Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση: “Στα σύνορα της Μνήμης” & “Στη χώρα του Ποτέ”
08/12/2021, 9:01 πμ

Ποίηση: “Στα σύνορα της Μνήμης” & “Στη χώρα του Ποτέ”

Γράφει η Βίκυ Πρασίνου //

 

 

 

 

 

Στα σύνορα της Μνήμης

 

Σβήνω…

Μέσα στου χρόνου τη γαλάζια δίνη.

Ένα μικρό παιδί θα συναντήσω,

αν στον χαμένο μου εαυτό γυρίσω.

Σκληρό μαργαριτάρι ο χρόνος,

στην άβυσσο της νάρκης του με ρίχνει.

Σκληρό και τις πληγές μου ξύνει.

 

Κλείνω τα μάτια

και στο παρελθόν γυρνάω.

Γίνομαι κύμα, της θάλασσας αγέρι.

Της σκέψης μου το γνώριμο νυχτέρι

με φθάνει

ως τα σύνορα της Μνήμης

να περνάω.

 

Μα αν η Μνήμη γίνει πόνος…

Δε θέλω σύνορα,

δε θέλω θάλασσα,

δε θέλω αγέρι.

Παρά μονάχα μιαν ευχή σαν πεφταστέρι

να μ’ οδηγεί εκεί

που δεν υπάρχει θάνατος

και πόνος.

 

 

 

 

Στη χώρα του Ποτέ

 

Θα σε βρω στη χώρα του Ποτέ.

Θα σε βρω σε μια πράσινη κοιλάδα,

στο μέσο μιας διαδρομής

δίκαια μοιρασμένης στα δύο.

Εκεί ποτέ δε νιώθεις πικρό νεράντζι

πάνω στα χείλη.

Εκεί δεν υπάρχει μνήμη ατελέσφορου έρωτα.

Ο πόνος είναι απλά ο καιρός που για λίγο άλλαξε.

Μια λιακάδα που έχασε φευγαλέα το φως της

και κρύφτηκε πίσω από μια ρέουσα μελαγχολία βροχής.

Εκεί είναι πάντα τύχη

ο σπασμένος καθρέφτης της αυτοδιάλυσης

και πάντα ρόδινο προβλέπεται

το μέλλον των λανθασμένων αποφάσεων.

 

Εκεί αναγνωρίζεται εύκολα ακόμη κι αυτός

ο άλλοτε μεταμφιεσμένος φθόνος.

Υπόγεια σκέψη πια δεν είναι,

κρυμμένη μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού.

Σαν χαλκοπράσινο μανιτάρι ξεχωρίζει από μακριά,

κραυγαλέα φυτεμένο μέσα στο λαμπρό του δηλητήριο.

 

Στη χώρα του Ποτέ,

ποτέ δεν πέφτεις σε μοχθηρή κι απρόσμενη παγίδα.

Έχεις τα χέρια των δέντρων

να σε προστατεύουν.

Έχεις τα φτερά των πουλιών

να σου δακτυλοδείχνουν

τις ανυπόμονες ενέδρες

των αδηφάγων γύρω σου εξαπατήσεων.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top