Fractal

* Εις μνήμην * όπως στο έταξα, ποιήτριά μου

Της Ευαγγελίας Πατεράκη // *

 

 

 

 

Η ποιήτρια Σοφία Βεκράκου,

ως μέγας αναχωρητής, έστρεψε το πρόσωπο στο Φως το αιώνιο – σήμερα, ώρα βροχή και χρόνο ατέλευτο – όπως κάπως έτσι, θα μου ψιθύριζε κι εκείνη.

Φωνή αδαμάντινη, κι ας ήταν μόνιμα με μάτια υγρά. Μόνο το βάθος μπορεί να δακρύζει αληθινά, στα υπεργαλαξιακά σπάργανα της περήφανης αλήθειας σαν μια βοή γέννας μόνιμα, στη στέρεη γνώση του άκτιστου.

Μόνο ο λαβωμένος γεννά λίθους πολύτιμους, με όλα τα ρέοντα ενεργειακά του κόκκινου των θνητών ματιών, όταν ξαφνιάζονται οι φλέβες που πονούν. Φτάνει ένα αναμμένο σπίρτο για να βαδίσουν οι επόμενοι κόκκο τον κόκκο στο σπάραγμα του ζοφερού του Λόγου των Νεκρών. Πως των νεκρών ο λόγος αυτός είναι ο λόφος ο σπαρμένος οστά και παπαρούνες, σάρκα κι ανεμολούλουδα, κραυγές αγρίων και θεών συνάμα, και γίνεται το ένα το σκαλί της τραγικής μοίρας των όλων, για το ανεκτίμητο αθέατο που μας τρομάζει, μα είναι εμείς. Που ιστορεί τις οδοιπορίες μας, τα λαχανιάσματά μας, τον διαρκή ιδρώτα μας, στα δώματα των εποχών, των ανιστόρητων, των λαβυρίνθων – παιδευτικές πορείες μας στις αιμάτινες σπείρες της αποκάλυψης.

Η Σοφία Βεκράκου, η δημιουργός, μιας ιστορίας ανένταχτης σε συντεχνίες, θα μυηθεί, για άλλη μια φορά,

«στο μυστικό παράπονο των νεκρών

που είναι πάντα υπεύθυνο

σαν χάνουμε τις ώρες

μέσα σε τόσο αίμα

πάντα επιστρέφουμε εκεί…

στην ίδια εκείνη τάξη της

απολύτου αταξίας μας», λέει,

στις ώρες που κάηκαν

κίνησα τα ταξίδια μου

και λιποψύχησε ο θεός …»

και λέει

«μόνη διαβαίνω στο άπειρο»

Ποιήτριά μου, μόνη, μόνοι, μόνος ο καθείς, με όλους μέσα και μαζί, στο υπερώον του θόλου της σύναξης των αγγέλων – δεινών περιστατικών των τόμων μας.

Ψελλίζουν τα χείλη μου, πως σήμερα άνθισαν τα κυκλάμινα της γλάστρας μου.

Σήμερα, κοκκίνισε και πάλι το μικρό μου μπαλκόνι και το αγιόκλημά μου θεριεύει.

Πορείες λαμπρές, της Ποίησης Τεχνήτρα τίμια κι ανένταχτη των κύκλων, σου εύχομαι, αντάμωση που έχουν οι φωνές μας! Σ’ ακούω παντού._

Η ποιήτρια Σοφία Βεκράκου, εξέδωσε τα έργα:

“Της πέτρας και του έρωτα”

“στοχασμοί και εικόνες”

“στίγματα”

“προς ώτα μη ακουόντων”

“αλαργινά”

“γυμνές παραστάσεις”, διατηρούσε το blog: https://deprofundis9.blogspot.com/

 

(ευχαριστώντας, παράλληλα, όλους τους υπέροχους Ανθρώπους, που άκουσαν κάποια στιγμή το κάλεσμά μου για οικονομική στήριξη του Μεγάλου Αγώνα που έδωσες, τον τελευταίο Σου, σε τούτη τη Στιγμή του αέναου ταξιδιού Σου) – σήμερα, ημέρα Τρίτη, εικοσιεννιά του Νοέμβρη του 2022, ξημέρωμα της, όπως μάθαμε, ζωής μας…

 

 

* H Ευαγγελία Πατεράκη είναι ποιήτρια

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top