ελπίδα και δεν ήρθαν! «Περισσότερο απ’ όλα αγαπούσε το φθινόπωρο… τα κίτρινα φύλλα πάνω στις λεύκες, τα φύλλα που επιπλέουν στο ποτάμι, και πάνω από τους ψηλούς λόφους τον μπλε ουρανό… τώρα θα είναι μέρος τους για πάντα», είναι γραμμένο πάνω στον τάφο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ,  μιας μεγάλης μορφής της αμερικάνικης λογοτεχνίας, που πίστευε πως «η ζωή δεν είναι δύσκολη, όταν δεν έχει τίποτα να μάθεις», ασχέτως αν ο ίδιος αποχαιρέτησε ετούτο τον μάταιο κόσμο με δική του απόφαση και ευθύνη, ενώ είχε κατά τη γνώμη μας πολλά ακόμα να μάθει! Στα διηγήματα της Ευαγγελίας Μινάρδου-Αδάμου, κάποιοι τα καταφέρνουν και έχουν πολλά να διδαχτούν στη συνέχεια της ζωής τους, ορισμένοι άλλοι όμως, όχι! Δύσκολες σχέσεις, ακόμα δυσκολότερες συναισθηματικές συμπλεύσεις, ειδικότερα όταν δεν υφίστανται οι κατάλληλες αντιστάσεις ή έστω διαφορετικές και αποτελεσματικές έξοδοι από την υφέρπουσα χρόνια κρίση, η πολυποίκιλη απώλεια και η άχρηστη και ανίκανη εν πολλοίς διάγνωσή της, μύχιες σκέψεις και υφέρπουσες οικογενειακές ενοχές, η απέραντη σκληρή πραγματικότητα της κάθε ημέρας, κάπου ανάμεσα να παρευρίσκονται και οι απαραίτητες στις δύστροπες μέρες μας προσφυγικές και μεταναστευτικές παράμετροι, το πέρασμα του ανίκανου αλλά τόσο εκμαυλιστικού χρόνου που μόνο ενοχές και παραλείψεις αφήνει πίσω του και μάλιστα χωρίς δυνατότητα και πιθανότητα ανατροπής των πραγμάτων και διόρθωσης των αστοχιών της παρελθούσας ζωής, γεμίζουν τις σελίδες της πρώτης συλλογής διηγημάτων της  Τρικαλινής,  πλέον,  Ευαγγελίας Μινάρδου-Αδάμου. Μια συλλογή όπου βρίσκονται ταυτόχρονα η νοσταλγία, η κάθε απώλεια, οι σκληρές απουσίες αγαπημένων προσώπων, οι ανίκανες επιλογές, οι πετυχημένες και μη προσπάθειες ανεύρεσης διαφορετικής κατεύθυνσης, βιώματα προσωπικά και οικογενειακά, ελπίδες για νέα αρχή και ανάκαμψη, αθύρματα της μοίρας και των όποιων επιλογών, αφορμή και αφόρμηση για περαιτέρω στοχασμό και ξεδίπλωμα των σκέψεων της πρωτοεμφανιζόμενης, και πολλά υποσχόμενης, συγγραφέως σε χαρτί.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top