Fractal
Home / FRACT-ALL / Διηγήματα / Διήγημα: “Άνθρωπος και σκύλος (Μπουλγκάκοφ απ’ την ανάποδη)”
26/09/2023, 7:13 μμ

Διήγημα: “Άνθρωπος και σκύλος (Μπουλγκάκοφ απ’ την ανάποδη)”

Γράφει η Γιώτα Αναγνώστου //

 

 

 

 Άνθρωπος και σκύλος (Μπουλγκάκοφ απ’ την ανάποδη)

 

Ο δρόμος έρημος. Στενός και κακοφωτισμένος. Είναι αργά. Ψυχή έξω. Βαδίζω. Μόνη με τις σκέψεις και τον ήχο τους που θρυμματίζεται κάτω απ’ τα παπούτσια μου. Από τη γωνία εμφανίζεται άνθρωπος με σκύλο. Τα μάτια του γυαλίζουν στο σκοτάδι. Τρέχουν τα σάλια. Κρεμασμένη έξω από το στόμα η γλώσσα. Δόντια κοφτερά. Σώμα πρησμένο. Βαρύ. Δυσκίνητο. Σώμα γερασμένο. Μα κάτι στη ματιά σαν απειλή. Μπορεί ακόμα να ξεσκίσει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Όχι απαραίτητα για να το φάει. Έτσι, ως απάντηση στον θάνατο που νιώθει την ανάσα του ζεστή, καυτή πίσω στον ξιγκιασμένο σβέρκο και κάνει το προγούλι να ιδρώνει. Μπορεί και να σκοτώσει από τον φόβο του θανάτου που την ανάσα του την παγωμένη πίσω από τον σβέρκο του τη νιώθει και τον λούζει με ιδρώτα ψύχους. Όπως κι αν είναι αυτή η ανάσα του θανάτου, παγωμένη ή καυτή δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι είναι εκεί και τον κάνει να ιδρώνει. Τα παράθυρα τριγύρω όλα κλειστά. Ούτε μια γρίλια φωτισμένη. Δεν βγαίνουν μες στη νύχτα οι νουνεχείς. Να προχωρήσω; Να σταθώ; Να κάνω πίσω; Να φωνάξω; Ποιος θ’ ακούσει; Κι αν ακούσει, ποιος θα τρέξει;

Προχωρώ. Ό,τι κι αν γίνει εγώ τον εμπιστεύομαι τον σκύλο. Το νιώθει ο σκύλος πως τον εμπιστεύομαι βαθιά. Όπως περνώ από δίπλα απ’ το ζευγάρι ο σκύλος μου ανοίγει χώρο να περάσω. Ακούω πίσω μου το απειλητικό του γρύλισμα στον άνθρωπο που συνοδεύει: «Φρόνιμα, σε τάισα πριν βγούμε», μεταφράζω.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top