Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποιήματα / Ποίημα: “Ζούμε τις τελευταίες μέρες της ειρήνης;”
31/10/2023, 7:54 μμ

Ποίημα: “Ζούμε τις τελευταίες μέρες της ειρήνης;”

Της Κατερίνας Μήλιου // *

 

 

 

Ζούμε τις τελευταίες μέρες της ειρήνης;

 

Οκτώβρης 2023

 

 

Οκτώβρης μήνας, κοντεύει να τελειώσει

Βράδυ παράξενα ζεστό, πολύβουο μακριά

Κοντά ακούγονται σειρήνες

Δεν είναι εδώ πολέμου, όλο και σβήνουν

Αλλού αυτές ηχούν

Ρουκέτες, λάμψεις, κρότοι, κουρνιαχτός

Στα χέρια των παιδιών γραμμένο το όνομά τους

Το γράφουν με τα ίδια τους μικρά χεράκια το ένα στο άλλο

Μη και τα ψάχνουν να τα βρουν κι εκείνα δεν μπορούν να πουν

Μικρά παιδιά, δεν ξεπερνούν σε ύψος το ένα μέτρο

Το ύψος του φόβου τους πώς να μετρηθεί

Πώς να μετρηθούν οι χτύποι στις καρδούλες τους

Όταν οι καρδούλες τους χτυπούν

Όταν χτυπούν οι βόμβες

Εκκωφαντικά!

Φοβάμαι, τα χέρια τους, γραμμένο τ’ όνομά τους

μακριά απ’ το σώμα τους, σκόρπια

να δω εικόνα ζωντανή…

Βράδυ παράξενα ζεστό

Η υγρασία το κάνει πνιγηρό, παράξενο για Οκτώβρη μήνα

Ψάχνω….

Καναπέδες, σε χρώμα αμύγδαλου νωπού, αναζητώ

Οι παλιοί έχουν φθαρεί

Πονάει το σώμα ξαπλώνοντας επάνω

Η επιδιόρθωση κολλάει στο μυαλό μου

Κι αυτή η ζέστη πνιγηρή κολλά παντού

Τρώγυρα απλώνονται τα φώτα

Κι όλο κι απλώνονται, τα παρακολουθώ ν’ απλώνονται,

Χρόνια, νύχτα τη νύχτα σαν να τα πλέκει αργαλειός

Στημόνι στήνονται στα χτένια κτίρια τη μέρα

Το λαμπυρίζον νήμα το διαπερνά, φώτα τη νύχτα,

Στρωσίδια πλουμιστά, πολύβουη η πόλη

Κοντά ακούγονται σειρήνες

Δεν είναι εδώ πολέμου, όλο και σβήνουν

Αλλού αυτές ηχούν

Ρουκέτες, λάμψεις, κρότοι, κουρνιαχτός

Νύχτα και μέρα, κτίρια στημόνι βυθίζονται

Εκρηκτικά στον εαυτό τους

Ξερνούν σύννεφα σκόνης σταχτιάς και θλιβερής

Πόλεμοι, μαύρα σκοτάδια της ψυχής

Χρόνο το χρόνο μαζεύονται, πληθαίνουν

Άρματα μάχης συγκεντρώνονται

Κι αυτή η ζέστη τόσο υγρή, παράξενα υγρό το βράδυ

Οκτώβρης μήνας κοντεύει να τελειώσει, παράξενα

Έντομα, επιτίθενται στα πόδια και τα χέρια μου, γυμνά

Γυρνάει η σκέψη μου στα χέρια των παιδιών

Δεν λέει να ξεκολλήσει

Πηγαίνω κι έρχομαι

Τα χέρια τους

Άρωμα σαν από γιασεμί απλώνεται κάπου εκεί

Το αναζητώ, το οσφραίνομαι

Μα δεν το βλέπω, παράξενο

Παράξενες σκιές τα γνώριμα φυτά στο σκότος

Υγρό σκοτάδι, τρέχοντα νερά

Στα πόδια μου από κάτω

Κόκκινα σημάδια, αυλάκια ξεμυτίζουν

Αχνά μέσα στο σκότος

Πόσες φορές να καθαρίσω και πόσες να γεμίσουν

Κολλάνε στο μυαλό

Κι αυτή η ζέστη πνιγηρή

Οκτώβρης μήνας κοντεύει να τελειώσει, παράξενη

Βαραίνει το κορμί

Κίνηση στο σκοτάδι

Πηγαινοέρχομαι

Τα έντομα, τα βασανιστικά τσιμπήματα πληθαίνουν

Στα χέρια των παιδιών γραμμένο το όνομά τους

Το όνομά τους

Τα χέρια τους

Κι αυτό το βράδυ τόσο πνιγηρό δεν λέει να δροσίσει, παράξενο

Οκτώβρης μήνας κοντεύει να τελειώσει

Κι αυτή η κάψα στην καρδιά

Ζούμε τις πρώτες μέρες του Πολέμου;

 

 

 

* Η Κατερίνα Μήλιου γεννήθηκε στην Αυστραλία. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Κοζάνη και τα εφηβικά της στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια. Σπούδασε κλινική ψυχολογία στην Αγγλία και εξειδικεύτηκε στην ψυχολογική αξιολόγηση και στην ψυχοθεραπεία ψυχαναλυτικής προσέγγισης. Είναι η συγγραφέας του κλινικού εγχειριδίου Οι προβλητικές δοκιμασίες θεματικής αντίληψης ενηλίκων και παιδιών (Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις,2013). Είναι παντρεμένη, έχει ένα γιο, εργάζεται ιδιωτικά στο χώρο της ψυχοθεραπείας και της ψυχολογικής αξιολόγησης και πάντα συμπορεύεται με την τέχνη. Έχει δημοσιεύσει: Τρεις ιστορίες χωρίς τέλος ή Τρία (Όμβρος, 1986), Νύχτες, έρωτες, πόνοι (Όμβρος, 1988), Η πόλη ήταν μυθική, 2011, Προσοχή στις παράξενες νύχτες, (Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις, 2017).

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top