Fractal

«Το σπίτι στη λίμνη» του Aidan Fennessy παρουσιάζεται στη σκηνή του Αγγέλων Βήμα

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου //

 

 

Στις 11/3/2019, το Fractal βρέθηκε στο Αγγέλων Βήμα και καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παράσταση: «Το σπίτι στη λίμνη». Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μια αγαθή προσπάθεια η οποία δεν είχε όμως το ανάλογο αποτέλεσμα.

 

 

Ξεκινώντας, κατανοώ ότι η παράσταση δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα της διότι ακόμα βρίσκεται υπό την επήρεια του απόηχου της πρεμιέρας. Ωστόσο, ήταν μια παράσταση κάτω του μετρίου, κατά τη γνώμη μου. Οι ηθοποιοί Σταύρος Καραγιάννης και Γιώτα Μηλίτση δεν ερμήνευαν αυτό που πρέσβευε ο χαρακτήρας των ηρώων αλλά διεκπεραίωναν με αποτέλεσμα να περάσει αυτό στο κοινό ως μια άοσμη, άχρωμη και άνευρη ερμηνεία. Δεν ζουσαν τη θεατρική στιγμή και αυτό δεν πέρασε στους θεατές της πλατείας. Αξιόλογη προσπάθεια, η σκηνοθεσία του Γιάννη Μπουραζάνα η οποία εστίαζε στο στατικό των ηρώων. Ο κύριος Καραγιάννης σε αυτό το σημείο, αξιοποίησε καλύτερα το σώμα του όσον αφορά το κινησιολογικό πλαίσιο της παράστασης. Όταν όμως το καλούσε το κείμενο να βγαίνει εκτός εαυτού, δυστυχώς η έκφραση του και ο τόνος της φωνής του περιείχαν κάτι το ψεύτικο και μη πειστικό. Η κυρία Μηλίτση δεν είχε το ιατρικό κύρος και ύφος που αρμόζει σε μια ψυχολόγο. Συνεχίζοντας, δεν χρωμάτισε τη φωνή της κατά τη διάρκεια της παράστασης γεγονός που δεν βοηθούσε να καταλάβουμε την αλλαγή του συναισθήματος και την αλλαγή του νοήματος. Κλείνοντας, και οι δύο ηθοποιοί μιλούσαν χωρίς να χρησιμοποιούν το διάφραγμα.

Πιστεύω ότι σε ένα τέτοιο έργο που έχει σαν βάση τη μακάβρια ιστορία του Έντγκαρ Άλαν Πόε, θα είχε απογειωθεί η συγκεκριμένη σκηνική αποτύπωση αν ήταν ορατά : η ένταση και το μυστήριο. Τα σκηνικά του Σπύρου Παπαδόπουλου ήταν μινιμαλιστικά, τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου ταιριαστά με το πλαίσιο στο οποίο δρουν οι ήρωες. Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα υποτυπώδεις, δίνουν την εντύπωση ενός θολού και ομιχλώδους τοπίου.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top