Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Δύο ποιήματα του Ντύλαν Τόμας
02/08/2017, 4:03 μμ

Δύο ποιήματα του Ντύλαν Τόμας

Μετάφραση: Σταυρούλα Ηλία // *

 

 

ON A WEDDING ANNIVERSARY

 

The sky is torn across

This ragged anniversary of two

Who moved for three years in tune

Down the long walks of their vows.

 

Now their love lies a loss

And Love and his patients roar on a chain;

From every true or crater

Carrying cloud, Death strikes their house.

 

Too late in the wrong rain

They come together whom their love parted:

The windows pour into their heart

And the doors burn in their brain.

 

 

ΣΕ ΜΙΑ ΓΑΜΗΛΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ

 

Το στερέωμα έγινε κομμάτια

Αυτή η κουρελιασμένη επέτειος

Δύο ανθρώπων

Οι οποίοι αρμονικά πορεύτηκαν για τρία χρόνια

Στων αμοιβαίων υποσχέσεών τους

Τους μακρινούς περιπάτους

 

Τώρα ο έρωτάς τους κείτεται χαμένος

Κι ο Έρωτας κι οι υποτακτικοί του

Βρυχώνται αλυσοδεμένοι

Από κάθε σύννεφο φορτωμένο με αλήθεια

Ή παγίδες

Ο θάνατος ξεσπάει στο σπιτικό τους

 

Εξαιρετικά αργά

μέσα σε μια βροχή από λάθη

Γίνονται ένα αυτοί  των οποίων

Ο έρωτας διαμελίστηκε

Μέσα στην καρδιά τους εξατμίζονται τα ανοίγματα

Και οι διέξοδοι καίγονται μέσα στο μυαλό τους.

 

 

LOVE IN THE ASYLUM

 

A  stranger has come

To share my room in the house not right in the head,

A girl mad as birds

 

Bolting the night of the door with her arm her plume

Strait in the mazed bed

She  deludes the heaven –proof house with entering clouds

 

Yet she deludes with walking the nightmarish room

At large as the dead,

Or rides the imagined oceans of the male wards.

 

She has come possessed

Who  admits the delusive light through the bouncing wall,

Possessed by the skies

 

She sleeps in the narrow trough yet she walks the dust

Yet raves at her will

On  the madhouse boards worn thin by my walking tears

And taken by light in her arms at long and dear last

I may without fail

Suffer the first vision that set fire to the stars.

 

 

ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ

 

Μία ξένη έχει έρθει

Να μοιραστούμε το δωμάτιό μου στο σπίτι

Στο σπίτι το μισότρελο

Ένα κορίτσι τρελό σαν τα πουλιά

 

Κλειδώνοντας την πόρτα της νύχτας με το μπράτσο της,

Τη φτερούγα της,

Κατευθείαν μέσα στον λαβύρινθο του κρεβατιού

 

Ξορκίζει το  αποδεδειγμένα παραδεισένιο σπίτι

Με σύννεφα που εισχωρούν

 

Ξορκίζει επιπλέον με περιπάτους

το εφιαλτικό δωμάτιο

Ασύλληπτη σαν τους νεκρούς

Ή  ιππεύει τους ωκεανούς της φαντασίας

Αρσενικών  κοιτώνων

 

Έχει έρθει  κατεχόμενη από δαίμονες

Αυτή που αποδέχεται το φως των ψευδαισθήσεων

Μέσα από τον στιβαρό τοίχο

Τη δαιμόνισαν οι ουρανοί

 

Κοιμάται  σε στενό αυλάκι

Και περπατά στη σκόνη

Ακόμη εξεγείρεται στις ίδιες της τις επιθυμίες

Πάνω στις σανίδες του τρελού σπιτιού

Που είναι πια φθαρμένες από τα δάκρυα

Των περιπάτων μου

 

Και έτσι εξαϋλωμένος  κι αλλοπαρμένος

από το φως στα μπράτσα της

Στο τέλος-επιτέλους-

Ίσως πετύχω

Να αντέξω την πρώτη οπτασία που πυρπόλησε τα αστέρια .

 

 

* Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top