Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Έχει και η άβυσσος την χωροταξία της»
14/12/2022, 12:35 πμ

«Έχει και η άβυσσος την χωροταξία της»

Γράφει η Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη //

 

Ελένη Γκίκα «Άβυσσος άβυσσον επικαλείται», εκδ. ΑΩ

 

«Από τα πόδια σε βουτάει η ποίηση

κάθε που σε γκρεμίζει η ζωή,

«το καταφύγιο που φθονούμε»,

σωσίβιο στο χάος

όπως κι οι ιστορίες μας».

 

Η καινούργια ποιητική συλλογή της Ελένης Γκίκα «άβυσσος άβυσσον επικαλείται», τίτλος από τους ψαλμούς του Δαυίδ, μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις ΑΩ.

Με ένα αποκαλυπτικό και συγχρόνως εξομολογητικό μονόλογο εισχωρεί στα μυστικά της ψυχής της, μιλάει με τις λέξεις, ζει την απώλεια του αγαπημένου της απόντος. Πάντα ωσεί παρών ο Απών. Με λόγο αυθόρμητο, βαθιά συναισθηματικό αλλά αληθινό, που πολλές φορές ματώνει, γράφει με τη γλώσσα της καρδιάς, γι’ αυτό είναι αληθινά τα ποιήματά της. «Την φοβάται τη ζωή, όταν δεν την γράφει». «Σου γράφω, γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω». «Οφείλουμε να μάθουμε ν’ αγκαλιαζόμαστε από διαφορετικό ουρανό»,

Αναδιπλώνει πτυχές της ζωής της, αφού έχει υποστεί στο παρελθόν πλήγματα και απώλειες. Πάντα επιστρέφουμε σε μνήμες που μας έχουν σημαδέψει. Εκεί αισθανόμαστε ασφάλεια, θαλπωρή, είναι το καταφύγιό μας. Η Ελένη νοιώθει ασφάλεια με τις λέξεις και τους στίχους. «Παρηγορούν οι λέξεις; Αναπληρώνουν τα φιλιά μας που δεν δόθηκαν; Μπορούν να αναστήσουν τα χαμένα χέρια;» Είναι η άμυνά της και η πιο πολύτιμη αποσκευή της. Οι λέξεις υποκινούν τη μνήμη να μπει σε ένα ταξίδι νοσταλγίας και θύμησης εκεί όπου η ψυχή ζητάει λύτρωση.

Δεν είναι εύκολο να ζήσεις την απώλεια αγαπημένων σου ανθρώπων. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής. Οι δικοί μας άνθρωποι, έστω και απόντες, συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα μας, είτε ως θύμηση, είτε ως σκέψη, είτε ακόμη ως ζώσα ύπαρξη στο υποσυνείδητό μας. Δεν είναι εύκολη η κατάκτησης του εσωτερικού μας κενού, εξαρτάται από το πώς βιώνει ο άνθρωπος την κάθε στιγμή με τον εαυτό του και τους άλλους.

Η Ελένη πορεύεται στο παρελθόντα χρόνο που μέσα από τη μνήμη γίνεται ένα ατελεύτητο παρόν. «Ζει κανείς από απόσταση; Οι πιο μικρές αποστάσεις, έτσι δεν λένε, είναι τελικά αδιάβατες».

Διαπερνά τον χρόνο για να χαθεί μέσα στο Σύμπαν, γεμάτη αναμνήσεις και εικόνες, ανοίγει δρόμο συνάντησης σε άλλη διάσταση και αιώνιους αποχωρισμούς.

Γίνεται η ελπίδα μιας εποχής, ή ενός χρόνου που υπερβαίνει τις σιωπές της, για να αντισταθεί στον αποχωρισμό. Ζει, υπάρχει γιατί υπάρχει ο αγαπημένος της. Καταργεί αποστάσεις και όρια, εισβάλει σε μια άλλη διάσταση, ξαναζεί την εποχή της Άνοιξης, του έρωτα, για να αντισταθεί στην απώλεια. «Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, λένε, είναι αήττητοι», «Έτσι παρέμεινες νέος κι εγώ εκείνο το κορίτσι των 18 χρονών που έτρεχε πίσω σου, το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει η σκιά σου’ από διακριτικότητα χάσαμε τη ζωή μας, σου είπα». Ζει το όνειρο, ανασταίνεται, προσπαθεί να φθάσει στην απέναντι όχθη, υπερβαίνει τις δυνάμεις της, αιωρείται σαν ακροβάτης στο κενό, πέφτει, σηκώνεται, προσπαθεί να ισορροπήσει, προσπαθεί να μικρύνει την απόσταση και τον χρόνο, να απαλύνει την έλλειψη της φυσικής παρουσίας.

«Όλα τα δύσκολα μας έμειναν, κι αυτά από απόσταση».

Απογειώνεται, χάνεται στην τροχιά του χρόνου, πάντα ριψοκίνδυνα, «επιλέγοντας πάντα τον πιο επικίνδυνο ωκεανό», άλλωστε αυτό δεν αξίζει στη ζωή; Να τολμάς.

Αναλογίζεται όσα έχει χάσει, όσα δεν πρόφτασε. Η μνήμη καταφέρνει να περισώσει την απώλεια από το παρελθόν.

 

Ελένη Γκίκα

 

Η Ελένη καταδύεται σε βαθύτερα συναισθήματα περισυλλογής και αυτογνωσίας, αποκαλύπτει μυστικά της ψυχής της, ξορκίζει την απώλεια, πατάει γερά στα πόδια της, θωρακίζει την ψυχή της απέναντι στον εχθρό που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον εαυτό της.

Μια ιστορία ανεκπλήρωτοι έρωτα και αγάπης, «πρωταγωνιστές μιας ιστορίας, που μάταια προσπαθεί να χωρέσει στο μυθιστόρημα ή σ’ ένα ποίημα, αλλιώς θα είχαμε γίνει λήθη».

Τριάντα τέσσερα ποιήματα.

Κάθε ποίημα φέρει τον δικό του πόνο, την δική του έλλειψη.

Η Ελένη έχει το χάρισμα να μιλά κατευθείαν στη ψυχή του αναγνώστη, καθένας ζει την δική του απώλεια, τον δικό του πόνο, τις δικές του πληγές.

Πληγές που γίνονται στίχοι, νοσταλγία, εικόνες, σκέψεις, λέξεις.

«Για όσα σ’ αγαπώ δεν είπαμε,

αν είναι να τα κάνω γράμματα

δεν θα μου φτάσει μια ζωή», γράφει.

Κι όμως, για την Ελένη, ένας Σεπτέμβρης ήταν αρκετός, για να χωρέσει ένας κύκλος ζωής, και να αξιωθεί από την άβυσσο και το σκοτάδι, να βγει στο αιώνιο φως.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top