Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Στον σιωπηλό κόσμο του παράδοξου
02/09/2020, 12:19 πμ

Στον σιωπηλό κόσμο του παράδοξου

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

Μαριλένα Παππά, «Το τελευταίο εμπόδιο». Εκδόσεις Βακχικόν. Αθήνα, 2020

 

Η Μαριλένα Παππά γεννήθηκε στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο του 1988. Έχει γράψει, ως τώρα, βιβλία για παιδιά και για ενήλικες. Η καινούργια της νουβέλα «To τελευταίο εμπόδιο», από τις φιλόδοξες Εκδόσεις Βακχικόν, αποτελεί το έβδομο βιβλίο της. Αν ακολουθήσουμε τις σχετικές πληροφορίες από τη γνωστή μας βάση της βιβλιονετ, θα παρατηρήσουμε ότι η συγκεκριμένη συγγραφέας αφήνει σταδιακά τους παλιούς τρόπους γραφής της και αποκρυσταλλώνει κατά κάποιο τρόπο το περιεχόμενο των κειμένων της.  Στο προηγούμενο βιβλίο της με τίτλο «Το γλυκό του Δούναβη και 9 ακόμα ραντεβού στο κέντρο της πόλης», μία συλλογή ολιγοσέλιδων  ιστοριών από τις εκδόσεις «Θράκα», περιπλανάται σε διαφορετικές γωνιές της πρωτεύουσας παρασύροντας, μαζί, τους αναγνώστες της. Το περιεχόμενό τους, τι άλλο από την καθημερινότητα των ανθρώπων της, που αναζητούν την επίτευξη των όποιων προσωπικών τους στόχων. Απλοί καθημερινοί βιοπαλαιστές πλημμυρισμένοι από τα σύγχρονα κοινωνικά αδιέξοδα, τις στοιχειώδεις ανθρώπινες προσδοκίες  και τους αναγκαστικούς συμβιβασμούς του ανέφικτου της μεγαλούπολης.

«Το τελευταίο εμπόδιο», η τελευταία νουβέλα της Μαριλένας Παππά, είναι ένα σχετικά μικρό κείμενο όπου αφθονούν οι εικόνες ελληνικών τοπίων. Θάλασσες, ακτές, κοχύλια, αλμύρα, γαλάζιοι ουρανοί και λευκά βότσαλα, μνήμες, ανεξέλεγκτη φαντασία και ιδιότυπος υπερρεαλισμός: «…. Η γη στον Κάτω Κόσμο βράζει. Είναι Ιούλιος και η ζέστη είναι απελπιστική. Η Αχώ βρίσκεται σε απόσταση από το παράθυρο και κοιτάζει προς τα έξω. Το βλέμμα της στέκεται στα λευκά βότσαλα. Τα κοιτάζει που μένουν ανέκφραστα, ουδέτερα κάτω από το φως. Βάζει στοιχήματα με τον εαυτό της ότι κάποιο από αυτά θα σηκωθεί, θα σταματήσει να στέκεται αμέτοχο. Μοιάζει να το πιστεύει…». Η συγγραφέας δείχνει να μετακινείται ανάμεσα στο μοντέρνο ελληνικό λογοτεχνικό ρεύμα και σε συγκεκριμένα παλιότερα κείμενα γνωστών Ελλήνων πεζογράφων, δημιουργώντας και αποδίδοντας την δική της εκδοχή στην συγκεκριμένη  νουβέλα. Σε πολλά σημεία η ιστορία  μάς φέρνει στο νου την τριλογία «Το φύλλο, το πηγάδι, τ’ αγγέλιασμα» (1961) του Βασίλη Βασιλικού, σημαντικό και εμβληματικό έργο για την ελληνική πεζογραφία, όπου και στις τρεις εκδοχές της, εκεί, η κεντρική ιδέα είναι η ίδια.  Μύθοι και πραγματικότητα συγκλίνουν προς τον εντέχνως συγκεκαλυμμένο συμβολισμό, με την ανεξέλεγκτη αρωγή της ποιητικής φόρμας και των εικόνων. Κι’ αν στο «Φύλλο» του Βασιλικού, το φυτό εκείνο αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα μέσα σε μια πολυκατοικία ανατρέποντας καθημερινές συνήθειες των έκπληκτων ενοίκων της και υπαινισσόμενο την αναντίρρητη αδυναμία του ανθρώπου και καθυποτάξει την παντοδύναμη  φύση, στο «τελευταίο εμπόδιο», εν προκειμένω, η αλληγορία, γιατί περί αυτού πρόκειται,  δρομολογείται από την πρωταγωνίστρια της νουβέλας, Αχώ, κάπως διαφορετικά: «… Έμεινε στο κρεβάτι ακίνητη και παρατηρούσε τον λευκό κορμό να ξεπροβάλλει από μέσα της και να μεγαλώνει ραγδαία. Κάποιες μέρες αργότερα, ο λευκός κορμός έφτασε στο ταβάνι του σπιτιού της κι’ αναγκαστικά άλλαξε κατεύθυνση προς τα δεξιά. Τώρα πια η Αχώ δεν μπορούσε να  κινηθεί καθόλου. Ο κορμός τις μέρες που ακολούθησαν, περικύκλωσε το ταβάνι κι άρχισε να κατεβαίνει προς το πάτωμα…».

