Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Το συναδιαλέγειν και συναδιαλέγεσθαι αειφόρον, αριστοκρατικόν εστί.
08/12/2021, 9:12 πμ

Το συναδιαλέγειν και συναδιαλέγεσθαι αειφόρον, αριστοκρατικόν εστί.

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Αλεξάνδρα Μπακονίκα – Άννα Γρίβα, “Έρωτος Άπτερος Μνήμη”, εισαγωγή-επιμέλεια: Γιώργος Δελιόπουλος, Φροντίδα σειράς – Επιμύθιο: Κ. Θ. Ριζάκης, Εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2021, σελ. 280

 

Το συναδιαλέγειν και συναδιαλέγεσθαι αειφόρον, αριστοκρατικόν εστί.

Η πλέον μονολογική τέχνη ανά τους αιώνας είναι η σύγχρονη ποίηση. Η πολυφωνική διαδραστική μετάλλαξή της είναι η μόνη της ελπίδα προκειμένου να από-κατασταθεί και να από-σταθεί αφιστάμενη από τους ιριδισμούς εις την επιφάνειαν τής πομφόλυγος, ήτις εικονοποιεί την ματαιότητα των βιαστικών και διαρκώς επιταχυνομένων ζωών (και ζώων) μας.

Δύο ποιήτριες, δύο φωνές και πολλοί (ουκ ολίγοι) κριτικοί νόες, οίτινες ενσκύπτουν εν τω παγιωμένω ποιητικώ σώματι, πριν αυτό παγώσει, αποκρυσταλλωθεί και καταστεί σκονισμένο αντικείμενο ερεύνης βαριεστημένων ερευνητών που επιθυμούν καριέρας με αλλότρια κόλλυβα.

Σημαντικές και οι δύο λογοτέχνιδες, πολυζωνικές και πολυπαρούσες, ελκύουν την αφθονία των κριτικών βλεμμάτων και την φθόνο των επικριτών. Όμως χωρίς αυτή την αναδυόμενη δυϊκή (κατ’ αρχήν) αντιπαλότητα συγκρουσιακό θεατρικό γεγονός ουδέποτε συντελείται. Όλα παίζουν έναν κάποιο ρόλο, όλα χρήσιμα στο μεγάλο θέατρο που λέγεται Κόσμος.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ό,τι πιο τραγελαφικό έχει πλάσει η οικουμένη και η Θεία Κωμωδία τού πέφτει ήδη πολύ ως χαρακτηρισμός. Γιατί ζούμε σε αντιπνευματικές άχαρες εποχές κι ο ποιητής ένα ανδρείκελο για να διώχνει πτηνά που έχουν εξαφανιστεί προ πολλού. Όχι όμως και τ’ αρπακτικά κάθε λογής και παντός είδους.

Στο νεκρό σώμα τής Ποίησης βυσσοδομούν ανενδοίαστοι πικρόχολοι ανατόμοι. Όμως τη ζωντανή δημιουργία ποιος / ποια δύναται να αναλύσει;

Και διατί να το πράξει όταν πρόκειται να συνθέσει δοκίμιον εξωπραγματικόν, ενίοτε εντελέστερον τού κρινομένου πονήματος;

Ποιήματα, πήματα (τα βάσανα στα αρχαία ελληνικά), καταπονήσεις και ποιήσεις (όπως θα έλεγε ο Αυστριακός Πανέλληνας Βάλτερ Πούχνερ).

Κάτω όμως απ’ αυτά τα γραπτά και στα κενά των χαινουσών λέξεων φυτρώνουν κυκλάμινα, κρόκοι και δέντρα μπονζάι που θα καταστούν γίγαντες τής ζούγκλας της προορισμένης για νάνουν και λυγερόκορμες νεράϊδες.

 

Άννα Γρίβα – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

 

Κι αν σας μιλώ ψευδο-ποιητικά είναι για να κρύψω τον θαυμασμό μου για αυτές τις δύο ποιήτριες που αντιστέκονται, για τους δύο υπέρ-επαρκείς και ηρωϊκούς ποιητές που τις υποστηρίζοντας παραστέκοντας, για τους υπευθύνους των εκδόσεων Ρώμη που επιμένουν ποιητικά.

Και καλώς πράττουν. Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, νομοτελειακά, όταν τα πάσης φύσεως ρομπότ θα μας υποκαταστήσουνε επιτυχώς στις ανιαρές βιοποριστικές δουλειές-δουλείες μας.

 

 

* O Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top