Fractal

Θεατρική κριτική: «Τελέσιλλα» του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Της Μαρίκας Θωμαδάκη //

 

 

«Τελέσιλλα»

Σκηνοθεσία – Σκηνικά: Γιάννης Σταματίου, Κοστούμια: Μαρία Γκούσκου, Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης

 

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος είναι ένας συγγραφέας με σπάνια διεισδυτική ματιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και στις δύσβατες περιοχές του νου που ταλανίζεται από διλλήματα και αντιφάσεις.

Στο έργο «Τελέσιλλα» ο συγγραφέας παρασύρεται από το δαιδαλώδες θυμικό της κεντρικής ηρωίδας για να οδηγηθεί στην άψογη σύζευξη ιστορικών συνθηκών και ψευδαισθητηριακής αλήθειας. Η Τελέσιλλα βέβαια ανασύρεται από την τρέχουσα καθημερινότητα μιας προ Χριστού εποχής, διακεκριμένης και αποφασιστικής σε ότι αφορά τους πολιτικούς μετασχηματισμούς.

 

 

Η Αργίτισσα ηρωίδα, ποιήτρια φιλάσθενη και αδύναμη σφύζει δυναμισμού επικυρώνοντας έτσι μια πρώτη αντίφαση, εκείνη που τοποθετεί στο προσκήνιο των γεγονότων την διαρχία «Σώμα και Ψυχή». Η Τελέσιλλα μικροκαμωμένη και άρρωστη, όπως είπαμε διαθέτει αποθέματα θάρρους και ιδιαίτερης ρώμης. Εξάλλου το σώμα είναι στον άνθρωπο φθαρτό και πεισιθάνατο.

Η ψυχή αθάνατη, αενάως κινούμενη για να εμψυχώνει τονίζοντας το δόγμα της αναφοράς μέσα από το αδιάλειπτο natura naturans και natura naturata.

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, παρακολουθεί βήμα – βήμα την δραματική ανάπτυξη των χαρακτήρων της τραγωδίας που γράφει, ξαναζώντας μαζί με το σημερινό κοινό, στιγμές από την Ιστορία, την οποία μετατρέπει σε θεατρική μυθοπλασία. Η Τελέσιλλα μεταποιείται και μετουσιώνεται σε αρχηγό μιας ηρωικής θυσίας από τις τόσες πολλές που εγγράφονται στα ιστορικά δρώμενα. Εδώ, η θυσία απηχεί ένα μεγάλο μέρος του Δικαίου, ένα άλλο της πολιτικής και ένα τρίτο της πανανθρώπινης ηθικής. Ο συγγραφέας οικοδομεί αρχικά με βάση την δεοντολογία που επιβάλλεται εκ των ένδον. Εν συνεχεία, ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος με ήρεμους τόνους και βηματισμούς αποκαλύπτει την κορύφωση του πάθους της ηρωίδας του.

 

 

Η «Τελέσιλλα» συγκροτεί μια άρτια «παρτιτούρα» κωδικοποιημένου λόγου δημιουργώντας μια αρχαιοπρεπή τραγωδία, με όλα τα συστατικά, όπως τα δίνει ο Αριστοτέλης στον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας.

Το κείμενο εικονοποιεί την ανθρώπινη περιπέτεια ενώ επαναφέρει στο προσκήνιο τους στόχους του θεάτρου καθώς και την δύναμη της ζωντανής επαφής του θεάτρου με τους θεατές του.

Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σταματίου σέβεται την δομική συνέπεια του κειμένου, το μέτρο και τις αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα.

Εξάλλου, η σκηνοθεσία καθοδηγεί ευεργετικά τις κοπέλες του χορού δημιουργώντας την αίσθηση ενός αυστηρού, ελεγχόμενου προγράμματος.

Τα κοστούμια πλούσια και φροντισμένα «κάνουν τη διαφορά» όπως λέμε, απέναντι στο λιτό αλλά λειτουργικό σκηνικό.

Υπό την μελωδική ασύμμετρη τραγικότητα της μουσικής που γράφει ο Φίλιππος Περιστέρης για την παράσταση, οι ερμηνείες των ηθοποιών υπογραμμίζονται χαρακτηριστικά αποκτώντας ιδιαίτερη σκηνική εμβέλεια και αποδίδοντας ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα.

Στους ρόλο της Αρχόντισσας η Νταίζη Σεμπεκοπούλου πληθωρική και επιτελική εναρμονίζεται πλήρως με τον Κωστή Σαββιδάκη που ερμηνεύει ευθύβολα τον Περίλαο καταδεικνύοντας με την ιδιαίτερη, στεντόρεια φωνή του το βάθος της προσωπικότητας του νεκρού βασιλιά

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top