Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / Για την παράσταση «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, στο θέατρο Παλλάς
02/11/2021, 11:37 μμ

Για την παράσταση «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, στο θέατρο Παλλάς

Γράφει η Χρύσα Νικολάκη // *

 

 

Στην πρεμιέρα της παράστασης το «Τρίτο Στεφάνι» βρεθήκαμε την Πέμπτη, 21/10 στις 7 το απόγευμα στο ιστορικό θέατρο Παλλάς. Πλήθος κόσμου περίμεναν έξω για να παρακολουθήσουν την πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης παράστασης. Ανάμεσα τους σημαντικές προσωπικότητες βρέθηκαν από των χώρο των τεχνών και των γραμμάτων. Αφού πραγματοποιήθηκαν οι προβλεπόμενοι έλεγχοι , χαμογελαστοί και ευγενέστατοι ταξιθέτες μας οδήγησαν στα καθίσματα μας, που μας επέτρεπαν μια υπέροχη θέαση της σκηνής. Μιας σκηνής που μαγνήτιζε τα βλέμματα του ακόρεστου κοινού που με αδημονία ανέμενε τα φώτα να σβήσουν και να ξεκινήσει το έργο.

 

 

 

Η θαυμάσια περίτεχνη διασκευή του έργου του Ταχτσή από τους Νίκο Μανουσάκη και Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη δίνουν μια άλλη αύρα στο κείμενο, πιο δραματική, με τις διακριτικές επεμβάσεις που πραγματοποιούν στο αρχικό κείμενο. Μια από αυτές που αξίζει να αναφερθεί είναι αυτή που μας εξομολογείται ο Μανουσάκης στα λόγια της Εκάβης. Μέσα σε αυτά περίτεχνα πλέκουν ένα ελληνικό επιτύμβιο του 4ου αιώνα μ.Χ, μιας μάνας που θρηνεί το γιο της που χάθηκε άδικα. Με αυτό (Mαρκουλάκης και Μανουσάκης) πετυχαίνουν να προσδώσουν στα μέγιστα το δραματικό στοιχείο στο έργο αλλά και να συγκεράσουν ελληνικό παρελθόν και μέλλον.

 

 

Το χρώμα του παλιού ελληνικού γίγνεσθαι απαθανατίζεται με τα καφενεία, τις στρογγυλές πλατείες, τις ψάθινες καρέκλες και τα κλασσικά σιντριβάνια. Τα κορίτσια με τα «φουστανάκια με καρό και από μέσα το φουρό» μας χαιρετούν από την αποβάθρα. Κι ένα καράβι γεμάτο παλικάρια που έφευγε για τον πόλεμο δακρύζει αφήνοντας πίσω τις αγαπημένες. Εκείνο το καράβι της Αγίας Κυριακής που τραγουδούσε η εξαίσια φωνή της Ρένας Κουμιώτη: «Αλεξάνδρεια –Ραφήνα πήγαινε τα χρόνια εκείνα //και για μπάρκο μες τα αμπάρια είχε όλο παλικάρια».

Επί της σκηνής δεσπόζουσα είναι η παρουσία της Μαρίας Κίτσου. Ως «ήρεμη μέλισσα», μια πραγματική βασίλισσα στην κυψέλη του βιβλίου –γλυκαίνει τις άγριες μέλισσες-λέξεις του ποιητή, και μας προσφέρει πολτό βασιλικό με την εξαιρετική ερμηνεία της.

Η Μαρία Καβογιάννη, η Εκάβη στο έργο δένει αντιφατικά και συμπληρωματικά με τη Νίνα(Μαρία Κίτσου). Οι δυο τους, κεντρικοί άξονες του Ταχτσή, νέα και γραία, σύζυγος και ερωμένη, μάνα και κόρη αλληλοπορεύονται σε μια δύσκολη ιστορικά εποχή που ξεκινά προπολεμικά για να καταλήξει μεταπολεμικά.

Η Μαρία Καβογιάννη, αυτή η μεγάλη κυρία του θεάτρου, είναι λατρευτή ακόμα και όταν πρέπει να γίνει αντιπαθής επί σκηνής. Κάθε στιγμή το κοινό ταυτίζεται μαζί της και μεταφέρεται στις εκάστοτε εποχές του σεναρίου. Η Μαρία Κίτσου από την άλλη με το χρυσαφί φόρεμα του ήλιου, τραβάει τα βλέμματα του κοινού, όπως ο ήλιος κερδίζει τα σύννεφα μετά την καταιγίδα.

Η γλώσσα του Ταχτσή, υφολογικά αποδίδει όλη την οδύνη της εποχής και με μαεστρία ένας-ένας ηθοποιός του θιάσου, σαν καλοκουρδισμένο γρανάζι στην μηχανή του χρόνου εκτελεί την προγραμματισμένη λειτουργία του αποτελεσματικά. Κι έτσι φτάνουμε πίσω σε μια Ελλάδα βασανισμένη, υπόδουλη, σε ένα έθνος που βρυχάται σπασμωδικά, αετός εγκλωβισμένος στο κλουβί που ποθεί την ελευθερία του, τον καταγάλανο της Ελλάδας ουρανό. Ένα έθνος που κρυφογελά πίσω από τα κλειστά παράθυρα και τραγουδά με την μουσική της Βέμπο να παίζει στα γραμμόφωνα. Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κερδίζει το στοίχημα να αποδώσει στο μέγιστο το στίγμα της εποχής. Πίσω από τα μυωπικά γυαλιά του πολέμου, ο καθάριος ήλιος της Ειρήνης ανατέλλει ξανά.

