Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΙΖ΄
06/06/2018, 11:11 πμ

Γεράσιμος Δενδρινός: ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΙΖ΄

 

 

[1]

  

 

  1. Πόσο «πίσω» αισθάνομαι από μερικούς Έλληνες που είναι τόσο «μπροστά», με επιτυχίες, αυτοπροβολή, υποκλίσεις, εμμονές, επιμονές, μέχρι κι εξευτελισμούς, για να πετύχουν το ποθούμενο. Ας είναι. Τουλάχιστον το να αισθάνεσαι ασήμαντος ή σκουπίδι, θα πει πως αποκτάς μια θέση στoν κάδο του δήμου, που κατά την ανακομιδή σε αναδεύει με τα υπόλοιπα, κι έτσι η ισότητα της δημοκρατίας λάμπει σε όλα τα απορρίμματα αυτοδικαίως.

 

  1. Στις εθνικές επετείους παρελαύνουμε μπροστά από τις αποτυχίες μας, που ενσαρκώνει όλη η εξέδρα των επισήμων κρατώντας πλαστικές σημαίες.

 

  1. 3.1821 = Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επαναστάσεως, για να διαμαρτυρηθεί επειδή τα κινητά που χτυπούσαν στους ναούς κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας το είχαν παρακάνει. * Το 1829 με το τέλος της Επανάστασης οι εταιρείες Vodaphone, Wind και Cosmote αποφάσισαν να μας κάνουν κράτος, δίνοντας στον καθένα μας 1000 λεπτά δωρεάν ομιλίας για να μιλάμε με τον σουλτάνο απευθείας.

 

 

  1. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως η Τέχνη δεν έχει να κάνει τόσο με τον άνθρωπο όσο με το έργο. Άνθρωποι άξεστοι και ελαφρώς απαίδευτοι, μόλις κάθονταν στο τραπέζι γίνονταν ξαφνικά δέκτες ενός θείου ρεύματος κι έγραφαν εξαιρετικά. Το ίδιο το δημιούργημα τους ξεπερνούσε κατά πολύ.

 

  1. Νομίζεις συχνά πως ο Άνθρωπος σου είναι αυτός που δεν είναι δίπλα σου, αλλά βρίσκεται στην άλλη όχθη και ζει μέσα σε μια πάχνη μυστηρίου και αιθάλης. Τον εξιδανικεύεις γιατί είσαι πλήρης συναισθημάτων, γι’ αυτό και η σκέψη σου ντύνει το είδωλό του με υπέροχα χρώματα. Αυτό όμως που ίσως δεν γνωρίζεις, είναι που ο Άνθρωπός σου να είναι το ίδιο μόνος σου, όπως κι εσύ, και ίσως κι αυτός να έχει τα ίδια οράματα, όπως εσύ, για κάποιον άλλον. Όμως τόσο εσύ, όσο κι αυτός, είναι καλό να μην συναντηθείτε ποτέ, γιατί θα χανόταν η μαγεία και η θέα της άλλης όχθης, με την ομίχλη να σμιλεύει αυτό το είδωλο που δεσπόζει στον νου σου, και ο χώρος να εμπλουτίζεται με τη μουσική θιάσου, «φωνών εξαισίων του Θεού που σε εγκαταλείπει», σύμφωνα με την πλουτάρχεια εικόνα, και το μόνο που απομένει είναι το άκουσμά της, ίσαμε κι αυτό πνιγεί, όπως η κλαγγή του μετρό, μέσα στη σκοτεινή σήραγγα, καθώς ο συρμός αποχωρεί αστραπιαία για τον επόμενο σταθμό.

 

 

  1. Όλος ο κόσμος, όταν σου πάνε τα πράγματα καλά, μοιάζει με την παραδοχή από την αληθινή σου αγάπη, αυτή που δεν γνώρισες και ίσως είναι μοιραίο ποτέ να μην τη συναντήσεις. Τίποτε το πιο οδυνηρό από μια σκυφτή, γονατισμένη ζωή, αυτή που ζεις τώρα.