 

Μαριλένα Παππά

 

Είναι προφανές πως ο αναγνώστης προβληματίζεται αρκετά με την περιγραφή αυτή της καθ’ όλα φαντασιόπληκτης και απίθανης ιστορίας την οποία βιώνει, κυριολεκτικά κατάσαρκα, η Αχώ. Στο υπόβαθρο της ιστορίας ανευρίσκονται στοιχεία προσωπικά, σεξουαλικά, κοινωνικά και των πολυποίκιλων σχέσεων της Αχούς με το άμεσο περιβάλλον, τον περίγυρο  και τους λιγοστούς πρωταγωνιστές του.  Η πολύπλοκη σχέση άνδρα και γυναίκας, η άγνοια και η γνώση, η αμαρτία, η άδεια ζωή και ο προσδοκώμενος ορισμένες φορές θάνατος, οι ανίκανες για κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, έρχονται συχνά μπροστά στο κείμενο. Σ’ ένα καινούργιο «…παραδεισένιο σκηνικό, η Αχώ βλέπει μια ολόκληρη ζωή μπροστά της…». Η ζωή στον άλλο κόσμο φαντάζει αρκούντως διαφορετική: «…Το νερό τη σκεπάζει με μια θάλασσα από χέρια γαλάζια, πράσινα και μπλε. Η Αχώ αφήνεται στο χάιδεμά τους. Μέσα σε αυτήν την αναταραχή νοιώθει το μέτωπό της δροσερό. Το σώμα της ανακουφισμένο από τα εγκαύματα του ήλιου. Κι αρχίζει να αναδύεται. Κολυμπάει γρήγορα προς την επιφάνεια, βγάζει το κεφάλι της και παίρνει μια βαθιά ανάσα…».

Η μικρή, μόλις  σαράντα πέντε σελίδων, νουβέλα «Το τελευταίο εμπόδιο» της Μαριλένας Παππά, κάνει φιλότιμες προσπάθειες να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ αληθινού και ψεύτικου, του συνειδητού και του ασυνείδητου. Αποκαλύπτει έτσι βαθύτερες και καλά κρυμμένες επιθυμίες της Αχούς, σκέψεις και συναισθήματα τα οποία εκείνη δεν θα εξέφραζε διαφορετικά.  Το λογικό έρχεται και εναλλάσσεται με το παράλογο, με τον  υπερρεαλισμό να ακουμπά  στις αρχέγονες ρίζες του, την ίδια ώρα που το μυαλό της Αχούς  «… μπερδεύεται μέσα στις μνήμες μιας άλλης ζωής, στις αναμνήσεις του παράδοξου…»!

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top