Fractal

Άποψη: “Τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή και ένα φιλί”

Γράφει η Χριστίνα Σδούκου // *

 

 

 

Τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή και ένα φιλί

 

Άραγε ποιος ωραίος δαίμων με σπρώχνει στην γραφή για εκείνα τα σκόρπια φύλλα στην αυλή και κάτι φιλιά μιας παρατεταμένης υπομονής που σήμερα σπανίζουν; Για εκείνα λέγω σαν να μεγάλωσα μάλλον και το μισό της ζωής έρχεται καταπάνω με φόρα και ορμή, φέρνοντας μνήμες, θύμησες αλλά και μια πιο καθαρή ματιά στο τώρα. Να είναι ένα κείμενο μιας απλής διαπίστωσης για την χαμένη μας αθωότητα και την πολυπλοκότητα του κόσμου σήμερα ;να είναι απλά σύνθεση λέξεων μιας νοσταλγικότητας για εκείνες τις δεκαετίες της ζωής μας που το μόνο φίλτρο που βάζαμε ήταν για να μαγέψουμε με νάζι και λέξεις τον αγαπητικό μας και να πλανέψουμε τους γονείς μας για το μεγάλο μας κρυφό φευγιό;

 

Η εξιδανίκευση των “παλιών καλών χρόνων“μου φέρνει μια μελαγχολία και εγώ δεν θέλω να γράψω και να πω για εκείνα που στέκουν πίσω μας ακλόνητα και αμετακίνητα, ορέγομαι περισσότερο να μιλήσω για την ροή των πραγμάτων που μας πάνε παρακάτω και μας ωθούν στην λέξη που συμπαθώ ίσως και να αγαπώ από όλες πιο πολύ. Ο λόγος σιγά σιγά φανερώνεται μόνος του στο λευκό της οθόνης και του χαρτιού, ο τίτλος αυθόρμητα υποβόσκει την άκρατη επιθυμία για ομορφιά αλλά κυρίως ότι τυραννάει πολλές φορές τα σωθικά μου και σχετίζεται με την μία και μοναδική λέξη που θα έπαιρνα μαζί μου εσαεί σε άγνωστους κόσμους. Κυρίες και κύριοι αισθαντικότητα, αυτή η ακατάπαυστη ροή να νιώθουμε και να μπαίνουμε στα πράγματα με βάθος και όλες μας τις αισθήσεις ανοιχτές, από αυτή την λέξη νιώθω ότι απομακρυνόμαστε οι άνθρωποι σήμερα. Γεμίζουμε τις λίστες με στόχους, φτιάχνουμε μεγαλόπνοα σχέδια, στροβιλιζόμαστε με ένα καταιγισμό πληροφοριών και ακατάπαυστων περισπασμών, κοιτάμε μακριά και χάνουμε τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή τώρα , στην εποχή του άνθους τους, φοβόμαστε να σκύψουμε και να δώσουμε το φιλί που τόσο λαχταράμε σε εκείνον και εκείνη που νιώθουμε ακαταμάχητη έλξη, διστάζουμε να πούμε όλα όσα άφιλτρα νιώθουμε στα μεγάλα μας ενδιαφέροντα και εκείνα απομακρύνονται σταδιακά από κοντά μας και μαζί τους μια πιθανή μεγάλη ευτυχία, θέλουμε να τρώμε φράουλες τα καλοκαίρια όταν καιροφυλαχτούν οι φλεγόμενες κερασιές δίπλα μας, μαντεύουμε τα αισθήματα των γύρω μας αντί να μπούμε στο μυαλό τους με ερωτήσεις και βαθιές εξομολογήσεις, ξεχνάμε να ακουμπήσουμε τα μάτια μας στα αστέρια λες και είναι αυτονόητο ότι αύριο θα ξανασυναντηθούμε, αναβάλουμε μια ακόμη βουτιά με τον φίλο μας για να τελειώσουμε και το άλλο μας πρότζεκτ, συγκρατούμε τα δάκρυα στην σκηνή που ακουμπάει την ψυχή μας για να μην φανούμε αδύναμοι στον ίδιο μας τον εαυτό, κρυβόμαστε από την ξαφνική βροχή θαρρείς και θα γδάρει τα δέρματα μας γεμίζοντάς μας με πληγές, βυθιζόμαστε σε φωτεινές οθόνες αντί να γυρεύουμε συναντήσεις με όσους ποθούμε στα ξέφωτα και σε κάτι θάλασσες ακριβές, κατοικούμε περισσότερο στο αν, και εγκαταλείπουμε τη συγκατοίκηση με το εδώ και τώρα που φέρνει η ίδια η ροή του χρόνου και μας γειώνει στα γνήσια, ακαριαία συναισθήματα της καρδιάς.

Κλείνω τα μάτια, μπαίνω εκεί όπου ανήκω, στα έγκατα της καρδιάς, πίνω ένα ποτήρι νερό, ποτάμι δροσιάς και δάκρυα αισθαντικότητας για εκείνη τη στιγμούλα που όμοια της δεν θα ξανάρθει.

Επιτακτική προτροπή για ζωή και έκφραση. Τίποτα αυτονόητο αν δεν βιωθεί, αν δεν ειπωθεί. Έτσι μόνο πλησιάζουμε την ευκαιρία για λίγη ζωή παραπάνω, στο φως και στη σκιά. Κερδισμένοι μόνο. Εμείς.

 

 

 

 

Χριστίνα Σδούκου είναι απόφοιτη Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τελείωσε το Master στην Υπολογιστική Γλωσσολογία στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών και εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Deree College. Είναι Certified Coach από την Global Academy of Coaching με ειδίκευση στο Relationship Coaching και το Storytelling Coaching. Γράφει και αρθρογραφεί και έχει εκδώσει από τις εκδόσεις Σμίλη το πρώτο της βιβλίο με τίτλο “ Η Ζωή θέλει το απλό”.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top