Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίημα: “Χρονοταξιδιώτες”
31/10/2023, 7:55 μμ

Ποίημα: “Χρονοταξιδιώτες”

Γράφει η Μαρίνα Τόλη //

 

 

 

 

Χρονοταξιδιώτες

 

 

Βροχερό εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη που

ο θεός του φθινοπώρου μέθυσε με κόκκινο κρασί Νύμφη καλοκαιριού.

Κάθε μέρα διψούσε για λίγη ακόμη εξομολόγηση,

για λίγη ακόμη ηδονή.

Το κρασί γινόταν όλο και πιο γλυκό τα βράδια

που τα σύννεφα κάλυπταν το φως της σελήνης.

 

Τα μάτια του απείκασμα του Απόλλωνα

καθρέφτιζαν την λιμνοθάλασσα.

Πόσο πολύτιμο εκείνο το νερό

που μέσα του βυθιζόταν το κορμί της.

Βάδιζαν και οι δύο σε μονοπάτια

όμορα μαχόμενοι Χίμαιρες και Σειρήνες.

 

Ηττήθηκαν επειδή δώρισαν αγάπη

σε νόθα παιδιά Τιτάνων.

Πλανήθηκαν ξετυλίγοντας τον μίτο

σε έναν λαβύρινθο που έγινε καταφύγιο τους.

Στο δικό του κουτί της Πανδώρας δεν κρυβόταν η ελπίδα.

Μάταια πάλευε για λίγα αποστάγματά της τόσα χρόνια.

 

Ώσπου η Άρτεμις έπλεξε τα μαλλιά της Νύμφης

με ίριδες και χειμωνανθούς να έχει να μυρίζει

ο θεός του φθινοπώρου τα άνθη της ελπίδας.

Τα σώματα τους ποθούσαν την σαγήνη του αλμυρού νερού.

Το πνεύμα τους λαχταρούσε την ιερότητα του μικρού Παραδείσου.

 

Χρονοταξιδιώτες παγιδευμένοι σε καιρούς χαλεπούς

αναζητούν τη δική τους θέση πλάι στον επίπλαστο κόσμο

που μάταια προσπάθησαν να αλλάξουν.

Λάφυρα της τα σημάδια από τα χείλη της στο σώμα του.

Λάφυρο του η φωνή της να του αφηγείται μύθους

για ιδανικές πολιτείες.

 

 

Η μία εποχή έδινε τη θέση της στην άλλη μα η νύμφη

προσδοκούσε πάντα το φθινόπωρο.

Οι ίριδες και οι χειμωνανθοί στα μαλλιά της μαράθηκαν .

Εκείνος μόνο ήξερε ποιο άνθος στόλιζε το πρόσωπό της με χαμόγελο.

Τα σημάδια από τα χείλη της στο σώμα του έσβησαν.

Εκείνη μόνο γνώριζε τη διαδρομή στο κορμί του

που του χάριζε στιγμές ηδονικές.

 

«Όνειρα γλυκά» της ψιθύριζε και το όνειρο

πάλευε να τρυπώσει στις ενωμένες παλάμες των χεριών τους.

«Μην κλαίς» του έλεγε και οι σταγόνες της βροχής

συνωμοτούσαν να του κρύψουν τα δάκρυα.

 

Οι χρονοταξιδιώτες γύρευαν τον δρόμο της επιστροφής.

Κάθε αυγή πάσχιζαν με το μικρό κοντύλι τους

να γράψουν τις λέξεις αγάπη κι ελπίδα.

Κάθε σούρουπο αντίκριζαν τις λέξεις σβησμένες.

 

Δεν άφησαν κάτω ποτέ το κοντύλι τους.

Αψηφούσαν τους πολέμιους.

Οι εραστές του φθινοπώρου έγραψαν από την αρχή τις λέξεις

προσθέτοντας και μία ακόμη αυτή τη φορά.

 

Τώρα πια ανεξίτηλες οι λέξεις παραμένουν.

Τώρα πια οι ίριδες και οι χειμωνανθοί δεν μαραίνονται.

Μία τόση δα μικρή λεξούλα έλειπε.

Η λέξη ΜΑΖΙ.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top