Το θαυμάσιο πλατό του θεάτρου Παλλάς που στριφογυρίζει ανάλογα με τις ανάγκες των σκηνικών μετατρέπεται πότε σε βαπόρι πότε σε παραλία και πότε σε κρησφύγετο. Τα θαυμάσια σχέδια του Πέρι Μέξι για την όψη της παράστασης παίρνουν σάρκα και οστά και ζωντανεύουν ανάγλυφα την όψη της κατοχής. Πραγματικά τα σκηνικά είναι τόσο καλοστημένα που συναγωνίζονται επάξια τα διάσημα θέατρα του Λονδίνου. Όλα αυτά όμως δεν θα είχαν επιτυχία χωρίς τον εξαιρετικό φωτισμό του Αλέκου Γιάνναρου, που ξέρει να φωτίζει στιγμές χαράς και να βυθίζει στο σκοτάδι στιγμές λύπης.

Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα (με βοηθό την Ειρήνη Γεωργακίλα) αποδίδουν στο μέγιστο μες στην απλότητα τους την ιδιότητα και ιδιοσυγκρασία των ηθοποιών, αποκαλύπτοντας το ρομαντικό ύφος της εποχής. Όλο το cast γίνεται ένα σαν ποίημα, σαν τραγούδι αντιπολεμικό, στο σύμπαν του Ταχτσή και του σκηνοθέτη Μαρκουλάκη που μέσα από την «ιδιωτική οδό», όπως γράφει και ο ίδιος στην εισαγωγή του, ξεδιπλώνει τα ιστορικά γεγονότα μέσα από το νοητικό του κέντρο, που δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της, «της ζωής που δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει παρά την ευκαιρία να τη ζήσεις». Και οι είκοσι ηθοποιοί επί σκηνής γίνονται μια γροθιά και είναι άξιοι πολλών συγχαρητηρίων (Μαρία Καβογιάννη, Μαρία Κίτσου, Ανταλόπουλος Κώστας, Βαλατσού Ειρήνη, Γιαννακοπούλου Ντάνη, Επιθυμιάδη Δανάη, Καραβιώτης Δημήτρης, Κεκέ Σύρμω, Λέκκας Τάσος, Λούτη Ορνέλα, Μακρής Γιώργος, Μανδρινός Δημήτρης, Μαντζώρος Στάθης, Μυριαγκού Καλλιρρόη, Νούσης Γιώργος, Παγκάλου Ελευθερία, Παντελάκη Αλεξάνδρα, Σκολίδη Ελίζα, Χαζαράκης Μενέλαος,Ψυχογυιός Γιώργος).

 

Συμπερασματικά, η παράσταση είναι μια αληθοφανής ιστορία, και αυτό θα ήθελε και ο Ταχτσής αν ζούσε, να έρθει σε άμεση επαφή με το έργο και αν παραδώσει τα μηνύματα απευθείας στην καρδιά του αναγνώστη. Το τρίτο Στεφάνι, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, είναι μια παράσταση παρηγορητική, ανατρεπτική, καθαρτήρια που ως «παυσίλυπον», όπως την χαρακτηρίζει θαυμάσια ο σκηνοθέτης, ευχαρίστως θα την ξανάβλεπα!

 

 

 

 

* Η Χρύσα Νικoλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών & αριστούχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος (Master of Arts) με ειδίκευση στη Λογοτεχνία, του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Επίσης, κατέχει δίπλωμα μετάφρασης και υποτιτλισμού, DIPLOMA OF TRANSLATION(Βρετανικό Συμβούλιο). Έχει δημοσιεύσει μελέτες λογοτεχνικής θεματολογίας σε επιστημονικά-θεολογικά περιοδικά. Το 2020 εξέδωσε την δεύτερη ποιητική της συλλογή «Θαύματα κι Αερικά» (Εκδόσεις Δρόμων). Ασχολείται κυρίως με την κριτική της .Τον Απρίλιο του 2019 εκδόθηκε το πρώτο της παραμύθι: «Το αγόρι και ο Δράκος», (εκδ. Άπαρσις) Το 2020 βραβεύτηκε με το Β΄ Βραβείο με το ποίημα της «Ιερομνήμονες» στον Θ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας. Το 2019 έλαβε το Α΄ Βραβείο με το ποιητικό της παραμύθι «Ο Νικολιός, η Τύχη κι η Χαρά » από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ). Το 2021 εκδόθηκε η επιστημονική της μελέτη «Η Ορθόδοξη παράδοση στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου» (εκδ. Δρόμων). Αρθρογραφεί σε πολλά ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά .Τον Μάιο του 2019 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.).

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top