 

  1. Γερνάς εν μέσω ανθρώπων που σε περιφρονούν και σε αγαπούν συγχρόνως, χωρίς να γνωρίζουν πως η μοναξιά σου είναι το Άλας της Γης. Το Θιβέτ με τα μοναστήρια, τα τοπία και τους ανθρώπους Του και η Κωνσταντινούπολη, με τα κτήρια, τα νερά και τις γέφυρές της, ας είναι από δω και μπρος οι συνοδοιπόροι σου σε τούτη τη ζωή.

 

  1. Τα φώτα του κόσμου μου γλιστρούν μέσα από ξεραμένες ουλές, ενώ τα πλακάκια του δωματίου μου λεκιάζουν το καταστάλαγμα από συντρίμμια, οι ποταπές φιλίες και οι αγάπες των δύο ημερών και κάτι.

 

  1. Όποτε πάω στην Πόλη και αγναντεύω την πατρίδα από κει, μέσα απ’ το δάσος των φίλων αναδύονται όλες μου οι επισημάνσεις. Τόσο εγώ όσο κι εκείνοι είμαστε δύο μέρη λειψά, χωλά κι απελπισμένα. Και οι λογοτέχνες, ένας θυρεός της εγωιστικής νίκης που μεταπρατείται από φωνή σε φωνή, ώσπου να γίνει χάλκινο ψέμα στα χείλη ανθρώπων που επιμένουν ν’ αγνοούν πως την απώλεια να την έχουν για δεκανίκι. Κάθε πρωί οι γλάροι μαζεύονται στα σκουπίδια αυτής της γης και καμίας άλλης.

 

 

  1. Η προβολή κάθε είδους λεηλασίας και ωμότητας από τα ΜΜΕ είναι σχεδόν ταυτόσημη με την πιεστική αυτοπροβολή ενός ανάξιου κι εγωμανούς ανθρώπου.

 

 

  1. Μόνο οι χαρούμενοι και οι αιωνίως αισιόδοξοι είναι οι ανόητοι και η φαρσοκωμωδία αυτού του κόσμου.

 

  1. Καταπίνω χάπια, ψιθυρίζω την προσευχή μου, διαβάζω, γράφω, μελετώ καλά τα ενύπνια του μεσημεριού και της νύχτας, ακολουθώ τα αδέσποτα, σιτίζομαι όταν μέσα μου το ζώο απαιτεί τροφή, καπνίζω λίγο, και φροντίζω κάθε μέρα να αφήνω το παράθυρο ανοικτό για να μπει μέσα ο ουρανός όποτε το θελήσει.

 

  1. Πάντα αυτή η εικόνα στο μυαλό μου: Κάποιος άγνωστος, γονατιστός σε ξερά παρτέρια, να ξεχνά συνέχεια τα λόγια της προσευχής που σιγοψιθυρίζει καθημερινά στον Μεγάλο Απόντα.

 

 

 

 

 

[1] Ο Γεράσιμος  Δενδρινός  (1955) σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έργα του: 1] Ένα πακέτο Άρωμα, διηγήματα, Κέδρος 1995³, 2] Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, Κέδρος 2001, 3] Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, Κέδρος 2003, στο οποίο βασίστηκε η ταινία του Δημήτρη Μακρή, Χαιρέτα μας τον πλάτανο, (ξένος τίτλος: E Tanti Saluti,), η οποία διαγωνίστηκε το 2004 στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, 4] Άλκης, νουβέλα, Μεταίχμιο 2003, 5] Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, ταξιδιωτικό κείμενο, Κέδρος 2006, 6] Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2006, 7] Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..) 2015 και 8] Βήματα σε λιθόστρωτο, ΔΙΑΠΛΑΣΗ, 2018.  Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, την τέχνη του κολάζ και τη μετάφραση κειμένων της Λατινικής Γραμματείας. Διηγήματα, ποιήματα και κριτικές του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε λογοτεχνικά περιοδικά του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top